Μητέρα και γιός αυτοκτονούν χάριν των…φαντασμάτων ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 15/3/1969

Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Κέι Ρέντφιλντ Τζάμισον «Κάθε περίπτωση αυτοκτονίας είναι ξεχωριστή: πολύ προσωπική, ακατανόητη και φρικτή».

Μια ιστορία το Μάρτιο του 1969, που θυμίζει τις σκοτεινότερες σελίδες του Μεσαίωνα διαδραματίστηκε στην Γερμανία και κατάφερε να συγκινήσει όλη την κοινή γνώμη. Στην Ελλάδα πληροφορηθήκαμε τα γεγονότα μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ της 15ης Μαρτίου 1969. Σ’ ένα χωριό του Αλγκάου, σ’ ένα απόμερο υποστατικό, που απέχει μισό χιλιόμετρο απ’ το πλησιέστερο γειτονικό σπίτι, μια γυναίκα, η 60χρονη Τερέζια Ρίτσλερ  και ο γιος της Πέτερ Στάϊγκερ, αυτοκτόνησαν γιατί φοβόντουσαν τα… φαντάσματα που τους επισκέπτονταν κάθε νύχτα και τους… βασάνιζαν. Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Το περίεργο δεν είναι ότι η γηραιά γυναίκα και ο 30χρονος γιος της έβλεπαν φαντάσματα. Στην περιοχή του Αλγκάου, πολύς κόσμος πιστεύει στις απόκοσμες αυτές εμφανίσεις. Το μέρος εκείνο βρίσκεται μακρυά από κάθε πόλη, και τα ήθη εκεί είναι ακόμα πρωτόγονα. 

 

Το πρωτοφανές είναι πως η διπλή αυτοκτονία έγινε με την έγκριση και την βοήθεια του συζύγου της άτυχης γυναίκας, του χωρικού Γιόχαν Ρίτσλερ. Πραγματικά η Ρίτσλερ είχε παρακαλέσει τον σύζυγο της να την βοηθήσει να απαγχονιστεί μαζί με τον γιό της στην σοφίτα του σπιτιού. Ο Γιόχαν προθυμοποιήθηκε, έφερε την σκάλα, και όταν ανέβηκαν και οι τρείς στη σοφίτα, στερέωσε δύο σχοινιά στους δοκούς της οροφής και έκανε τις θηλιές. Η γυναίκα και ο γιός της ανέβηκαν τότε σε ένα πάγκο, πέρασαν το λαιμό τους στην θηλιά και η Τερέζα είπε στον άντρα της: «Ανάτρεψε τον πάγκο» Εκείνος εξετέλεσε την διαταγή της και τα δύο σώματα έμειναν αιωρούμενα. Όταν τα όργανα της τάξεως έφτασαν στο σπίτι του Γιόχαν, αυτός ησχολείτο με δουλειές του σπιτιού, ενώ οι δύο κρεμασμένοι εξακολουθούσαν να αιωρούνται στην σοφίτα. Η αστυνομία εσχημάτισε την γνώμη πως και οι αυτόχειρες και ο συναυτουργός της αυτοκτονίας είναι άτομα πνευματικώς καθυστερημένα. Αρχικώς, υπήρχε η υποψία πως ο Γιόχαν είχε φονεύσει τη σύζυγο του και τον γιό της. Περαιτέρω, όμως, ανακρίσεις φαίνονται να επιβεβαιώνουν την προηγούμενη εκδοχή, δηλαδή ότι πρόκειται περί μιας υποθέσεως η οποία εξετυλίχθη εις μίαν ατμόσφαιρα πρωτογόνου, μεσαιωνικής δυσειδαιμονίας.»