Δήμητρα Καλλινίκου: Κύριε Κομιανέ ευχαριστούμε που μας κάνετε την τιμή να σας φιλοξενούμε στο περιοδικό μας. Είστε ένας άνθρωπος που έχετε ξεχωρίσει στον τομέα σας, έχοντας μάλιστα διεθνείς διακρίσεις. Η Υπνοσκόπηση συνιστά την βασική σας θεραπευτική τεχνική. Τι ακριβώς επιτυγχάνεται θεραπευτικά μέσω αυτής, σε ποιους απευθύνεται και γιατί κάποιος να την επιλέξει αντί της παραδοσιακής ψυχοθεραπείας;
Ν.Κ.: Ευχαριστώ και εγώ με την σειρά μου για την τιμή που μου
κάνετε. Εδώ λοιπόν να εξηγήσουμε για να μην παρεξηγηθούμε. Η ύπνωση είναι μία
φυσική κατάσταση του νου που οι περισσότεροι από εμάς περιέρχονται κατά
διαστήματα. Η υπνοθεραπεία είναι μία διαδικασία κατά την οποία προκαλούμε μια
κατάσταση ύπνωσης στον πελάτη μας για να επιφέρουμε θεραπεία. Η υπνοθεραπεία
συμβάλλει τα μέγιστα για να φτάσει κανείς στο άδυτο του υποσυνείδητου και να
επιλύσει χρόνια και βαριά προβλήματα. Για μένα όμως η υπνοσκόπηση είναι ο βασιλικός
δρόμος και η ενεργή διαδικασία μέσω της οποίας ένας θεραπευόμενος εντοπίζει την
ρίζα του προβλήματος του. Έτσι μπορεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να
αντιμετωπίσει προβλήματα όπως, φοβίες, εμμονές, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές
γιατί εντοπίζει από που πηγάζουν τα προβλήματα του.
Η παραδοσιακή ψυχοθεραπεία έχει τα όρια της. Όταν αυτή δεν μπορεί να δώσει τις ποθητές λύσεις τότε ο θεραπευόμενος ίσως καταφύγει σε μια πιο δραστική προσέγγιση όπως αυτή της υπνοσκόπησης.
Δ.Κ.: Η ύπνωση θυμίζει την διαδικασία της εγκοίμησης στα αρχαία Ασκληπιεία όπου η ερμηνεία των ονείρων του ασθενή ήταν καίρια για την θεραπεία του. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε τι ακριβώς είναι η ύπνωση; Είναι μια ονειρική κατάσταση; Και ποια η διαφορά της από την κατάσταση του ύπνου;
Ν.Κ.: Η εγκοίμηση είναι ό, τι πλησιέστερο έχουμε προς την
κατάσταση της ύπνωσης. Και η εγκοίμηση και η ύπνωση στην ουσία είναι
τροποποιημένες καταστάσεις συνείδησης και θα πρόσθετα διευρυμένες. Αυτό
σημαίνει ότι από πλευράς φυσιολογίας διαφέρουν και από τον ύπνο και από την
εγρήγορση. Τα χαρακτηριστικά τους μας επιτρέπουν να πούμε πως:
α) Προκαλείται μια βαθιά σωματική υπνοειδής χαλάρωση, σχεδόν
ακινησία, που μοιάζει με τον ύπνο αλλά δεν είναι ύπνος.
β) Προσωρινά αναστέλλονται οι κριτικές και λογικές διεργασίες
του εγκεφάλου.
γ) Αναδύονται στην επιφάνεια του συνειδητού εικόνες απωθημένες ή απρόσιτες από το συνειδητό, ή ακόμη και εικόνες που δεν αφορούν στο βιογραφικό μας κύκλο.
Κατά τη γνώμη μου τα όνειρα της εγκοίμησης δεν έχουν καμιά σχέση με τα όνειρα που βλέπουμε καθημερινά στον ύπνο μας, δηλαδή τα ενύπνια όπως τα αποκαλούσε ο Αρτεμίδωρος. Διότι η εγκοίμηση ήταν το τελικό στάδιο μιας χρονοβόρας προετοιμασίας και μύησης για να φτάσει κάποιος στην θεραπεία της ασθένειας του. Τα έντονα θεόπεμπτα όνειρα στα άβατα των Ασκληπιείων λειτουργούσαν ως ενόραση και κάθαρση. Σε εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις χρειάζονταν η ερμηνεία τους από τους θεραπευτές όταν οι ασθενείς αδυνατούσαν να κατανοήσουν από μόνοι τους το περιεχόμενο των ονείρων τους.
Δ.Κ.: Η ύπνωση για τον περισσότερο κόσμο έχει συνδεθεί με την αναδρομή σε προηγούμενες ζωές. Την ανάμνηση δηλαδή εικόνων και πληροφοριών από τις παρελθοντικές ενσαρκώσεις. Κατά πόσο ο κόσμος που απευθύνεται σε εσάς έχει αυτή την προσδοκία; Είναι καθοριστική η ανάμνηση μιας προηγούμενης ζωής στην μετέπειτα ζωή ενός ανθρώπου; Και πώς διαχειρίζεται κανείς μια τέτοια πληροφορία στο εδώ και τώρα;
Ν.Κ.: Αν στη ζωή σας σήμερα βαίνετε καλώς και διάγετε «βίον
ανθόσπαρτον» δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος να καταφύγετε σε αναδρομή.
Όταν ένας παίκτης είναι εν μέσω γηπέδου και παίζει μπάλα έχει κάποιο νόημα να
σκέφτεται πού ήταν πριν έρθει σ’ αυτή την ομάδα, πόσες μεταγραφές έχει κάνει,
ή, πότε θα κρεμάσει τα παπούτσια του; Όχι βέβαια. Σημασία έχει να σταθεί καλά
στο παιχνίδι μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη του.
Δεν παροτρύνω κανέναν να κάνει αναδρομή για την αναδρομή.
Μου έχουν έρθει πολλοί μ αυτή την προσδοκία και δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Αντίθετα, ήρθαν άλλοι χωρίς καν να πιστεύουν στην ύπαρξη των προηγούμενων ζωών
και τα «είδαν όλα».
Όταν ανακληθεί μια προηγούμενη ζωή είναι ιδιαίτερα σημαντικό για αυτούς που τη βιώνουν γιατί έτσι συνειδητοποιούν πως δεν έχει δίκιο ο Ελύτης όταν λέει πως «δεύτερη φορά δεν έχει». Αντιθέτως, έχει πολλές φορές και μ’ αυτή τη συνειδητοποίηση υποχωρεί σημαντικά ο φόβος και το άγχος του θανάτου.
Δ.Κ.: Διεθνώς έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ανθρώπων που «θυμήθηκαν» συγκεκριμένες λεπτομέρειες από προηγούμενη ζωή, όπως ονόματα και διευθύνσεις και αυτές επιβεβαιώθηκαν. Υπήρξαν περιπτώσεις αναδρομών στην ως τώρα πορεία σας, που να παρείχαν αξιόλογες ενδείξεις για την ύπαρξη της μετενσάρκωσης; Τα σημάδια εκ γενετής αποτελούν τέτοια ένδειξη; Η ψυχή τελικά ακολουθεί έναν αέναο κύκλο ενσαρκώσεων από την μια ζωή στην άλλη;
Ν.Κ.: Η απάντηση στην τελευταία σας ερώτηση είναι ΝΑΙ. Η ψυχή με κάθε της ενσάρκωση σμιλεύεται και ωριμάζει με την ελπίδα πως κάποια στιγμή ίσως καταφέρει να ανυψωθεί σε υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας. Θα έλεγα πως έχουν συσσωρευθεί τόσα στοιχεία που ως τσουνάμι θα έπρεπε να καταπλακώσουν και το θρησκευτικό και το επιστημονικό κατεστημένο. Αλλά αντί να συμβεί αυτό οι ταγοί επιδεικτικά αγνοούν την εξέταση των στοιχείων και των ενδείξεων γιατί απλά δεν μπορούν να βαδίσουν σε άγνωστες γι’ αυτούς περιοχές. Γιατί απλά θα πρέπει ριζικά να αναθεωρήσουν τις αρχές στις οποίες βασίζονται. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό από τα εκ γενετής σημάδια. Η σύγχρονη βιολογία αδυνατεί να δώσει εξηγήσεις για την ύπαρξη των συγγενών σπίλων (όπως λέγονται τα εκ γενετής σημάδια στην ιατρική) στο εξήντα τοις εκατό των περιπτώσεων. Ο πρωτοπόρος καθηγητής ψυχιατρικής του πανεπιστημίου της Virginia, Ian Stevenson όμως έδωσε την απάντηση πριν είκοσι χρόνια με ένα μεγαλειώδες πόνημα που εξηγούσε γιατί, πως και με ποιο τρόπο σχηματίζονται τα εκ γενετής σημάδια. Εν συντομία κατέδειξε στην επιστημονική κοινότητα πως αυτά τα σημάδια αντιστοιχούν σε τραύματα που επήλθαν σε προηγούμενες ενσαρκώσεις. Παρέθεσε στους συναδέλφους του 225 περιστατικά κατά τα οποία διασταυρώθηκαν οι πληροφορίες που δόθηκαν από μικρά παιδιά και που αφορούσαν στην ακριβώς προηγούμενη ενσάρκωση τους. Σε 18 δε περιπτώσεις από αυτές έγινε αντιστοίχιση με τις διαθέσιμες νεκροψίες και οι συγγενείς σπίλοι αντιστοιχούσαν με τα θανατηφόρα τραύματα του ατόμου της προηγούμενης ενσάρκωσης. Γι’ αυτή του την συμβολή ο καθηγητής Stevenson κατάφερε να χαρακτηριστεί από κάποιους συναδέλφους του ως ο Γαλιλαίος του 20ου αιώνα, κατά τη γνώμη μου όχι άδικα. Δυστυχώς όμως δεν επιβραβεύθηκε με ένα βραβείο Νόμπελ όπως θα του άρμοζε.
Δ.Κ.: Στις μεταθανάτιες εμπειρίες (NDE) η πλειοψηφία των ανθρώπων βλέπει ότι βγαίνει από το σώμα του και έπειτα βρίσκεται σε ένα τούνελ με έντονο φως. Στην διαδικασία της αναδρομής μιας προηγούμενης ζωής, υπάρχουν αντίστοιχα κάποια κοινά μοτίβα για την πλειοψηφία των ανθρώπων; Πιο συγκεκριμένα, ποιο είναι το περιεχόμενο μιας αναδρομής; Είναι σκόρπιες πληροφορίες και εικόνες ή αναφέρουν όλοι κάτι κοινό, όπως την αιτία θανάτου στην τότε ζωή;
Ν.Κ.: Τα στοιχεία που βλέπουμε στις αναδρομές δεν μοιάζουν μ’ αυτά
των επιθανάτιων εμπειριών. Δηλαδή οι αναδραμώμενοι δεν μοιάζουν να ενθυμούνται
ούτε το τούνελ προς το φως, ούτε να κάνουν ανασκόπηση της ζωής τους, ούτε να
τους περιμένουν κάποια νεκρά αγαπημένα πρόσωπα. Όμως και οι αναδρομές έχουν από
μόνες τους κοινά χαρακτηριστικά. Η πλειονότητα τους αφορά σε αναβίωση
προηγούμενων ζωών, ελάχιστες από αυτές πάνε στο διαθανατικό πεδίο, δηλαδή στο
επίπεδο μεταξύ ενός θανάτου και μιας επόμενης γέννησης.
Για παράδειγμα η αναδρομή μας σε μια πρότερη ύπαρξη συνήθως
καθρεφτίζει τη σημερινή μας κατάσταση. Μ’ άλλα λόγια οι συγκρούσεις, τα
διλήμματα, οι αγωνίες που μας επηρεάζουν σήμερα έχουν αντιστοιχίες σε
προηγούμενες αντίστοιχες καταστάσεις.
Άλλο ένα στοιχείο είναι το γεγονός πως η ψυχή δεν ιεραρχεί
χρονολογικά αλλά βάσει της σημαντικότητας μιας εμπειρίας. Στις αναδρομές πάντα
προκύπτουν άκρως τραυματικές εμπειρίες που επισκιάζουν την ανθρώπινη
συμπεριφορά όσο υποβόσκουν στο παρασκήνιο. Όταν αυτές τις εμπειρίες τις φέρουμε
στο φως αυτόματα διορθώνονται και πολλά κακώς κείμενα στην καθημερινή μας ζωή.
Τέλος οι περισσότερες των αναδρομών, σε αντίθεση με τα όνειρα, έχουν εσωτερική συνοχή, αρχή μέση και τέλος και συνέπεια με τα χωροχρονικά δεδομένα στα οποία διαδραματίζεται η ενσάρκωση.
Δ.Κ.: Η ύπνωση έχει επικριθεί ως προς την αξιοπιστία της, είτε γιατί βάσει των ερωτήσεων θα μπορούσε να υπάρχει μια σχετική καθοδήγηση από τον υπνοθεραπευτή, είτε γιατί στο υποσυνείδητο εδράζουν απωθημένες αναμνήσεις. Κάποιος που βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης, θα μπορούσε να εκφράζει καταπιεσμένες επιθυμίες και ψυχικές συγκρούσεις που να φτάνουν μέχρι την υιοθέτηση κάποιας άλλης ταυτότητας; Ποια είναι η δική σας θέση;
Ν.Κ.: Μεγάλη κουβέντα. Αναφέρεστε στο φαινόμενο της κρυπτομνησίας. Όλοι οι σκεπτικιστές για να μην αποδεχθούν την αλήθεια όσων ισχυριζόμαστε αποδίδουν την ανάκληση των μνημών αυτών σε πληροφορίες που έχουν αποθηκευτεί στο ασυνείδητο και που με τη διαδικασία της ύπνωσης αναδύονται στην επιφάνεια. Έτσι λοιπόν το ασυνείδητο κατασκευάζει μια ιστορία που κάποτε τη διαβάσαμε σε ένα βιβλίο ή την είδαμε σε κάποια ταινία. Πιστέψτε με, αν κάτι τέτοιο έχει ποτέ συμβεί σίγουρα αφορά σ’ ένα ποσοστό κάτω του ένα τοις εκατό.
Δ.Κ.: Το 2014 εκδώσατε το βιβλίο με τίτλο «Πέρα από το Άβατον» το οποίο διαπραγματεύεται το θέμα της μετά θάνατον ζωής. Ποιο ήταν το κίνητρο σας πίσω από την συγγραφή αυτού του βιβλίου; Ετοιμάζεται κάτι νέο συγγραφικά;
Ν.Κ.: Το «Πέρα από το Άβατον» ήταν μία επισταμένη προσπάθεια να
αντλήσω στοιχεία από την διεθνή βιβλιογραφία αλλά και την δική μου κλινική
εμπειρία και να τεκμηριώσω την ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, κλονίζοντας την
κατεστημένη ματεριαλιστική αντίληψη που ανάγει τα πάντα σε λειτουργίες του
εγκεφάλου. Η κυρίαρχη αντίληψη δεν μπορεί να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα
της φιλοσοφίας από που προκαλείται η συνείδηση και πως εξηγείται η βούληση. Ο
ματεριαλιστικός μονισμός δεν δίνει περιθώρια για τέτοιες εξηγήσεις.
Δεν σκοπεύω τώρα σύντομα να γράψω άλλο βιβλίο αν και έχω πολλές ιδέες στο μυαλό μου. Προτιμώ να περιμένω να αποκτήσω ακόμη μεγαλύτερη πείρα και να ωριμάσω περισσότερο πριν το κάνω αυτό.
Δ.Κ.: Τί ήταν αυτό που σας παρακίνησε αρχικά να ακολουθήσετε τον δρόμο της αναδρομικής θεραπείας; Πώς είναι η δουλειά ενός υπνοθεραπευτή στην σημερινή ελληνική κοινωνία; Από την εμπειρία σας, οι Έλληνες σε σχέση με άλλους λαούς είναι λιγότερο ή περισσότερο ανοιχτοί στο να επισκεφτούν έναν υπνοθεραπευτή;
Ν.Κ.: Πολλά στοιχεία συνηγόρησαν στο ν’ ακολουθήσω αυτό τον δρόμο. Νομίζω όμως πως τον πιο καταλυτικό ρόλο τον έπαιξε ο θάνατος του πατέρα μου πριν από 25 χρόνια όταν όχι μόνο μου ανακοίνωσε το θάνατο του πριν αυτός συμβεί αλλά και τις μεταθανάτιες προσπάθειες επικοινωνίας του μαζί μου που τεκμηρίωσαν μέσα μου βαθιά πως τίποτα δεν τελειώνει με τον σωματικό θάνατο.
Δ.Κ.: Για κάποιον που θα ήθελε να ακολουθήσει επαγγελματικά την αναδρομική θεραπεία θα μπορούσατε να μας πείτε πως μπορεί να καταρτιστεί ως υπνοθεραπευτής στην Ελλάδα και τι προϋποθέσεις υπάρχουν;