Ο άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 3ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Οι δαίμονες είναι υπερφυσικές και κακόβουλες οντότητες που
κυριαρχούν στη θρησκεία, στον αποκρυφισμό, στη λογοτεχνία, στη μυθολογία και
στη λαογραφία. Στις αρχαίες ανατολικές θρησκείες καθώς και στις Αβρααμικές
παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας και μεσαιωνικής χριστιανικής
δαιμονολογίας, ένας δαίμονας θεωρείται ένα ακάθαρτο πνεύμα, ένας πεσμένος
άγγελος ή ένα άγνωστο είδος πνεύματος που μπορεί να προκαλέσει δαιμονική
κατοχή. Στον δυτικό αποκρυφισμό και τη μαγεία της Αναγέννησης, που εξελίχθηκε
από τη συγχώνευση της ελληνορωμαϊκής μαγείας, της Εβραϊκής Αγκάδας και της
χριστιανικής δεοντολογίας, ένας δαίμονας πιστεύεται ότι είναι μια πνευματική
οντότητα που μπορεί να εξαγριωθεί και να ελεγχθεί. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι
υπάρχουν αγαθοί και πονηροί δαίμονες και στους τελευταίους απέδιδαν πάσα νόσο
και γενικά κάθε κακοτυχία ή καταστροφή. Γνωρίζοντας ότι κάτι τόσο μυστηριώδες
και δυνητικά επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα, είναι τόσο
συναρπαστικό αλλά και ανησυχητικό. Αυτές οι αναφορές γίνονται ενδιαφέρουσες
λαογραφικές ιστορίες που μεταδίδονται καθ’ όλη την ιστορία από γενιά σε γενιά. Καμμιά
φορά όμως παρατηρούνται και φαινόμενα ομαδικού δαιμονισμού, όπως μια σύγχρονη περίπτωση που θα
ασχοληθούμε, και η οποία αντέχει τη δοκιμασία του χρόνου. Τα περίφημα «Κ ε ρ α
μ ι α ν ά» στην Κρήτη, νότια από τα Χανιά.
Ο «εχθρός» παρών
ανάμεσα μας
Στην Κρήτη υπάρχει έντονο το στοιχείο του μεταφυσικού και η σύγχρονη ιστορία της με τ ‘ατράνταχτα υπερφυσικά γεγονότα της την κράτησε σε διαρκεί αναστάτωση, γιατί τέτοια ήταν τα συμβάντα. Τραγικά! Καταπληκτικά! Απίθανα! Στην εφημερίδα «Παρατηρητής» Χανίων, της 17ης Νοεμβρίου 1934, διαβάζουμε: «Αί πρώται ειδήσεις περί των φαινομένων είς Κεραμιά, δέν εκίνησαν το ενδιαφέρον μας. Η επιμονή όμως μεθ’ής ελέγοντο και η διαβεβαίωσις ότι επεξετάθησαν, μας έκαμε να τά προσέξωμεν… Ο δέ μεταβάς συντάκτης μας γράφει: Η κοινή γνώμη των κατοίκων Παπαδιανών είναι ανάστατος. Παντού πλανάται το φάσμα του πειρασμού, που ελυμαίνετο πότε είς το χωρίον Λούλος, πότε την Παναγιά, πότε το Αλετρουβάρι…». Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Χανιώτες γνωρίζουν την περίπτωση των Κεραμιών που είναι ίσως ο πιο τρομακτικός μαζικός δαιμονισμός στα ελληνικά χρονικά, και εξαπλώθηκε σε 14 χωριά της περιοχής Κεραμιανά της επαρχίας Αποκορώνου, που μαστίζονταν από την κακία των δαιμόνων για πολλές γενιές. Λεπτομέρειες βρίσκουμε στα βιβλία « ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΑΝΑ» και «Ο ΑΗΤΤΗΤΟΣ ΗΤΤΑΤΑΙ» του συγγραφέα Κωνσταντίνου Αντ. Κωστουράκη, που υπηρέτησε ως δάσκαλος στη συγκεκριμένη περιοχή γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’30, όπου και έζησε από κοντά πρόσωπα και γεγονότα.
Η αρχή για τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν έγινε σε τουρκική κατοχή. Τότε που δεν υπήρχε αστυνομία, ούτε δικαστήρια, ούτε προστασία ζωής, τιμής και περιουσίας. Το μόνο που απαγορευόταν με σουλτανικό φιρμάνι σε τούρκο, ήταν να βάλει «χέρι» σ ‘εκκλησία ή μοναστήρι. Αυτός ήταν κι ένας σημαντικός λόγος που οι προπάτορες μας χάριζαν περιουσίες και τιμαλφή αντικείμενα, στις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Φτάνοντας λοιπόν στα μέσα του 17ου αι. αρχίζουν και τα γεγονότα των Κεραμιών. Όλα ξεκίνησαν στο πολύ πλούσιο τότε Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων στο Ακρωτήρι, ΒΑ από τα Χανιά. Τα πρόβατα του Μοναστηριού φύλαγαν πέντε βοσκοί Κεραμιανοί από τις οικογένειες Καντιλιεράκηδων, Τσακάκηδων, Τοράκηδων, Βενετάκηδων, απ’ το χωριό Παναγιά, και Μαυράκηδων απ’ τους Κάμπους. Οι βοσκοί αυτοί κάποτε σκέφτηκαν να κλέψουν «τιμαλφή», δώρα και χρυσία, «θησαυρούς» του Μοναστηριού, κι έτσι να εξασφαλίσουν μια για πάντα τη ζωή τους. Το ίδιο πρωϊνό που οι καλόγηροι αντιληφθήκανε την παραβίαση του «θησαυροφυλακίου, αναστατώθηκαν. Διαπιστώνοντας την αλήθεια πήραν τα ζώα τους και ξεκίνησαν για την Παναγιά Κεραμιών, να συναντήσουν τους εξαφανισμένους βοσκούς, οι οποίοι με τη σειρά τους αρνήθηκαν τα πάντα. Τι μπορούσαν να κάνουν τώρα οι καλόγηροι με τον Ηγούμενο! Πού να καταγγείλουν την κλεψιά; Αυτοί οι επτά καλόγηροι λοιπόν, πάνω στην παραζάλη και στο θυμό τους, «παρασύρθηκαν». Καθώς δεν μπορούσαν νόμιμα να καταγγείλουν ή να τιμωρήσουν, το έκαναν «παράνομα». Διάβασαν αφορισμό.
Ως αφορισμός ορίζεται η εκκλησιαστική ποινή με την οποία ένα μέλος
της Ορθόδοξης ή Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας αποκλείεται εντελώς από τη
χριστιανική κοινότητα, ως τιμωρία για τα πολύ σοβαρά αμαρτήματα στα οποία
περιέπεσε. Κάλεσαν δηλαδή «επίσημα» τον εχθρό, το διάβολο, να εκδικηθεί!
Κάλεσαν τον διάβολο να τιμωρήσει τους κλέφτες, μα κι όσους είδαν τα κλοπιμαία ή
άκουσαν γι’ αυτά. Από στόμα σε στόμα, όλοι τ ‘άκουσαν, και γι’ αυτό όλοι οι
Κεραμιανοί «τέθηκαν» στην διάθεση του «εχθρού» για εφτάμιση γενιές! Ούτε λίγο,
ούτε πολύ, για 400 περίπου χρόνια! Το αποτελέσματα ήταν τραγικό. Δαιμονική
κατοχή πολλών ανθρώπων, γκρίνιες, καυγάδες, διαλύσεις οικογενειών, δυστυχήματα,
εκφοβισμοί, θάνατοι. Τα μεσημέρια φοβόνταν οι άνθρωποι να περάσουν από ρεματιές
με πλατάνια. Μερικές φορές έπαιρναν οι δαίμονες τους δαιμονισμένους από το
κρεββάτι τους τις νύχτες και τους πήγαιναν στις πιο απρόσιτες σπηλιές της
Σαμαριάς. Άλλοτε τους κρεμούσαν τις νύχτες από γκορτσιές και τους άφηναν εκεί
μέχρι τις πρωινές ώρες! Άλλοτε οι δαιμονισμένοι, ενώ τους πήγαιναν στην Θεία
Λειτουργία, έλεγαν ωραιότατα κρητικά τραγούδια, για να εμποδίζουν τους ιερείς. Οι
ίδιοι οι δαιμονισμένοι γίνονταν «Κήρυκες» και έλεγαν πράγματα που έμοιαζαν με
χρησμούς ή αποκαλύψεις. Έτσι βγήκε η φράση: «αυτό το είπαν οι κήρυκες».
«Και εθεώρουν τὸν
Σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα.» (Λουκ.10,18)
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Όλγας Καντηλιεράκη, η οποία από την ηλικία των επτά ετών και για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μπόρεσε ν ’αντέξει και να ζει αναγκαστικά με τους δαίμονες. Έτσι κατάμαυρους, απαίσιους, σαδιστές, με κέρατα και ουρά, μακρόχειρες, με νύχια γαμψά και μορφή αλλόκοτη. Έγινε θύμα της οικογένειας της, επειδή ο προ-προπάππους της πρωτοσκέφτηκε την κλεψιά στην Αγία Τριάδα. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κωστουράκης, πλήρωσε σε τούτη τη ζωή αγόγγυστα και παλληκαρήσια «αμαρτίες γονέων. Ατέλειωτα τα βάσανά της, απίθανες και οι διηγήσεις της. Φοβερές και τυραννικές οι βραδινές αρπαγές της. Δεν έμεινε σπηλιά μικρή ή μεγάλη, ποτάμι ή λίμνη, που να μην την πήγανε πάνω στη γη. Και μέσα σ’ όλα, απειλές, ξυλοδαρμοί, μέχρι τα χαράματα, που την πετούσαν στο κρεβάτι της, τραυματισμένη και ημιθανή. Στα Χανιά, στο χωριό Μουρνιές, βρίσκεται ο Ιερός Ναός του Ταξιάρχου Μιχαήλ, και το κοιμητήριο. Πίσω από το ιερό στην ΝΑ πλευρά, βρίσκετε ο τάφος της. Εκεί τα πρώτα χρόνια υπήρχε μια επιγραφή που έλεγε: Ενθάδε κείται Όλγα Καντιλιεράκη. Πολυπαθής νύμφη του Χριστού. Επί 16 έτη αρπαζομένη και οδηγουμένη υπό του δαίμονος εις τας ερήμους. Ιαθείσα κατά τον Εξαφορεσμόν της 3-10-1936, θαυματουργικώς. ΔΥΝΑΜΕΙ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ. Με ετέρους 42 δαιμονιζομένους Συνανθρώπους μας των Κεραμιών. Ανεπαύθη εν Κύριω την 29-4-1969 εις ηλικίαν 59 ετών. Σήμερα αυτή η επιγραφή έχει αφαιρεθεί.
Όπως αναφέραμε νωρίτερα, οι ίδιοι οι δαιμονισμένοι γίνονταν «Κήρυκες» και έλεγαν πράγματα που έμοιαζαν με χρησμούς ή αποκαλύψεις. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Μανώλης Αλατσάκης μουσαφίρης από τα Χανιά στα Κεραμιά, αιφνιδιάστηκε από τους κήρυκες στο άκουσμα πως ο αδερφός του ο Μιχάλης ήταν «δικός τους» για μια αμαρτία που έκανε, και πως για τιμωρία, θα του πεθάνουν δυο από τα παιδιά του, σε μια ώρα! Ήταν Πέμπτη της Διακαινησίμου, όταν στα Χανιά πλέον ο Μανώλης θα συναντήσει στην αγορά τον αδερφό του Μιχάλη, και θα τον ρωτήσει τι έκανε, κι οι «κήρυκες» είπαν πως είναι «δικός» τους; Ο Μιχάλης που ζούσε μακριά από το χωριό και δεν πίστευε σε όσα ακουγόντουσαν έβαλε τα γέλια, και συμπλήρωσε πως «ο αδερφός μου πήγε στα Κεραμιά και την ψώνισε κι αυτός». Στα ειρωνικά λόγια του αδερφού του, ο Μανώλης νευρίασε και έφυγε, χωρίς ν ’αναφέρει πως θα έχανε δύο από τα παιδιά του, αν δεν μετάνιωνε. Πέρασαν 5-6 μήνες και ο Μανώλης παραπονεμένος και αμίλητος από τα λόγια του αδερφού του περίμενε το «κακό», όπως το είπαν οι κήρυκες, όταν μια βραδιά λίγο πριν καθίσει να φάει, χτυπά η πόρτα. Ήταν ο ανιψιός του ο Δημήτρης, γιος του αδερφού του Μιχάλη, που του είπε να πάει στο σπίτι γιατί είχε αρρωστήσει η αδερφή του η Κατίνα. Εκείνος αρνήθηκε και έδιωξε τον ανιψιό του. Λίγο πριν πλαγιάσει για ύπνο, η πόρτα ξαναχτυπά. Ήταν πάλι ο Δημήτρης για να του πει πως αρρώστησε και ο Γιώργος, και να πάει γρήγορα σπίτι. Ο θείος περισσότερο απότομος, ξαναδιώχνει τον ανιψιό του, αλλά η γυναίκα του αγανακτισμένη και με καυτά λόγια, κάμπτει τον πάντοτε αμίλητο Μανώλη που ντύνεται και φεύγει, αλλά όχι για το σπίτι του αδερφού του. Πήγε στο φαρμακείο του φαρμακοποιού Σκουλά, όπου εκεί βρήκε δύο γιατρούς της κλινικής «Πεντάρη», τους Στρατή Γεωργιλαδάκη και Αντώνη Μελισσά, τους οποίους έστειλε στο σπίτι των παιδιών, ενώ εκείνος παρέμεινε εκεί για να μάθει σε λίγο πως έχουν, διπλή περιπνευμονία! Αφού πλήρωσε γιατρούς και φάρμακα, πήγε ήσυχος για ύπνο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η πόρτα θα χτυπήσει και πάλι, αλλά αυτή τη φορά θα είναι ο ίδιος ο αδερφός του ο Μιχάλης, για να του αναγγείλει πως και τα δύο του παιδιά πέθαναν. Τα δύο παιδιά κηδεύτηκαν στο νεκροταφείο του Αγίου Λουκά Χανίων.
Ένα γεγονός όμως που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια, θα συμβεί στις αρχές της δεκαετίας του 1884. Ένα 5άχρονο κοριτσάκι, η Κατίνα Βασιλάκη, παίζει ανύποπτο με συνομήλικό της κορίτσι στο χωριό Όρος, Ρεθύμνου. Εκεί στα χώματα βρήκε η Κατίνα ένα «Χρυσό Σταυρό»! Τον τρέχει στη μητέρα της, την Αιμιλία, για να μάθουν στον ύπνο τους, το ίδιο βράδυ, πως ο Σταυρός αυτός είναι «κτήμα» της Κατίνας, που θα της τον μεταβιβάσουν μόλις γίνει 7 ετών. Ακολούθησαν οδηγίες για «προσοχή». Προσευχές, νηστείες, ακοίμητο καντήλι, εκκλησιασμός - θρησκευτικές εκδηλώσεις ολόκληρης της θεοφοβούμενης οικογένειας. Πενήντα τεσσάρων ετών η Κατίνα παίρνει την τελευταία διαταγή, να μεταβεί στα Κεραμιά μαζί με τον «Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό». Τρία χρόνια δυναμικά παλεύει με εκατομμύρια δαίμονες! Γίνεται ο φόβος κι ο τρόμος τους! Ακούει σ’ αντίδραση βρισιές, απειλές. Αντί του ονόματός της, δίνουν και παίρνουν απ’ τους δαίμονες τα κοσμητικά επίθετα: «Χοντρή, Χοντρέλα, Ξυδοβάρελο, Σκύλα» ήταν τα συνηθισμένα. Μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Σταυρού, οι δαίμονες εξαφανίζονταν. Φάνηκε ολοφάνερα η δύναμη που τους εξολόθρευε κι οι άνθρωποι πιάστηκαν από την Κατίνα, σα σανίδα σωτηρίας.
Ο Επίσκοπος Χανίων
στα Κεραμιά, και τα μεταφυσικά φαινόμενα
Πολλές φορές ζήτησαν βοήθεια οι Κεραμιανοί, από την εκκλησία, και από το Πατριαρχείο, αλλά η φωνή τους «χανόταν» στην σκλαβιά, στην αμφιβολία, στην ενοχή, και στο φόβο. Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 1936, που εδώ και 3 χρόνια η Κατίνα Βασιλάκη παλεύει απεγνωσμένα νύχτα και μέρα με τους δαίμονες, όμως την οριστική νίκη πρέπει να φέρουν οι αρμόδιοι, οι αντιπρόσωποι του Θεού. Είναι ο πρώτος χρόνος που έγινε Επίσκοπος Κυδωνίας και Αποκορώνου στα Χανιά ο Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης, που αποτολμά το «δίλημμα» και αποδέχεται, να πάει στα Κεραμιά. Από τις απίθανες περιγραφές καταλαβαίνει τι πρόκειται ν’ αντικρύσει, και προετοιμάζεται με προσευχή και νηστεία, και «αγνίζει εαυτόν». Το ίδιο απαραίτητα, ζητά κι από τους καλογήρους της Αγίας Τριάδας, που προσκαλεί να τον ακολουθήσουν, σαν «διάδοχοι» των προ 200 ετών, «παρεκτραπέντων». Είναι Σάββατο πρωί, 3 Οκτωβρίου, όταν έφτασαν όλοι στην Παναγιά Κεραμιών, και μαζί με αυτούς Αρχές και λαός που συνολικά άγγιζαν τις 7.000 ψυχές. Το πρόγραμμα ήταν να γίνει αγιασμός, στη συνέχεια ο Εξαφορισμός, δηλαδή ή άρση του αφορισμού, και τέλος η Θεία Λειτουργία. Ανάλογα με τις ενέργειες αυτές του Επισκόπου Χανίων, δρα και η πνευματική μητέρα των Κεραμιών, Κατίνα Βασιλάκη, που έχει μαζέψει όλους τους άρρωστους, 42 τον αριθμό. Οι διάλογοι που ακολούθησαν μεταξύ του Επισκόπου και της Κατίνας Βασιλάκη με τους δαίμονες είναι εντυπωσιακοί, και μεταφέρθηκαν με κάθε λεπτομέρεια από τους παρευρισκόμενους στα γεγονότα Χανιώτες στον Κ. Κωστουράκη.
Ο Επίσκοπος προχωρεί και μπαίνει στο Ναό, όμως
αντικρίζοντας απειλητικούς του 42 δαίμονες έτοιμους να του χυμήξουν, βγαίνει
έξω και διακριτικά προφυλάσσεται! Στις ανείπωτες σκέψεις του, ίσως να…φύγει, οι
Δαίμονες, χωρίς αμφιβολία πιεζόμενοι, του λένε αυτό που πρέπει να κάνει, με τη
δική τους διάλεκτο: – Τράε, αν δεν επιτρέψης στη Χοντρή να σταθή δεξιά σου, δε θα σ’
αφήσουμε να κάμης τίποτα… Εμείς μόνο αυτή φοβούμαστε. Μ’ ένα της λόγο θα μας
«στομοδέση». Αμέσως, μια άλλη άρρωστη, η Ζωή Τσακάκη, που αργότερα θα
γίνει καλόγρια στην ιερά Μονή Πευκοβουνογιατρίσσης στην Κερατέα Αττικής, με
μοναχικό όνομα Ουαλεντίνα Μοναχή, έρχεται στην πόρτα και λέει: –
Έλα, μωρέ Τράε, να σου δείξω τη χοντρή, γιατί με πιέζει ο Τίμιος Σταυρός και θα
τα πω… όλα! Ύστερ’ απ’ αυτά, ο Επίσκοπος αποφασίζει
και μπαίνει με προφύλαξη στο Ναό, για να γνωρίσει και την Κατίνα και να πάρει…θάρρος.
Όσα ακολούθησαν από εδώ και πέρα είναι απίστευτα και τα μεταφέρουμε αυτολεξεί
από το βιβλίο του Κωστουράκη: «Μπαίνοντας
στο ιερό ο Δεσπότης, μπήκαν από το παράθυρο και «Τρία Περιστέρια». Μπήκαν μαζί
και δυο καντινελίτσες – μικρά πουλάκια, μωβ και πράσινο. Όλα πετούσαν
κατακόρυφα. Σε λίγο, τα δυο περιστέρια βγήκαν έξω και κάθισαν στο καμπαναριό,
βλέποντας τους ανθρώπους. Όλοι τάβλεπαν πλην ελαχίστων. Κι’ οι δαίμονες
εξηγούν: – Τα Τρία Περιστέρια είναι η
Αγία σας Τριάδα και οι δυο καντινελίτσες είναι η Παναγιά σας (η μωβ) και η Αγία
Βαρβάρα (η πράσινη), που πάντα συμβαδίζουν. Είδες, Χοντρή, κι’ άκουσες πολλά,
από μας τους δαίμονες, μα τώρα βλέπεις και «τα Μεγαλεία του Θεού σας». Τώρα θα
παρουσιαστούν πολλές πεταλουδίτσες, που θα γιομίση το χωριό. Όλοι θα τις δούνε.
Όλες είναι Άγιοι. Ακόμη θα παρουσιαστούν και τ’ αδέλφια μας, στην αυλή της
εκκλησίας, «μαύροι μπουμπούροι». Να βγης έξω Χοντρή με το Σταυρό σου, να τους
διώξης. Όλ’ αυτά γινόντουσαν κι’ έξω ακούονταν δυνατές οι φωνές των
φοβισμένων ανθρώπων, που οι «μπουμπούροι» έπεφταν καταπάνω τους. Την ώρ’ αυτή ο
Δάσκαλος του Χωριού, Χρήστος Τζομπανάκης, «έμπηξε τις φωνές ζητώντας βοήθεια
από την κ. Κατίνα. Επενέβη εκείνη, βγήκε έξω, έδιωξε τους μπουμπούρους,
σταύρωσε το Δάσκαλο και τον πήρε κοντά της, να γράφη τα γεγονότα. Ακολούθησε
δυνατός «σεισμός». Τον άκουσαν όλοι. Τα δαιμόνια άρχισαν να φεύγουν, όταν
«ηκούσθη εξ ουρανού ωραιοτάτη ευωδία», που έπιασε όλη την περιφέρεια. Όταν στο
τέλος του αγιασμού ο Επίσκοπος βούτηξε τρεις φορές στη λεκάνη το Σταυρό της
Κατίνας ψάλλοντας, μπήκε το Περιστέρι [...] στη λεκάνη και βγαίνοντας ράντιζε
με τα φτερά του όλο τον κόσμο, μέσα κι’ έξω στην Εκκλησία. Κι’ οι άρρωστοι
φώναζαν: – Καήκαμε-καήκαμε,
φεύγομε-φεύγομε. Πήραν τότε διαταγή, να πάνε όλοι έξω, παπάδες, υγιείς και
άρρωστοι, εκεί που προ 200 χρόνια έγινε ο «Αφορισμός», να συνεχιστή ο Αγιασμός
και ν’ αρχίσει ο «εξαφορισμός». Έγιναν όλα. Εκεί έξω κάποτε ο Επίσκοπος θάλεγε:
– Λύσε την κατάρα, Θεέ μου. Θα το
ξανάλεγαν όλοι, προσευχόμενοι. Ακολούθησε ραγδαιότατη τοπική βροχή, ενώ προ
ολίγων λεπτών δεν υπήρχε ούτε ένα συννεφάκι. Βροχή πρωτοφανής, ξαφνική, που
βάστηξε μισή ώρα. Την ίδια ώρα διαβαζόταν ο «εξαφορισμός». Μετά τη βροχή,
έμπασαν τους άρρωστους στην εκκλησία, όμως έμεινε τελευταία μια άρρωστη. Ήταν η
πιο βαρυά αρρωστημένη, η Όλγα Καντηλιεράκη, που γράψαμε γι’ αυτή νωρίτερα. Η Όλγα
τώρα, διατάχτηκε να γυρίσει τρεις φορές γύρω-γύρω την Εκκλησία στο Χωριό, για
να τη δούνε όλοι! Στον πρώτο γύρω, τραβιόταν «ανάσκελα» με την πλάτη!!! Στο δεύτερο,
μέλλον «επέτα», ανά 3-4 μέτρα, από χαράκι σε χαράκι, «με το κεφάλι». Τα πόδια
της ήταν ψηλά, προς τον ουρανό, με τα ρούχα κολλημένα απάνω της!!! Και στον
τρίτο γύρο, σαν και τον πρώτο, τραβιόταν ανάσκελα με την πλάτη!!! Τέλος
σταμάτησε έξω από την Εκκλησία κι ο «Δαίμων» φώναξε δυνατά: – Πήτε στη Σκύλα τη Ρεθεμνιανή, νάρθη να
την παραλάβη. Η Κατίνα, που ειδοποιήθηκε, βγήκε στην πόρτα, βλέπει την Όλγα
και ρωτά: – Πόσα δαιμόνια την πειράζουν;
– Είμαστε 500, απαντά. Αλλ’ από την αρχή, τώρα και 16 χρόνια, την έχουμε
πειράξει πολλά εκατομμύρια δαίμονες. Δε μετρούμαστε». Κάποια στιγμή η θεία λειτουργία
τελείωσε και τότε λένε στην Κατίνα, ν’ ανάψει μια λαμπάδα και να κοινωνήσει,
πρώτα αυτή, ύστερα να κοινωνήσει τα 12 παιδιά που είχε βαπτίσει, και μετά έναν-έναν
τους ασθενείς, που θα λευτερώνονται από τους δαίμονες και θα την πλησιάζουν!
Ψυχικές ασθένειες,
ψευδαισθήσεις, ή πραγματικές οντότητες πέρα από τον κόσμο μας;
Κοιτάζοντας κάποιος αυτές τις παράξενες ιστορίες,
αναρωτιέται τι ακριβώς θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ. Μπορεί όλα αυτά να
διαγραφούν ως ψυχικές ασθένειες, εκρήξεις οργής ή κάποια απόκλιση του νου; Ή
μήπως είναι θρησκευτική αφοσίωση και φόβος που έχει γίνει τόσο έντονη που
εκδηλώνεται σε ψευδαισθήσεις και βαθιές σωματικές επιπτώσεις; Είναι αυτοί οι
άνθρωποι απλά ψεύτες και όλα αυτά είναι μια απάτη; Είναι τα φαινόμενα που τους
περιβάλλουν εύκολα απορριπτόμενα ως εγκόσμια και ξεθωριασμένα, ως τίποτα
περισσότερο από δεισιδαιμονία και φόβο της άγνωστης μορφής που δίνεται ως κάτι
άλλο; Ή μήπως υπάρχουν πραγματικά οντότητες πέρα από τον κόσμο μας που
περιμένουν για μια ευκαιρία να προωθηθούν και να διαπεράσουν τις φυσικές μορφές
μας; Όπου και να βρίσκονται οι απαντήσεις, η έννοια της φυσικής κατοχής
από τους δαίμονες ή τα πνεύματα είναι διαδεδομένη σε όλες τις κουλτούρες και
τις θρησκείες, και αντιπροσωπεύει αυτό που φαίνεται να είναι ο θεμελιώδης φόβος
που έχουν οι άνθρωποι. Ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι αυτά τα όντα μπορεί να
προέρχονται από άλλους τόπους εκτός του χώρου, και ότι μπορούν να μας βλάψουν.
Όσο εμμένει αυτή η πίστη και συνεχίζουν να συμβαίνουν περιπτώσεις σαν κι αυτές,
θα υπάρχει ίσως για πάντα αυτή η μακάβρια περιέργεια για το τι πραγματικά
κρύβεται πίσω από όλα αυτά.
ΠΗΓΕΣ
“ΚΗΡΥΞ» Χανίων, 17/2/1976 έως 12/3/1976
Κ. Κωστουράκης, Ο Εχθρός – Τα Κεραμιανά, γ’ εκδ., 1982
Κ. Κωστουράκης, Ο ΑΗΤΤΗΤΟΣ ΗΤΤΑΤΑΙ
Α. Γ Δαλέζιος, Δρ. Φιλοσοφίας, Μεγάλη Ελληνική
Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8, σελίδα 816
http://teleytaiosaggelos.blogspot.gr/
Wikipedia