ΑΤΙΑ: ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ Ή ΕΝΑ ΜΕΤΑΓΗΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ;

Άλλεν Χάυνεκ

Ο Χάυνεκ ήταν ο πρώτος επιστήμονας που έδωσε στο θέμα των ΑΤΙΑ κάποιο κύρος. Ψηλός, αφηρημένος, χαμένος στα διαστημικά του οράματα, με γενάκι κατσίκας και γραβάτα αιωνίως λυτή, ο Χάυνεκ είχε ήδη γίνει διάσημος για τις μαθηματικές εργασίες του για το σύμπαν, όταν ξαφνικά άρχισε να μιλάει για τα ΑΤΙΑ. Κατά τον Χάυνεκ, τα ιπτάμενα αντικείμενα – ή τουλάχιστον μερικά από αυτά – ήταν υπαρκτά. «Είναι εξωφρενικό», έλεγε, «να αμφισβητούμε αδιάκοπα τις μαρτυρίες τόσων και τόσων σοβαρών ανθρώπων που λένε πως τα είδαν. Και δεν μπορούμε να απορρίπτουμε  κάτι, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε αρκετά στοιχεία γι΄ αυτό».

Ο ίδιος επινόησε και καθιέρωσε αυτό τον όρο. Ο ίδιος τα χώρισε σε έξι διαφορετικές κατηγορίες, ανάλογα με τις υπάρχουσες περιγραφές. Και προσπάθησε σε σειρά βιβλίων του, να εξηγήσει κάθε περίπτωση. Κατά τις σημειώσεις του, τα τελευταία σαράντα χρόνια καταγράφηκαν χιλιάδες περιπτώσεις εμφάνισης τέτοιων παράξενων αντικείμενων. Ο Χάυνεκ, που καταγόταν από το Σικάγο και δίδασκε στα πανεπιστήμια Χάρβαρντ και Νορθγουέστερν, ήταν επίσης σύμβουλος πολλών κρατικών υπηρεσιών – και της ΝΑΣΑ – σε θέματα αστρονομίας. Παράλληλα, ήταν σύμβουλος και της Αμερικανικής Αεροπορίας και είχε προσωπικά συγκεντρώσει πολλές περιγραφές πιλότων για συναντήσεις ¨τρίτου τύπου». Στο βιβλίο του «Η Πρόκληση του Σύμπαντος», που έγραψε μαζί με τον καθηγητή Άντερς, επίσης γνωστό αστρονόμο, ο Χάυνεκ αφιερώνει πολλές σελίδες να καταρρίψει το μύθο του «ανθρωποκεντρικού σύμπαντος». Κατά την άποψη του, είναι αφέλεια, αν όχι υπερφίαλος εγωισμός, να πιστεύουμε ότι είμαστε οι κύριοι του σύμπαντος. Σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό Πεπρωμένο (Ιούνιος 1976), ο δρ Χάυνεκ πήρε την εξής θέση για το πρόβλημα τον ΑΤΙΑ: «Το συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μετά από πολλές μελέτες, είναι ότι το θέμα είναι περισσότερο περίπλοκο απ΄ ό,τι είχαμε αρχικά φανταστεί. Έχει και παραψυχολογικές πλευρές, αλλά και πραγματικές, φυσικές πλευρές. Η στάση που πήραμε στο Κέντρο UFO Μελετών είναι ότι θα πρέπει να συμμετέχουν πολλοί επιστήμονες για να επιδιώξουμε τη φυσική προσέγγιση με  όλες τις δυνάμεις μας όπου κι αν οδηγεί, με μηχανισμούς, υλικά στοιχεία, φωτογραφίες και αρχεία των ραντάρ. Αν τελικά οδηγηθούμε από τα ίδια τα στοιχεία να στραφούμε στην παραψυχολογία, αυτό και θα κάνουμε». Σε μια άλλη συνέντευξη του (στο Lumieres dans la Nuit, τεύχος 168, Οκτώβριος 1977), είπε: «Η εξωγήινη θεωρία περνάει μια μεγάλη δοκιμασία: παρατηρούμε και βλέπουμε πολλά UFO. Η γη είναι μια κουκίδα σκόνης στο Σύμπαν, γιατί να την τιμούν με τόσες επισκέψεις; Έχω αρχίσει και σκέφτομαι για κάτι μεταγήινο, ένα είδος παράλληλης πραγματικότητας. Έχω την αίσθηση ότι τα UFO προαναγγέλλουν μια αλλαγή που έρχεται σύντομα στο επιστημονικό μας σχήμα. Φοβάμαι ότι σχετίζονται  με συγκεκριμένα ψυχικά φαινόμενα. Λέω «φοβάμαι» επειδή το κέντρο μας στο Έβατον προσπαθεί να μελετήσει το πρόβλημα μόνο από την άποψη των φυσικών επιστημών. Αλλά θα ήταν ανοησία να ακολουθήσουμε μόνο ένα μονοπάτι, αποκλείοντας όλα τα άλλα». 

Ζακ Βαλλέ

Την ίδια γραμμή με τον Χάυνεκ, αλλά λίγο νωρίτερα, είχε υιοθετήσει και ένας άλλος μεγάλος της έρευνας των ΑΤΙΑ. Ο μεγαλύτερος σύγχρονος ερευνητής του φαινομένου, και ίσως ο πιο αναβαθμισμένος από τους συχνά γραφικούς συναδέλφους του, ο Ζακ Βαλλέ. Σύμφωνα με τον Βαλλέ, και μετά από πολλές δεκαετίες προσωπικής έρευνας, κατέληξε στο συμπέρασμα πως «το φαινόμενο των ΑΤΙΑ είναι το αποτέλεσμα νοημοσύνης που καθοδηγείται από μια ανεπτυγμένη τεχνολογία και πως αυτή η νοημοσύνη έχει την ικανότητα να μεταχειρίζεται το χώρο και το χρόνο με τρόπους που δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Το συμπέρασμα όμως είναι ότι η πηγή του φαινομένου αυτής της ξένης νοημοσύνης δεν είναι απαραίτητα εξωγήινη. Τείνω προς την κατεύθυνση της «πολύ-διαστατικής» εξήγησης του ζητήματος. Πιστεύω πως έχουμε τη δυνατότητα να μάθουμε κάτι πολύ βασικό για το σύμπαν, γιατί δεν πρόκειται μόνο για ένα φαινόμενο ή μια τεχνολογία ικανή να μεταχειρίζεται, με άγνωστους τρόπους, το χώρο και το χρόνο, μα μπορεί το ίδιο εύκολα να χειρίζεται και το φυσικό περιβάλλον του μάρτυρα. Στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο που είναι μαζί τεχνολογικό και φυσικό και χειρίζεται τις διαστάσεις μας».