Οι εποχές.
Εκεί που περπατούσα άκουσα ιαχές. Οι ιαχές του κόσμου
προέρχονταν από το κλειστό γυμναστήριο και μ’ έκαναν να αλλάξω την πορεία μου.
Έπαιζαν οι πρωταθλητές Ημαθίας, το 2ο Λύκειο της πόλης μας, με τους πρωταθλητές
του νομού Σερρών μπάσκετ, στους σχολικούς αγώνες. Έξω από την πόρτα του
γυμναστηρίου ένας συνάδερφος, έπιασε συζήτηση μαζί μου για αστρονομικά θέματα
και με αφορμή την εαρινή ισημερία που πλησίαζε με ρώτησε αν οι άλλοι πλανήτες
έχουν εποχές. Η απάντηση μου ήταν ότι,
όσων πλανητών οι νοητοί άξονες περιστροφής έχουν την ίδια κλίση με τον
δικό μας, έχουν εποχές. Στον περίπατο όμως που έκανα μετά το Γυμναστήριο το
ξανασκέφτηκα το θέμα και είπα: Έχουμε όλοι οι άνθρωποι στην Υδρόγειο εποχές; Αν
«ναι», είναι όλες ίδιες; Τι είναι οι εποχές; Οι απαντήσεις μου με οδήγησαν να
σκεφτώ πόσο μοναδικός είναι ο πλανήτης μας. Έχει ανθρώπους που ζουν τις αλλαγές
των εποχών πολύ όμορφα και άλλους πολύ έντονα. Με τι συνδέονται οι εποχές; Με
τη γονιμότητα; Με το φως; Με τις βροχές; Με την αναγέννηση; Με όλα μαζί; Οι
τελευταίοι Ολυμπιακοί αγώνες Αστρονομίας έγιναν για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο.
Οι Ολυμπιακοί αυτοί αγώνες περιλαμβάνουν και παρατηρήσεις. Είναι δυνατόν να
γίνουν παρατηρήσεις το χειμώνα, θα σκέφτονταν οι άνθρωποι που ζουν στις
λεγόμενες Εύκρατες ζώνες, στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη; Αυτοί όμως που ζουν σε
περιοχές γύρω από τον ισημερινό δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει χειμώνας. Ο
Γαλαξίας, που για μας σχετίζεται με το γάλα, λέγεται στα σουηδικά
«Vintergatan», χειμωνιάτικος δρόμος. Τι σημαίνει αυτό για τους λαούς του
ισημερινού; Άγνωστο πράμα. Δεν ξέρουν τι σημαίνει χειμώνας, χιόνι, καλυμμένος
με χιόνι δρόμος. Γι’ αυτούς ισχύει ξηρασία και βροχή. Περίοδος βροχών και
περίοδος ξηρασίας. Έτσι όταν οι Ολυμπιακοί αγώνες αστρονομίας γίνονται Δεκέμβριο σημαίνει ότι μάλλον πρέπει
να γίνονται σε χώρες που είναι κοντά στον Ισημερινό ή στο νότιο ημισφαίριο.
Όπως και ισχύει. Οι αγώνες έγιναν στην Ινδία και η πιο ξηρή εποχή είναι γύρω
στα δικά μας Χριστούγεννα. Άρα τι είναι
οι εποχές; Τι εκφράζουν; Για μένα, προγραμματισμό και γονιμότητα. Γονιμότητα
της γης και της φύσης. Επομένως τα ημερολόγια πρέπει να προσαρμόζονται στο
γεγονός αυτό. Ημερολόγια; Τι είναι πάλι αυτά; Γιατί τα έχουμε; Τι μας βοηθούν:
Να προσκυνούμε τη φύση που μας δίνει τροφή και ζούμε.
Τι ρόλο παίζουν τα άστρα;
Ας σκεφτούμε ότι ξαφνικά μια κακή νύχτα μια ανώτερη δύναμη
μας αφαιρεί όλα τα άστρα από τον ουράνιο θόλο. Θα το αντιλαμβανόμασταν αυτό; Θα
μας πείραζε να είχαμε έναν ουρανό χωρίς αστέρια; Για τους περισσότερους θα
περνούσε το γεγονός απαρατήρητο. Η αστυφιλία μας στέρησε από την κλίνη μας: Τον
έναστρο ουρανό. Θα μου πείτε τι πειράζει αυτό; Σήμερα δεν πειράζει. Η
τεχνολογία μας έκανε υποχείρια της και δουλεύουμε σαν ρομπότ. Ξέρουμε πότε να
ξυπνήσουμε, κι αν δεν μπορούμε, να βάλουμε ξυπνητήρι. Πότε θα πάμε στη δουλειά
ή στο σχολείο, πότε θα τελειώσουμε, πότε θα φάμε, πότε θα κοιμηθούμε και πότε θα
σπείρουμε. Οι λίγοι που σπέρνουν ακόμη,
γιατί τα φαγητά μας είναι έτοιμα και ίδια όλο το χρόνο και όλες τις εποχές, κι
αυτά μας τα φέρνουν άλλοι. Έπαψαν οι εποχές που σπέρναμε και θερίζαμε μόνοι
μας. Ξέρουμε γενικά πότε είναι καλοκαίρι, πότε είναι χειμώνας, πότε άνοιξη και
πότε φθινόπωρο από τα ημερολόγιά μας. Όλα μας τα προσφέρει η τεχνολογία μας.
Έτσι όμως δεν ήταν τα πράγματα στην ιστορία του ανθρώπου πάνω στη Γη. Τα
τελευταία χρόνια γίναμε έτσι. Ο άνθρωπος αν δεν υπήρχαν τα άστρα σήμερα δεν θα
υπήρχε. Κι αν υπήρχε θα ήταν πολύ λιγότεροι οι άνθρωποι σήμερα κι ακόμη θα
ήμασταν στις σπηλιές. Χάρη στα άστρα φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Χάρη στην
εμφάνιση των άστρων στον ουράνιο θόλο. Και μόνο χάρη σ’ αυτήν. Για τους
περισσότερους φαίνεται πολύ παράξενο αυτό, αλλά δεν είναι. Σκεφτείτε αν σας
πάρω και σας ρίξω στη θάλασσα να ταξιδέψετε, ή στην έρημο, ή σε οποιοδήποτε
μέρος της Γης, χωρίς καμιά τεχνολογική βοήθεια. Πως θα επιζήσετε; Πως θα
γνωρίζετε τις εποχές του χρόνου; Πως θα γνωρίζετε αν θα έρθει κρύο ή ζέστη,
καλός καιρός ή χιονιάς; Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό; Ο μόνος τρόπος είναι τα άστρα.
Αν δεν υπήρχαν τα άστρα θα ήταν αδύνατο να επιζήσετε. Γιατί; Γιατί τα άστρα
είναι οι χρονοδότες μας. Αν δεν υπήρχαν τα άστρα δεν θα καταλαβαίναμε τη ροή
του χρόνου, και κατ’ επέκταση τις αλλαγές της φύσης.
Η δημιουργία των αστερισμών.
Τα άστρα μας έδωσαν τα ημερολόγια. Άλλο τώρα αν εμείς τα
προσαρμόσαμε στις θρησκείες μας, είτε αυτές λέγονται εβραϊκές, είτε
χριστιανικές, είτε ισλαμικές, βουδιστικές, ινδουιστικές, είτε μαμωνάς,
ανιμιστικές είτε όπως και να λέγονται. Χωρίς την εμφάνιση των άστρων στον
νυχτερινό ουρανό, επαναλαμβάνω, δεν θα υπήρχαμε σήμερα. Άρα το πώς τα άστρα
εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο και πότε, ήταν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΟ για τον άνθρωπο.
Και γι’ αυτό ο άνθρωπος έπρεπε να ακούει συνέχεια τον ουρανό, σαν έναν παππού ή
μια γιαγιά, που του λέει ιστορίες και τον νουθετεί τι να κάνει. Πότε να
σπείρει, πότε να θερίσει, πότε να φυλάγεται από το κρύο, πότε να πηγαίνει για
μπάνιο. Και πως το έκανε αυτό ο ουράνιος θόλος; Αλλάζοντας τους πρωταγωνιστές
του έργου. Αλλάζοντας τους πρωταγωνιστές του έργου κάθε λίγο και λιγάκι. Έτσι ο
άνθρωπος βλέποντας τους διάφορους πρωταγωνιστές να περνούν από τη θεατρική
σκηνή του ουράνιου θόλου, τους μάθαινε σιγά-σιγά και άρχισε να καταλαβαίνει την
υπόθεση του έργου που παίζονταν στον ουράνιο θόλο. Και για να μπορεί να τους
θυμάται τους πρωταγωνιστές, τους έδωσε διάφορα ονόματα. Και έτσι φτιάξαμε τους
αστερισμούς στον ουράνιο θόλο. Για να μπορούμε να καταλαβαίνουμε τι έργο μας
διηγείται και μας δείχνει ο καλός παππούς Ουρανός στον ουράνιο θόλο και να
ακούμε και καταλαβαίνουμε τις νουθεσίες του. Και έτσι επιζήσαμε. Άρα: Ο
ουράνιος θόλος μας έδωσε το χρόνο πάνω στη Γη. «Εν αρχή ην ο Ουρανός. Και μετά
η Γη και ο Χρόνος». Αυτά ο άνθρωπος τα κατέγραψε και προσπαθώντας να τα θυμηθεί
έκανε τους μύθους που λέμε σήμερα.
Η Αργώ.
Μύθος. Τη φοβερή λέξη. Μύθος είναι ο καλύτερος τρόπος για να
εξιστορήσεις. Να γράψεις ιστορία. Να διηγηθείς ιστορία. Τον λέμε μύθο αλλά όπως
τον ορίζει και το λεξικό του Σουίδα: «Μύθος, λόγος ψευδής, εικονίζων την
αλήθεια». Αφορμή για το άρθρο αυτό μου έδωσε ένας μύθος. Ο μύθος της Αργούς.
Ένας μύθος που κρύβει μεγάλη ιστορία.
Ποια ήταν η Αργώ και τι ρόλο έπαιξε στην ιστορία του ανθρώπου πάνω στη Γη; Ήταν
ένα μυθικό καράβι ή μια πρωταγωνίστρια του ουρανού που μας δίδασκε τις εποχές,
τον χρόνο; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τι ήταν η Αργώ; Ένα καράβι που μετέφερε
50 Αργοναύτες. Ήταν ένα καράβι που έκανε ο Άργος (ή ο Γλαύκος κατ' άλλους) με
50 κουπιά για τους Αργοναύτες. Στη ναυπήγηση του καραβιού βοήθησε και η θεά
Αθηνά, που έδεσε και στην πλώρη της Αργούς ιερό ξύλο από τη βελανιδιά της
Δωδώνης. Η Αργώ, «αγιασμένη» έτσι, προειδοποιούσε το πλήρωμα για τυχόν
δυσκολίες και κινδύνους που θα συναντούσε. Η Αργοναυτική εκστρατεία ήταν γεμάτη
περιπέτειες, αλλά στέφθηκε με επιτυχία. Αυτά μας τα εξιστορεί ο Απολλώνιος
Ρόδιος στα «Αργοναυτικά» του. Η Αργώ επέστρεψε στην Ιωλκό, όμως, από τη δύση.
Πώς όμως έφτασε στη Θεσσαλία από τον Εύξεινο Πόντο ερχόμενη από την δύση, είναι
ένα μυστήριο. Είναι αυτό δυνατόν; Ίσως πήγε πάνω από τον ουράνιο θόλο. Γι’ αυτό
και η Αργώ ήταν ο μεγαλύτερος αστερισμός του ουρανού μέχρι πρόσφατα.
Η Αργώ σαν αστερισμός.
Το ταξίδι της Αργούς από την Ιωλκό της Θεσσαλίας στην
Κολχίδα του Ευξείνου Πόντου και η επιστροφή της είναι ένα από τα πιο ωραία,
φανταστικά, περιπετειώδη και ενδιαφέροντα ταξίδια της παγκόσμιας μυθολογίας.
Έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων και πολλοί προσπάθησαν να
εξηγήσουν τα συμβάντα της Αργοναυτικής εκστρατείας με πολλούς και διάφορους
τρόπους. Και για να μην ξεχαστεί το ταξίδι αυτό, η Αργώ τοποθετήθηκε στον ουρανό,
από τα πολύ παλιά χρόνια, σε ανάμνηση του. Η Αργώ ήταν ένας από τους
αστερισμούς του Πτολεμαίου και μέχρι τις μέρες μας έμεινε έτσι, για να χωριστεί
το 1932 από την Παγκόσμια Ένωση Αστρονόμων σε τρεις επιμέρους αστερισμούς: Την
Τρόπιδα (Carina), την Πρύμνη (Puppis) και τα Ιστία (Vela) Η Αργώ ήταν ο
μεγαλύτερος αστερισμός του ουρανού, με έκταση 75°, εκτεινόμενη σε ορθή αναφορά
από την 6η μέχρι την 11η ώρα και σε απόκλιση από -25° μέχρι -70°. (Αυτός ίσως
να ήταν και ο λόγος που χωρίστηκε σε επιμέρους αστερισμούς). Περιλαμβανόταν
ανάμεσα στους αστερισμούς της Περιστεράς και του Μεγάλου Κυνός στη δύση και του
Κενταύρου στην ανατολή. Είχε προς το νότο το Σταυρό του Νότου, το Χαμαιλέοντα
και τη Δορκάδα και προς βορρά την Ύδρα και τον Μονόκερω. Περιλάμβανε 829
αστέρες ορατούς με γυμνό μάτι, που κατανεμήθηκαν αργότερα ως εξής: 268 στην
Τρόπιδα, 313 στην Πρύμνη και 248 στα Ιστία. Η Αργώ ήταν αστερισμός του νοτίου
ημισφαιρίου, αόρατη από χώρες μέσων πλατών. Ήταν ορατή μόνο από χώρες που
βρίσκονται νοτιότερα του 37ου παράλληλου. Στην Ελλάδα ήταν ορατή (ένα μέρος της
φυσικά) από τις περιοχές που βρίσκονται νοτιότερα της Πελοποννήσου.
Τα μεγέθη και οι θέσεις των αστερισμών.
Γιατί η Αργώ ήταν τόσο μεγάλη σαν αστερισμός; Γιατί ο
δεύτερος μετά απ’ αυτήν αστερισμός του ουρανού σε μέγεθος να είναι η Ύδρα, ο
τρίτος η Παρθένος και ο τέταρτος η Μεγάλη Άρκτος; Γιατί, οι πρωταγωνιστές αυτοί
στον ουράνιο θόλο ήταν στην κυριολεξία ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ. Αυτοί έλεγαν ή έδειχναν
στον άνθρωπο τον προσανατολισμό του στον χώρο και στον χρόνο. Ήταν οι δείκτες
του χώρου και του χρόνου. Και εδώ θα δούμε και τη σχέση των αστερισμών αυτών με
τις εποχές. Τη γονιμότητα. Την εαρινή ισημερία. Πως; Όλοι γνωρίζουμε πως με τη
Μεγάλη Άρκτο βρίσκουμε τον βορρά ανεξαρτήτου εποχής και χρόνου. Περιστρέφεται
γύρω από ένα νοητό άξονα και η προέκταση των δυο πιο λαμπρών αστεριών της μας
οδηγεί στον βορά. Άρα μας προσανατολίζει στον χώρο. Μας προσανατολίζει όμως και
στον χρόνο. Εκτός από πολική αρκούδα ήταν και άμαξα για πολλούς λαούς και για
πολλά χρόνια. Ακόμη και για τον Όμηρο, που την ορίζει και σαν άμαξα. Η άμαξα,
όμως, έχει σχέση και με το αλέτρι και το όργωμα, καθώς και το αλεύρι και το
ψωμί. Ο Jacob Grimm αναφέρει πως η Μεγάλη Άρκτος συνδεόταν με το ψωμί και την
τιμή του ψωμιού στην Ελβετία. Όταν η Μεγάλη Άρκτος είναι χαμηλά στον ορίζοντα,
το ψωμί είναι φτηνό, και όταν είναι ψηλά, στο ζενίθ, είναι ακριβό. Αυτό, όμως,
αληθεύει αν σκεφτούμε ότι το φθινόπωρο η Μεγάλη Άρκτος είναι χαμηλά στον
ορίζοντα -εποχή, δηλαδή, που το σιτάρι είναι γινωμένο και το αλεύρι άφθονο, και
άρα το ψωμί φτηνό- ενώ όταν η Μεγάλη Άρκτος είναι ψηλά στον ορίζοντα είναι
καλοκαίρι και το σιτάρι δεν έχει δέσει ακόμη. Ίσως και οι αρχαίοι μας πρόγονοι
να συνέδεαν το αλέτρι με την άμαξα της Μεγάλης Άρκτου. Ο εφευρέτης του αρότρου
ήταν ο γιος της Δήμητρας, ο Τριπτόλεμος (αυτός που οργώνει τρεις φορές), και
ίσως να είναι το άροτρό του που είναι στον ουρανό. Άρα η Άρκτος μας δείχνει και
τον χρόνο. Όχι πολύ σίγουρα όμως. Αυτόν όμως μας το δίνουν οι άλλοι οι πρωταγωνιστές αστερισμοί.
Η μετάπτωση των ισημεριών σαν χρονοδότρα.
Η Ύδρα, η Παρθένος και η Αργώ, μας οδηγούν στη γεωργία, τα
χωράφια, την άνοιξη, τις εποχές, την εφορία του εδάφους και αστρονομικά, στη
μετάπτωση των ισημεριών Και τα ημερολόγια είναι διάφορα για τους διάφορους
λαούς, ανάλογα με που βρίσκονται.
Η περίπτωση της Ύδρας και της Παρθένου.
Η Ύδρα είναι ένας αστερισμός χωρίς λαμπρά αστέρια. Η Ύδρα,
είναι ο Νείλος, που με τις πλημμύρες του έδινε γόνιμο έδαφος για
καλλιέργειες. Περνά όμως από την Παρθένο
που κι αυτή έχει αμυδρά αστέρια άλλα έχει ένα πολύ λαμπρό. Τον ονομάσαμε Στάχυ
για να μας θυμίζει ότι ήρθε η ώρα της σποράς και του θερισμού. Ο αστερισμός
αυτός παλαιότερα, μερικές χιλιετηρίδες προ Χριστού, μεσουρανούσε νωρίτερα,
δηλαδή το καλοκαίρι. Έτσι, σε πολλούς αρχαίους λαούς της Μεσογείου και της
Μεσοποταμίας σχετιζόταν με τα στάχια, είτε στο μέστωμα τους είτε στο θερισμό
τους. Γι’ αυτό και σε πολλές καταγραφές φαίνεται είτε σαν γυναίκα με στάχυ στο
χέρι ή στα χέρια, είτε, απλώς, σαν ένα μεγάλο στάχυ. Αυτοί, όμως, που
ισχυρίζονται ότι ο αστερισμός σχηματίστηκε στην Αίγυπτο και σχετίζεται με το
θέρισμα των δημητριακών, πρέπει να πηγαίνουν περίπου 12.000 χρόνια πίσω, γιατί
ο θερισμός γινόταν στην αρχαία Αίγυπτο κατά την εποχή της εαρινής ισημερίας.
Και είναι αδύνατο ο αστερισμός της Παρθένου να μεσουρανούσε τότε. Ο Άρατος, τον
3ο π.Χ. αι., λέει ότι ο Λέων μεσουρανούσε το μήνα του θερισμού. Και αυτός ο
ίδιος ονομάζει τον α Vir, τον πιο λαμπρό αστέρα της Παρθένου, «Στάχυ», που τον
κρατάει στα χέρια της η «Παρθένος». Και ο Manetho, Ελληνοαιγύπτιος, της ίδιας
εποχής, ονομάζει όλο τον αστερισμό «Σταχυώδη». Με τα στάχια σχετίζονταν η
Δήμητρα και η κόρη της η Περσεφόνη. Έτσι, για πολλούς, η Παρθένος είναι η
Περσεφόνη που μεσουρανεί τον Αύγουστο ή το καλοκαίρι, τότε που τα στάχια
θεριεύουν. Η Περσεφόνη για μερικούς είναι η Παρθένος, που για τους αρχαίους μας
ήταν η «Κόρη» ή «Η σταχυώδης κούρη».
Για τον Άρατο η
Παρθένος είναι η «Δίκη», που ίσως κρατά στα χέρια της όχι μόνο το στάχυ, αλλά
και τον «Ζυγό», που βρίσκεται δίπλα της στον ουρανό, για να δικάζει σωστά. Η
Παρθένος, όμως, ήταν και η «Astraea», κόρη της Θέμιδος και του Δία ή του Τιτάνα
Αστραίου και της Ηούς και ήταν θεά της Αγνότητας και της Δικαιοσύνης.
Συγκατοικούσε με τους ανθρώπους πάνω στη Γη, κατά τη διάρκεια του χρυσού αιώνα,
του αιώνα της Δικαιοσύνης. Όταν, όμως, άρχισαν οι πόλεμοι και τα μίση πάνω στη
Γη, και περάσαμε στον αιώνα του Σιδήρου, οι θεοί εγκατέλειψαν τη Γη, με πρώτη
την Αιδώ, ενώ τελευταία έφυγε η θεά Αστραία, που πέταξε στον ουρανό και έγινε ο
αστερισμός της Παρθένου. Αυτή η «Astraea» ίσως σχετίζεται και με τήν Istar
(Ιστάρ) των Εβραίων, τη βασίλισσα των άστρων, που ίσως έχει σχέση με την Αθήρ ή
Αθόρ ή Χαθώρ των Αιγυπτίων και την Αστάρτη των Συρίων, από την οποία ίσως
πηγάζει και η Εσθήρ της Βίβλου και η δική μας λέξη για το άστρο, ο «Αστήρ».
Ίσως σχετίζεται και με τη θεά τον Σαξόνων Eostre, απ' όπου βγαίνει και η λέξη
των Άγγλων για το Πάσχα, Easter, που γίνονταν γιορτές και φεστιβάλ όταν
μεσουρανούσε, ή μάλλον ανέτελλε, ο αστερισμός της Παρθένου στα τέλη της
άνοιξης. Υπάρχουν, όμως, μαρτυρίες για τον αστερισμό αυτό ακόμη πιο παλιές. Για
μερικούς αιγυπτιολόγους, Παρθένος ήταν η Ίσις, θεά με πολλά ονόματα που
κρατούσε στα χέρια της το στάχυ. Και εδώ μπαίνει τώρα και η Αργώ.
Η περίπτωση της Αργούς και του Σείριου.
Η θεά Ίσις των Αιγυπτίων λέγονταν Σώθις. Σώθις ήταν όμως και το όνομα του Σείριου στην
Αίγυπτο. Οι ιερείς παρατηρούσαν το Σείριο συχνά και ήταν εντυπωσιακός για όλο
το λαό. Η Σώθις, όμως, κάποτε έδυε. Πήγαινε στο Νουάτ, τον Κάτω Κόσμο, και για
70 περίπου μέρες ο ουρανός δεν απολάμβανε τη γοητεία της. Μετά, όμως, έβγαινε
στην ανατολή το πρωί, πριν ανατείλει ο ήλιος. Η εμφάνιση, η ηλιακή ανατολή του
Σείριου -ή της Σώθιδος κατ' αυτούς -στον ορίζοντα αποτελούσε την αρχή του
Σωθικού τους Ημερολογίου. Χρονικά πρέπει να άρχισε γύρω στο 3285 π.Χ. Πολλοί
αιγυπτιακοί ναοί ήταν έτσι χτισμένοι, που όταν ο Σείριος ανέτελλε το πρωί,
φωτίζονταν οι διάδρομοι των ναών, σαν με ηλεκτρικό φως. Σε ναό της Ίσιδος στην
Ντεντέρα, από το 700 π.Χ., υπάρχει ιερογλυφική επιγραφή που περιγράφει την
ανατολή του Σείριου. Ο Σείριος, όμως, ήταν και ο αστέρας του Νείλου, γιατί
μόλις ανέτελλε το πρωί στον ορίζοντα, περί τα τέλη Ιουνίου, προειδοποιούσε τους
κατοίκους για τις πλημμύρες του Νείλου. Τα χιόνια έλιωναν στον ισημερινό, απ'
όπου πηγάζει ο Νείλος, και έπαιρνε μερικές μέρες μέχρις ότου ο φουσκωμένος
Νείλος έφτανε στη Μέμφιδα και ξεχείλιζε στις αρχές του Αυγούστου. Έτσι ο κόσμος
φυλαγόταν και παράλληλα η λάσπη που άφηνε ο εκχειλισμένος Νείλος ήταν εύφορη
και αποδοτική για τις καλλιέργειες των Αιγυπτίων. Έτσι, ο Νείλος και ο Σείριος
συνδέονταν μεταξύ τους. Η Ίσις και ο Όσιρης ταξιδεύουν σε βάρκα, από πολλές
περιγραφές που βρέθηκαν σε ναούς των αρχαίων Αιγυπτίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο
αστερισμός του Μεγάλου Κυνός σχετιζόταν με τον αστερισμό της Αργούς. Η Αργώ
επομένως μπήκε στον ουρανό και καθόριζε χρονικά την άνοιξη, τις πλημμύρες, τη
γονιμότητα. Και ίσως να καθόριζε και την εαρινή ισημερία. Την αρχή της χρονιάς
που συνεχίστηκε αργότερα με το Σωθικό ημερολόγιο. Ίσως όμως η ιστορία της
Αργούς, ή μάλλον του καραβιού, να είναι και πιο παλιά από την Αργοναυτική
εκστρατεία. Ο Ερατοσθένης υποστήριζε ότι ο αστερισμός αυτός αντιπροσώπευε το
πρώτο καράβι που διέσχισε τον ωκεανό μεταφέροντας το Δαναό και τις 50 κόρες του
από την Αίγυπτο στη Ρόδο και το Άργος. Ή, για τους Ινδούς, το καράβι που
μετέφερε την Ίσι και τον Ισουάρα. Σύμφωνα με τις προϊστορικές παραδόσεις τους
το πλοίο τους, που ταξίδευε σαν οδηγός και σαν ήλιος, ήταν η Άργα και ο
πηδαλιούχος του πλοίου ήταν ο Αγκάστια, το άστρο Κάνωβος. Ίσως στη σανσκριτική
αυτή λέξη «Άργα», το καράβι οδηγός των Ινδουιστών, να βρίσκονται οι ρίζες της
Αργούς.
Η ιστορία του ουρανού σαν δημιουργικός μύθος.
Όπως και να έχει το πράμα τα παλιά τα χρόνια ο ουρανός μιλούσε μαζί μας. Ο άνθρωπός ήταν πάντα κοντά στον ουρανό και στα άστρα του. Τον αγαπούσε τον ουρανό και τον άκουγε. Όπως τα παιδιά άκουγαν τις γιαγιάδες και τους παππούδες να τους λένε παραμύθια. Και ο ουρανός με τη σειρά του, σαν μια πολύχρονη γιαγιά που αγαπάει τα παιδιά της, κάθε βράδυ μας διηγούνταν παραμύθια διαφορετικά. Παραμύθια που δε μας νανούριζαν μόνο, αλλά και μας μάγευαν και μας διέγειραν συγχρόνως. Και μας βοηθούσαν. Μας βοηθήσαν για να επιζήσουμε πάνω στην Υδρόγειο. Μας βοηθούσαν να προσανατολιστούμε και στο χώρο και στο χρόνο. Πολλά από τα παραμύθια αυτά ζουν ακόμη μέχρι σήμερα. Εμείς όμως δεν τα ακούμε. Η τεχνολογία μας έχει αποκόψει από τις ρίζες μας. Από την νηπιακή μας κούνια. Από την ομορφιά του έναστρου ουρανού. Ακούμε τώρα τα μέντιουμ. Τα προγράμματα των υπολογιστών. Τους αστρολόγους των Μ.Μ.Ε., είτε αυτά λέγονται τηλεοράσεις, είτε οθόνες Smartphones (τι γελοίο όνομα: smart phone= έξυπνη φωνή). Και έτσι ξεκοπήκαμε από τις ρίζες μας. Πλέουμε ανερμάτιστοι στον αιθέρα. Και τα άστρα έφυγαν μακριά. Πολύ μακριά. Σε αποστάσεις ετών φωτός. Και αυτοί ακόμη οι ζωδιακοί αστερισμοί που μας καθόριζαν τον χρόνο στη ζωή μας, σήμερα καθορίζουν τη ζωή πολλών ανθρώπων με τα παραμύθια των αστρολόγων. Γιατί, τα σημερινά παραμύθια των αστρολόγων, μόνο τη τσέπη των αστρολόγων γεμίζουν με χρήματα και τίποτε άλλο. Κι έτσι ενώ παλιά τα παραμύθια της γιαγιάς του έναστρου ουρανού μας κρατούσαν ξύπνιους και επιζήσαμε, τα σημερινά παραμύθια των αστρολόγων μας κοιμίζουν και μας καταστρέφουν.