Η πρώτη μελέτη για τους δράκους έγινε από τον χρονογράφο πάστορα Γιοχάνες Στούμπφ (1500-1578). Ο Στούμπφ γράφει, παρά την άποψη του Πλίνιου (Φυσική Ιστορία), ότι ο δράκος γεννιέται στη χώρα των Μαυριτανών και τις Ινδίες, ενώ κάποια είδη δράκων έζησαν στις αλπικές χώρες μας. Γιατί, παρόλο που οι Άλπεις παγώνουν απ’ τα πολλά χιόνια, σε πολλές μεριές κατά τις μεσημβρινές ώρες, οι βράχοι και τα σπήλαια ζεσταίνονται από τον ήλιο, και στα μέρη αυτά που μπορούν να ζεσταθούν ζει ο δράκος . Ο δράκος ήταν ένα πλάσμα φτερωτό με μεμβρανώδη φτερά. Επίσης υπήρχε μέχρι πρόσφατα ένα άλλο είδος δράκου, που ζούσε στις δασώδεις χαράδρες των ελβετικών βουνών. Το πλάσμα αυτό ήταν ένα τετράποδο ερπετό χωρίς φτερά, και έμοιαζε με κροκόδειλο. Στην Ελβετία, πατρίδα της Δρακολογίας θα γεννηθεί ένας από τους μεγαλύτερους οπαδούς της, ο Λέοπολντ Σιζάτ(1601-1663). Το 1661 δημοσιεύει μια περιγραφή της Φημισμένης Λίμνης της Λουκέρνης κάνοντας αναφορά και για τους δράκους. Μας λέει ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η ύπαρξη των δράκων από τι στιγμή που υπάρχουν αμέτρητα παλιά ελβετικά χρονογραφήματα, που μαρτυρούν την ύπαρξη τους στο παρελθόν. Για τον Σιζάτ ο «βόας» του Πλίνιου και του αγίου Ιλαρίωνα όπως και τα τέρατα που αντιμετώπισε ο άγιος Μάγκνους ήταν δράκοι. Πολλές προσωπικότητες , από τους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς έως και τον Στούμπφ, επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των δράκων.
Ο Λέοπολντ Σιζάτ, περηφανεύεται ότι στη γενέτειρα πόλη του την Λουκέρνη διατηρούνται αποδείξεις για την ύπαρξη τους, υπάρχει το φελόνιο (εκκλησιαστικό ένδυμα), του Σαιντ Λέτζερ, όπου απεικονίζονται δυο δράκοι του όρους Πιλάτος και η Πέτρα του Δράκου. Οι δράκοι δεν ανήκουν μόνο στο μακρινό παρελθόν, μας λέει ο Σιζάτ, υπάρχουν ακόμα ίχνη της ύπαρξής τους, όπως ο σκελετός που ανακαλύφτηκε στο όρος Στάφελβαντ, το 1602. Το 1619 ένας δράκος με κεφάλι ερπετού και μακριά ουρά, που πετούσε σπίθες, σύμφωνα με τον Κρίστοφ Σόρερ, θα έβγαινε από ένα άντρο του Πιλάτου και πετώντας θα φτάσει σε μια άλλη σπηλιά στο βουνό Φλούε. Το 1600 στο Μπρίντεζι της Ιταλίας είχε εμφανιστεί ένας δράκος μετά από μια καταιγίδα. Με τη δηλητηριώδη ανάσα του, είχε σκοτώσει πολλούς ανθρώπους, πριν τελικά συντριβεί υπό το βάρος δέντρων που είχαν ξεριζωθεί. Το έργο του Ιησουίτη λόγιου Αθανασίου Κίρχερ Mundus Subterraneus (1664-65) θα ενισχύσει το έργο του Σιζάτ. Ο Κίρχερ πιστεύει στην ύπαρξη τους, παίρνοντας υπόψιν εκκλησιαστικές πηγές, εκκλησιαστικούς συγγραφείς, και αναφορές αυτόπτων μαρτύρων. Τρεις αναπαραστάσεις γενεών δράκων διακοσμούν το έργο του. Παρουσιάζεται ο «τετράποδος φτερωτός δράκος», που σκότωσε ο ιππότης της Ρόδου, ο dracunculus της Μπολωνίας, και ο draco helveticus, που ήταν δίποδος και φτερωτός. Ο Κίρχερ δημοσιεύει ένα γράμμα του εξομολογητή της Λουκέρνης Κρίστοφ Σόρερ, ο οποίος γράφει: «Είδα ένα δράκο που άρχισε να πετά, από μια τρύπα ενός μεγάλου βράχου του όρους Πιλάτος, κουνώντας τα φτερά του πολύ γρήγορα, το σώμα του ήταν μακρύ, το ίδιο η ουρά και ο λαιμός του. Το κεφάλι του έμοιαζε με εκείνα των ερπετών που έχουν δόντια. Όταν πετούσε, έβγαζε από το στόμα του σπίθες». Στην αλληλογραφία τους, ο Σόρερ του έγραψε ότι το 1654, ο κυνηγός Πολ Σούμπερλιν που βρισκόταν στο βουνό Φλούε στις ελβετικές Άλπεις, είδε εκεί ένα δράκο. Το ζώο στεκόταν στην παρυφή μιας σπηλιάς. Ήταν δίποδο σε όρθια στάση, το κεφάλι του έμοιαζε μ’ αυτό ενός αλόγου και «όλο το σώμα του ήταν σκεπασμένο με λέπια». Μόλις το πλησίασε, το τέρας αποτραβήχτηκε στο λημέρι του. Ο Κίρχερ μας αναφέρει και για περιστατικά που συνέβησαν στην Ιταλία.
Εκτός από το περιστατικό με τον δράκο του Αλντροβάντι μας αναφέρει επίσης ότι το Νοέμβριο του 1660 ένας κυνηγός χώθηκε στα έλη Ποντίνς, κοντά στη Ρώμη, για να καταδιώξει ένα υδρόβιο θήραμα. Την ώρα εκείνη ο δράκος, μεγέθους ενός γύπα, πετούσε, ο κυνηγός του έριξε και στη συνέχεια το πληγωμένο πλάσμα του επιτέθηκε. Ο κυνηγός πέθανε την ίδια νύχτα, ενώ το δέρμα του είχε πρασινίσει από το δηλητήριο. Ανακάλυψαν και το λείψανο του ζώου σε αποσύνθεση. Το κεφάλι του μεταφέρθηκε στον Κίρχερ, ο οποίος το φύλαξε στο μουσείο του. Αυτός ο δράκος των ελών ήταν δίποδος με πλατιά παλαμοειδή πόδια. Στην τρίτη έκδοση του Mundus Subterraneus (1678) ο Κίρχερ θα αφιερώσει στο δράκο ένα μεγάλο μέρος του. Εκεί μπορεί να δει κανείς τη φιγούρα του ταριχευμένου δράκου που φυλάγεται στη Ρώμη, στο μουσείο του καρδινάλιου Μπαρμπερίνι. Ένα ειδικό παράρτημα της έκδοσης είναι αφιερωμένο στις περιπλανήσεις ενός ταξιδιώτη του Ελίας Τζορτζ Λορέτ. Αναφέρεται η λίμνη της Μούμελζε τα νερά της οποίας όταν ταράζονται προκαλούν καταιγίδες! Ένας κάτοικος της Βάδης συνοδευόμενος από έναν κληρικό, επιχείρησε να εξορκίσει τη Μούμελζε, ρίχνοντας εκεί καθαγιασμένα ροζάρια. «Αλλά ξαφνικά ένα τέρας αναδύθηκε, τρέποντάς τους σε φυγή και ξεσηκώνοντας καταιγίδα που κράτησε εφτά μέρες». Ο Λορέτ που πήγε στην λίμνη δεν αμφισβητεί την ιστορία για τον υδρόβιο δράκο. Μετά τη Μούμελζε θα επισκεφθεί το όρος Πιλάτος. Οι χωρικοί που τον συνοδεύουν του δείχνουν στα περίχωρα τις εγκοπές πάνω στο βράχο «τα νύχια του διαβόλου», και του μιλούν για τους σαυράνθρωπους, ενώ παρόμοιες ιστορίες από την Ουαλία, αναφέρει στο έργο του ο Άρθουρ Μάχεν,( Η Νουβέλα της Μαύρης Σφραγίδας). Ένα χρόνο πριν, οι κάτοικοι του Βιτζνό είχαν δει ένα δράκο που πετούσε φλόγες να πετά πάνω από το χωριό τους. Η θέση της δρακόντιας μάχης του Ούντερβαλντ, είναι ακριβώς προσδιορισμένη, και είναι το «πεδίο του δράκου». Του δείχνουν το άντρο των δράκων, που βρίσκεται ψηλά, απ' όπου φαίνεται η λίμνη των Τεσσάρων-Καντονιών και τα περίχωρα της χώρας.
Η τρίτη έκδοση του Mundus Subterraneus του Κίρχερ καθιερώνει την Ελβετία ως πατρίδα του δυτικού δράκου. Όμως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να το πούνε αυτό ,όπως η Αυστρία. Οι επαρχίες της Καρίνθιε και Στυρία ήταν πλούσιες σε ιστορίες για δράκους. Μετά τον μεσαίωνα, η «σπηλιά των δράκων» του Μίξνιτζ θα προσελκύσει ερευνητές απ’ όλη την Ευρώπη. Ο Γκ. Μ. Βίσερ στην αναφορά του για τη Στυρία το 1678, κάνει λόγο για τη σπηλιά, διευκρινίζοντας ότι από αυτήν βγάζουν συνεχώς «οστά δράκων». Το υλικό που αφορούσε τους δράκους τελικά έφτασε σε τέτοιο αξιόλογο όγκο, ώστε ο Γερμανός πανεπιστημιακός Τζορτζ Κάσπαρ Κίρχμαγιερ (1635-1700) θα συντάξει το πρώτο σύγγραμμα γι' αυτό το θέμα. Το 1661, όταν το έργο Zoologia Physica του Γιόχαν Σπέρλινγκ , δημοσιεύτηκε, ο εκδότης πρόσθεσε στο έργο του δέκα ακαδημαϊκές συζητήσεις με ή υπό την εποπτεία του Κίρχμαγιερ. Ο δράκος παρουσιάζεται ως ένα «γιγάντιο ερπετό». Η άποψη αυτή θα γίνει αποδεκτή από τους ερευνητές του 17ου αιώνα. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο Κάσπαρ Σβένκφελντ το 1603 για τον δράκο της Σιλεσίας. Οι απόψεις του Αθανάσιου Κίρχερ βρήκαν μεγάλη απήχηση σε Γερμανούς συγγραφείς της εποχής του μπαρόκ. Ένας από αυτούς ο μυθιστοριογράφος Έμπεραρντ Βέρνερ Χάπελ (1647-1690), χρησιμοποίησε το έργο Mundus Subterraneus στο δικό του Περίεργες Σχέσεις (1683). Ο Χάπελ σημειώνει ότι οι σκεπτικιστές «οφείλουν να σωπάσουν» μπροστά στη θετική γνώμη ανθρώπων κύρους όπως ο Σιζάτ, ο Κίρχερ κι ο Αλντροβάντι, και μπροστά στις πολυάριθμες αναφορές αυτόπτων μαρτύρων, που αποδεικνύουν ότι: «Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμη δράκοι στα βουνά της Ελβετίας,στις κορυφές των Καρπαθίων και αλλού, και πιστεύω ότι θυμόμαστε όλα όσα μας έχουν διηγηθεί για τέτοια καταστροφικά τέρατα που εμφανίστηκαν στην Τοσκάνη και στην Πρωσία, πριν από δύο ή τρία χρόνια».
Ο Κίρχμαγιερ είχε αναφέρει τα Καρπάθια ανάμεσα στις ευρωπαϊκές βουνοκορφές που έβρισκαν καταφύγιο οι δράκοι. Ο Χάπελ παίρνει τις πληροφορίες του από μια σειρά επιστολών που δημοσιεύτηκαν σε μια επιστημονική συλλογή της αυτοκρατορικής Ακαδημίας της Αλ. Μέσα στο πρώτο από αυτά τα ντοκουμέντα, ο Ούγγρος γιατρός Πάτερσον Χάιν έγραφε το 1671 ότι «ήταν αδύνατο ν’ αμφισβητηθεί» η ύπαρξη των δράκων, και μάλιστα ο ίδιος είχε στην κατοχή του μία σιαγόνα και κυνόδοντες δράκων. Σε μια άλλη επιστολή το 1672 ο Χάιν διευκρινίζει ότι μπόρεσε να εξετάσει ένα κρανίο δράκου στη Βαρσοβία. Εξάλλου, ένας χωρικός παρουσίασε έναν ολόκληρο σκελετό ενός «νέου δράκου» στον κόμη Ρακότζι. Στον Χάιν βοσκοί της άνω χώρας ανέφεραν ότι στα Καρπάθια, κοντά στον ποταμό Ντουνάγιεκ, υπάρχει μια μεγάλη σπηλιά γεμάτη με οστά δράκων. Οι πληροφορίες του Χάιν θα συμπληρωθούν από το συνάδελφό του από το Μπρεσλό, τον Χάινριχ Φολνιάτ. Ο Σικελός γιατρός αναπαρήγαγε στην έκθεσή του το 1674 μια γκραβούρα του κρανίου ενός από τους «δράκους των Καρπαθίων». Ο Φολνιάτ αναπαράγει την επιστολή ενός γιατρού από το Σίμπιου, του Γκέοργκ Βετ(1645-1704).Ο Βετ παθιασμένος με τους δράκους είχε καταφέρει να αποκτήσει ένα δόντι δράκου, ενώ μπόρεσε επίσης να δει το κρανίο ενός δράκου στο σπίτι του δικαστή της Χέρμανστατ. Από τις επιστολές των Χάιν, Φολνιάτ και Βετ, προκύπτουν δώδεκα δρακόντειες ζώνες στην κεντρική Ευρώπη. Πέρα από τις προαναφερθείσες περιοχές, μία ακόμη βρισκόταν στη νοτιο-ανατολική πλαγιά των Καρπαθίων, προς τον ποταμό Ντουνάγιεκ που κατέληγε στο Βιστούλα, μέσα στην πολωνική επαρχία Γαλικία. Τις πληροφορίες ο Χάιν τις πήρε από κατοίκους της περιοχής αυτής. Η αναφορά του Ούγγρου γιατρού για τον «κόμη Ρακότζι» μας πηγαίνει, σε μια άλλη περιοχή πιο νότια. Από την ισχυρή οικογένεια των Ρακότζι προήλθαν ηγεμόνες που έκαναν την Τρανσυλβανία ένα ανεξάρτητο κράτος ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία και την Ουγγαρία. Η πίστη στους δράκους των Καρπαθίων φαίνεται ότι είχε ευνοήσει τη γεωπολιτική κατάσταση στην περιοχή.
Ο Γιοχάνες Πρετόριους (1630-1680) είναι ο πρώτος συγγραφέας που θα γράψει για το Μπρόκεν, το βουνό των μάγων της Βόρειας Γερμανίας. Σε μια από τις μπροσούρες του, ο Πρετόριους περιγράφει τους δράκους της Τρανσυλβανίας. Ξαναβρίσκουμε την προσέγγιση του Κίρχερ σ’ ένα άλλο μέλος των Ιησουιτών, στον Τσέχο Μπόχουσλαβ Αλόις Μπαλμπίν (1611-1689). Ο Μπαλμπίν γραφεί ότι είχε δει στο Μπρνο της Μοραβίας ένα ταριχευμένο δράκο. Ο Μπαλμπίν δεν αμφισβητεί την ύπαρξη ενός πλάσματος, του οποίου την ύπαρξη επιβεβαιώνει η εκκλησιαστική λογοτεχνία. Παραπέμπει στον Κίρχερ για ό, τι αφορά το υλικό περί δράκων. Για τον Μπαλμπίν ο δράκος θα είναι και ένα από τα πρόσωπα του διαβόλου. Αν για τον Μπαλμπίν ο δράκος έχει και μεταφυσική διάσταση, δεν ισχύει το ίδιο για τους συγχρόνους του, όπως τον Χάιν ,τον Φολνιάτ, τον Βαλβασόρ.Ο Αυστριακός Γιόχαν Βάικχαρντ φον Βαλβασόρ (1641-1693) πήγε στη Γερμανία για να επισκεφτεί τις σπηλιές του Χαρτζ, στη Γαλλία για να εξερευνήσει τη Σαιντ-Μπομ, αλλά κυρίως μελέτησε το υπόγειο δίκτυο της Καρνιόλ. Σ’ αυτόν οφείλεται η συνεχής παρακολούθηση της εξερεύνησης της μεγάλης σπηλιάς του Άντελσμπεργκ. Ο Βαλβασόρ μπήκε στις βαθιές γαλαρίες. Το μεγάλο έργο του, «Τα Αριστουργήματα του Δουκάτου της Καρνιόλ» (1689), περιέχει μια τεράστια ποσότητα γνώσεων για την υπόγεια τοπογραφία και τα ήθη της αυστριακής επαρχίας, διηγείται πολλές ιστορίες για υποχθόνια δρακοειδή, οδηγώντας τον αναγνώστη στις υπόγειες εξερευνήσεις του. Ο μεθοδικός χαρακτήρας των εξερευνήσεων του τον καθιστά έναν από τους πατέρες της σπηλαιολογίας. Στο τέλος του αιώνα, η Βασιλική Εταιρεία της Βρετανίας, υπό την προεδρία του Νεύτωνα, επιβεβαίωνε μια αποστολή προορισμένη για την αναζήτηση δράκων στις Άλπεις. Δεν υπάρχουν ακριβή δεδομένα αυτής της αποστολής. Αλλά και μόνο η απλή διατύπωση ενός τέτοιου σχεδίου είναι, αυτή καθ’ αυτή, μια μαρτυρία της γοητείας που ασκούσε το ζήτημα των ευρωπαϊκών δράκων στα μέλη του επιστημονικού οργανισμού.
Στην Ιταλία δυτικά της Νάπολης
εκτείνονται τα Φλέγκραια πεδία , μια περιοχή ηφαιστειογενή. Στο βάθος του
κρατήρα του ηφαιστείου της περιοχής υπάρχει μια μικρή λίμνη για την οποία
υπήρχαν αναφορές για την ύπαρξη μεγάλων «φτερωτών ερπετών». Σύμφωνα με τον
Γερμανό Χάπελ, ένα «φοβερό τέρας» είχε ανεβεί στην επιφάνεια της λίμνης την
άνοιξη του 1684.Το τέρας σκότωνε τους ανθρώπους με τη δηλητηριώδη ανάσα του. Το
είχαν χτυπήσει πολλές φορές, αλλά οι σφαίρες των όπλων εξοστρακίζονταν πάνω στο
σκληρό του δέρμα, αφήνοντας παρά μόνο
ασπριδερές χαραγματιές. Στις πρώτες
δεκαετίες του 20ού αιώνα, ο δράκος είχε σχεδόν ξεχαστεί. Ξανάρχεται στο προσκήνιο
με την ανακάλυψη του «δράκου του Κόμοντο» το 1912. Ο «δράκος του Κόμοντο»,
παρουσιάζεται σαν απόγονος των δράκων, λόγο όμως του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου αυτό σχεδόν
ξεχάστηκε. Με το τέλος του πολέμου ο δράκος του Κόμοντο θα ξυπνήσει ξανά το
ενδιαφέρον για τους δράκους. Το 1924 ο Έντγκαρ Ντακιέ(1878-1945) καθηγητής
παλαιοντολογίας στο Μόναχο στο βιβλίο του «Κόσμος Προϊστορικός, Θρύλος και
Ανθρωπότητα» αναφέρει ότι οι δράκοι υπήρξαν στην πραγματικότητα και οι ιστορίες πέρασαν από
γενιά σε γενιά από κάποια πολύ μακρινή εποχή που είχαν συνυπάρξει άνθρωποι και
δεινόσαυροι. Στα χρόνια που ακολουθούν, κάθε πληροφορία γύρω από το δράκο του
Κόμοντο θα αναζωπύρωνε το ενδιαφέρον για τον tatzelwurm, το δρακοειδές των
ευρωπαϊκών Άλπεων.
Τελικά μήπως οι
δράκοι δεν είναι μόνο μύθος;
Το 2014 στη Κίνα ανακαλύφθηκε το αρχαιότερο απολίθωμα πτερόσαυρου.
Οι πτερόσαυροι ήταν ιπτάμενα ερπετά και
στην πορεία εξελίχτηκαν στα μεγαλύτερα πλάσματα που έχουν εμφανιστεί ποτέ
που μπορούσαν να πετάξουν. Μαρτυρίες για
δράκους δεν είχαμε μόνο στο παρελθόν. Αναφορές για εμφανίσεις δράκων, υπάρχουν
για πολλές περιοχές του πλανήτη, στην Κίνα, την Αγγλία, τις ΗΠΑ το Μεξικό, το
Βόρνεο, στην Νέα Ζηλανδία, την δυτική Αφρική. Το 1996 ψαράδες στην Μαλαισία
ανέσυραν έναν σκελετό 7.5 μέτρων που μοιάζει με σκελετό δράκου. Το 2014
ανακαλύφθηκε στην Ινδονησία ένα νέο είδος που μοιάζει καταπληκτικά με δράκο σε
σμίκρυνση. Το πλάσμα αυτό ονομάστηκε Αγνή(σανσκριτικά φωτιά). Το 2016 στην
έρημο του Ιράν βρέθηκε απολιθωμένος σκελετός δράκου μήκους 120 μέτρων!
Η αναζήτηση συνεχίζεται....
Πηγές:http://el.wikipedia.org
www.eleftherostypos.gr
www.newsbeast.gr
www.iefimerida.gr
terrapapers.com
www.schizas.com
www.astratv.gr( κώδικας
μυστηρίων)
www.youtube.com