«Του Δράκου το χαράκι»: Ο δράκος που πέτρωσε, και η ιστορία του γρανιτένιου βράχου της Κρήτης που πιστεύεται ότι προβλέπει τον καιρό

Κοντά στο χωρίο Άγιος Μύρων της επαρχίας Μαλεβιζίου Ηρακλείου υπάρχει ένας παράξενος λόφος, που οι ντόπιοι τον αποκαλούν «του Δράκου του χαράκι». Αυτός ο λόφος όμως δεν είναι συνηθισμένος. Κάτω από το λίγο χώμα είναι όλο βράχος.

 Ο βράχος αυτός σε κάποια σημεία έχει τρύπες ή σκισμάδες και αν πλησιάσει κανείς ακούει ένα παράξενο «φύσημα». Το χειμώνα, πριν από κάθε κακοκαιρία, το φύσημα γίνεται έντονο, παίρνει την μορφή βοής και βγαίνουν φυσαλίδες, σαν άσπρος αφρός. Έτσι, αποτελεί έναν αλάνθαστο προγνώστη του καιρού. Κι επειδή στην περιοχή κάνει συχνά κακοκαιρίες με δυνατές βροχές, ο βράχος, με την βοή του, μοιάζει να φοβερίζει τους ανθρώπους, που αποφεύγουν να τον πλησιάζουν. Σύμφωνα με τον θρύλο που κυκλοφορεί, στην τοποθεσία «του Δράκου το χαράκι» πέτρωσε το θεριό που σε καιρούς περασμένους ανέβαινε στο χωριό και έτρωγε τους ανθρώπους! Είναι μια γοητευτική ιστορία, που αιώνες κρατιέται ζωντανή στη μνήμη των ανθρώπων. Όλα ξεκίνησαν στο χωρίο Ραύκου, μετέπειτα μετονομάστηκε σε Άγιος Μύρων. Η Ραύκος ήταν μία από τις πλούσιες πολιτείες της αρχαίας Κρήτης. Τα αμπέλια της ήταν και τότε, όπως και τώρα, αληθινός θησαυρός. Οι κάτοικοι θα ζούσαν ευτυχισμένοι, αν δεν υπήρχε το θεριό. Ένας δράκος, ένα φοβερό τέρας, που ανεβοκατέβαινε συχνά πυκνά στην πόλη κι έτρωγε ανθρώπους και ζώα. Ύστερα έφευγε, για να ξαναγυρίσει άλλη μέρα και να ξανακάνει τα ίδια. 

Τρόμος και φόβος έπιανε την Ραύκο στον ερχομό του δράκου και μοιρολόγια ακούγονταν σαν έφευγε. Εκείνο το καιρό, επίσκοπος στη Ραύκο ήταν ο Μύρων. Δεν ήταν ακόμα Άγιος, μα αγαπούσε το Θεό, υπηρετώντας τους ανθρώπους. Μια Κυριακή, την ώρα που λειτουργούσε, ακούστηκε το μουγκρητό του θεριού και πάγωσε το αίμα των κατοίκων. Μερικοί έτρεξαν να φύγουν μακριά, άλλοι κλειδώθηκαν στα σπίτια τους και κάποιοι άλλοι πήγαν στο Ναό, παρακαλώντας τον Επίσκοπο να τους βοηθήσει. Εκείνος τους έδωσε την «πατερίτσα» του, λέγοντας τους να χτυπήσουν μ’ αυτή το θεριό, ίσαμε να τελειώσει τη λειτουργία, οπότε, θα πήγαινε κι ο ίδιος. Έτσι κι έγινε. Με το μπαστούνι χτύπησαν το θεριό, που αμέσως πετρώθηκε. Σαν τελείωσε η λειτουργία, ο Μύρων πήγε εκεί, όπου είχε απολιθωθεί το θεριό, έριξε μια πέτρα και στη στιγμή αμέτρητες πέτρες μαζεύτηκαν πάνω του και το σκέπασαν. Έτσι σχηματίστηκε ένας μεγάλος σωρός, σαν λόφος, που ονομάζεται σήμερα «Δράκος» ή του «Δράκου το Χαράκι». Ο Άγιος Μύρων ζούσε σε μια σπηλιά, που σήμερα έχει γίνει ιερό προσκύνημα και οι πιστοί ασπάζονται την εικόνα του και παίρνουν αγίασμα. Το αγίασμα είναι νερό που βγαίνει από μια κοιλότητα στο δυτικό τοίχωμα της σπηλιάς. Ούτε πληθαίνει, ούτε λιγοστεύει όσο κι αν πάρουν. Λίγο πιο μπροστά από το Αγίασμα, στην ίδια σπηλιά, διακρίνεται καθαρά το απολιθωμένο κεφάλι του δράκου. Με θαυμαστό τρόπο το θεριό που πετρώθηκε ανατολικά του χωριού, στου «Δράκου το Χαράκι», χωρίστηκε στα δύο! Το σώμα έμεινε κάτω από το χαράκι, ενώ το κεφάλι ήρθε και λίθωσε στη σπηλιά, για να μην ξεχνούμε εμείς οι νεότεροι το θαύμα του Αγίου!