Της Στελίνας Μαργαριτίδου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 4ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Την Ελένη Κικίδου την γνώρισα πριν από 15 χρόνια σχεδόν και τώρα πια μπορώ να ομολογήσω πως η γνωριμία μαζί της άλλαξε τη ζωή μου, άλλαξε τις αντιλήψεις μου για τη ζωή και τους ανθρώπους. Μέχρι τότε, δηλαδή μέχρι το 2002 περίπου δεν είχα καμία επαφή με …μέντιουμ, με διάμεσους ή γενικότερα με τον χώρο της Παραψυχολογίας. Η εμπειρία μου στο ρεπορτάζ με έκανε επιφυλακτική, ορθολογίστρια στο βαθμό που –σχεδόν πάντα τελικά- διασταυρώνουμε τις πηγές μας, όταν δημοσιοποιούμε ένα κείμενο. Αλλά η Ελένη Κικίδου αποδείχθηκε μια τελείως διαφορετική περίπτωση ανθρώπου. Σε ένα βιβλίο που τείνει στη βιογραφία και αποτελεί ερευνητική προσπάθεια ετών, περιγράφεται η ίδια, η ζωή της, οι άνθρωποι και οι υποθέσεις με τις οποίες ήρθε σ’ επαφή και τελικά –πιστεύω- σκιαγραφείται μια ολόκληρη εποχή.
Τότε που η Ελλάδα είχε ακόμη Ανθρώπους –με το Α κεφαλαίο- όπως συνήθιζε να μου λέει, τότε που η Ελλάδα είχε ακόμη όραμα για το μέλλον, όπως συμπληρώνω εγώ. Διαισθητικός, όχι μέντιουμ. Έτσι ήθελε να χαρακτηρίζεται από τους άλλους, έτσι επέμενε να την αναφέρουν. Η μικρότερη σε ηλικία μαθήτρια της περίφημης ομάδας Παραψυχολογικών Ερευνών του Άγγελου Τανάγρα, ήρθε σε επαφή με πνευματικούς ανθρώπους της γενιάς του 30, τους αστούς που άφησαν εποχή και σφράγισαν τον ελληνικό πολιτισμό. Η Ελένη Κικίδου, πρόλαβε να ζήσει σε μια εποχή –άγνωστη σε πολλούς από εμάς τους νεότερους- που υπήρχε ανθρωπιά, ήθος, σεβασμός, αλλά και αξιοπρέπεια. Τότε που οι μάγοι, οι τσαρλατάνοι, τα …090, ήταν άγνωστα. Υπήρχε μια εποχή, που η αθηναϊκή κοινωνία του ’30 αναζητούσε απαντήσεις σε υπαρξιακά ζητήματα και σε επιστημονικά θέματα, όχι βέβαια στα τηλεοπτικά στούντιο, ή στις πορείες, αλλά στο πλαίσιο επιστημονικών ομάδων που δημιουργήθηκαν για να εξερευνήσουν ψυχικά και παραψυχολογικά φαινόμενα. Όσο απίστευτο και εάν φαίνεται σήμερα, στις αρχές της δεκαετίας του ’30 μια ομάδα από λαμπρά ονόματα από το χώρο της επιστήμης και της λογοτεχνίας, πήρε μέρος σε μια σειρά από πειράματα τηλεπάθειας με ομάδες της Αγγλίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Μεταξύ των μελών της εταιρείας ήταν γνωστά ονόματα της εποχής, όπως ο Παύλος Νιρβάνας, τότε αρχίατρος της Ναυτικής Ακαδημίας, ο Α. Φιλαδελφεύς, τότε έφορος αρχαιοτήτων, ο K. Καλυβίτης, τότε διευθυντής της Λαϊκής Τράπεζας, ο συγγραφέας Άγγελος Σικελιανός, ο πανεπιστημιακός Παναγιώτης Βλαστός, ο Ανρί Μπερξόν, ο Σίγκμουντ Φρόϋντ, η Μαρί Σκλοντόφσκα-Κιουρί και ο Άλμπερτ Αϊνστάϊν. Βοηθός του και χορηγός της Εταιρείας ανέλαβε η Αλεξάνδρα Μπενάκη-Χωρέμη, η οποία μαζί με την Καλλιρόη Παρρέν, φεμινίστρια και ιδρύτρια του Λυκείου των Ελληνίδων, ανέλαβαν να προωθήσουν τις ιδέες του στον λαό, καθώς με πρωτοβουλία της Παρρέν, δόθηκε η πρώτη διάλεξη του Τανάγρα στην αίθουσα του Λυκείου Ελληνίδων. Από το 1925 είχε αρχίσει να εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό «Ψυχικαί Έρευναι», στο οποίο δημοσιεύονταν επιστημονικά άρθρα και ανταποκρίσεις από συνέδρια και εκδηλώσεις ψυχικών ερευνών. Οι λογοτέχνες Άγγελος Σικελιανός και Παύλος Νιρβάνας, η κόρη του μεγάλου ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη Αλεξάνδρα Χωρέμη, ο …Ευταξίας ήταν μερικά από τα διακεκριμένα μέλη της Εταιρείας. Και φυσικά ο ιδρυτής της ήταν ο Άγγελος Τανάγρας, καταξιωμένος γιατρός του Πολεμικού Ναυτικού και λογοτέχνης. Μ’ αυτές τις… σφραγίδες κινήθηκε στη ζωή της η Ελένη Κικίδου, και δεν… ξεφτέλισε τη δράση της, ούτε ανάμειξε το χάρισμά της με καφεμαντείες, χαρτιά, μάγια και ξόρκια. Κατά την άποψή της δεν υπάρχει τίποτε απ’ όλα αυτά, εκτός από την αδυναμία και την ανάγκη των ανθρώπων να …πιαστούν από κάπου, με αποτέλεσμα να «πιάνονται» στα δίχτυα επιτηδείων.
Οι ανεξιχνίαστες υποθέσεις
Ήταν αρχές Μαρτίου του 2006 όταν σκέφτηκα πως η διαισθητικός Ελένη Κικίδου που είχε βοηθήσει τόσες φορές στον εντοπισμό εξαφανισμένων ατόμων αλλά και στην εξιχνίαση δολοφονιών, θα μπορούσε να έχει άποψη για την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ από τη Βέροια. Οι ερωτήσεις που της έθεσα ήταν αρκετές και περιστρέφονταν γύρω από τον εντοπισμό του παιδιού. «Έχει επικοινωνήσει κανείς από την οικογένεια μαζί σας;» «Τι πιστεύετε ότι συνέβη στον Άλεξ;», «Που μπορεί να βρίσκεται τώρα;;». Η Ελένη Κικίδου γνώριζε, αλλά δεν ήθελε να μιλήσει. Γι αυτό και τα όσα μου εξομολογήθηκε παραμένουν εμπιστευτικά. Από τα πρώτα κιόλας 24ωρα εξαφάνισης του παιδιού είχε δηλώσει ότι «το παιδί δεν πρόκειται να βρεθεί. Κι ότι πίσω από αυτή την υπόθεση υπάρχουν πολλές σκοτεινές ιστορίες». Η Ελένη Κικίδου απέφυγε να μιλήσει για την πολύκροτη υπόθεση. Όπως απέφευγε να μιλήσει και για άλλες «περίεργες» υποθέσεις που τις τυλίγει μέχρι τώρα η άχλη του μυστηρίου. Η δολοφονία ενός ζευγαριού κατασκόπων στη Νέα Σμύρνη από άλλους πράκτορες στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν μία από αυτές. Η απαγωγή από Τούρκους ενός 12χρονου κοριτσιού από την Κύπρο και ο εντοπισμός του πτώματός του αργότερα από την Ελένη Κικίδου σε κάποιο χαντάκι, στα τέλη της δεκαετίας του 60 λίγο πριν τα τραγικά γεγονότα της εισβολής στην Κύπρο, ήταν ένα ακόμη σημείο στο οποίο δεν αναφέρονταν καθόλου συχνά.
Η συμμετοχή της σε κάποιο πείραμα υπνωτισμού που έγινε για να διαλευκανθεί τι ακριβώς συνέβη στην υπόθεση της δολοφονίας του δημοσιογράφου Τζώρτζ Πολκ , ήταν μία ακόμη περίπτωση στην οποία απέφευγε να αναφερθεί λέγοντάς μου «Φοβάμαι ότι θα με σκοτώσουν» κι όταν τη ρωτούσα «ποιος και γιατί», άλλαζε θέμα. Η Ελένη Κικίδου είχε δεχθεί την Άνοιξη του 2006 ένα τηλεφώνημα από την οικογένεια του άτυχου Άλεξ. Εννοείται ότι τα όσα συζητήθηκαν δεν είναι γνωστά και δεν αφορούν τους αναγνώστες αυτού του άρθρου. Ορισμένοι όμως από τους διαισθητικούς ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν το χάρισμα να βλέπουν όσα εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, έχουν βοηθήσει σημαντικά σε έρευνες της αστυνομίας για την αναζήτηση χαμένων προσώπων τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. «Μίλησα με τους δικούς του και τούς είπα ό,τι έβλεπα. Πρόκειται για μια τραγική πραγματικά ιστορία. Έπρεπε να είχαν γίνει κάποια πράγματα πιο πριν.. Τώρα είναι αργά. Ούτε το παιδί είναι κοντά. Δεν το πιάνω» Αυτά τα …αινιγματικά μισόλογα που αναλύθηκαν και σε άλλες τηλεφωνικές συνομιλίες ήταν αρκετά για να με πείσουν ότι η υπόθεση Άλεξ, ήταν περίπλοκη και δεν αφορούσε μόνο θέματα σωματικής βίας με μοιραία κατάληξη…
Η Ελένη Κικίδου όμως έχοντας το χάρισμα της πρόβλεψης ένιωθε και τις επερχόμενες φυσικές καταστροφές. Λίγους μήνες πιο πριν, στις 8 Ιανουαρίου της ίδιας χρονιάς μου είχε τηλεφωνήσει στις 11 το πρωί για να μου ανακοινώσει έντρομη ότι «η γη κουνιέται». «Νιώθω τη Γη να τρέμει. Κάτι θα γίνει…» μου είχε πει στο τηλέφωνο με εκείνη τη βραχνή φωνή της που γίνονταν όλο και πιο βαθιά όταν είχε κάτι σημαντικό να ανακοινώσει. Όχι, δεν μπορούσε να πει κάτι παραπάνω στο θέμα αυτό όπως επίκεντρο σεισμού, μέγεθος κ.ά Θα ήταν άλλωστε αφελές να θεωρήσει κανείς ότι ένα άτομο με ανεπτυγμένη τη διαίσθηση μπορεί να στείλει έκτακτη ανακοίνωση για παράδειγμα για να προειδοποιήσει το ευρύ κοινό ότι σε δύο ώρες αναμένεται η εκδήλωση ισχυρού σεισμού μεγέθους6.9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ με επίκεντρο τη θαλάσσια περιοχή νοτιοανατολικά των Κυθήρων… Όχι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από ένα διαισθητικό άτομο, αλλά ίσως από ένα πρόγραμμα έγκαιρης προειδοποίησης σεισμικού κινδύνου, αν και μέχρι τώρα οι επιστήμονες δεν το έχουν καταφέρει. Άλλωστε σε εκείνη την τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε , δεν μπόρεσα να καταλάβω εάν αυτό που…«έπιανε» η διαισθητική γυναίκα ήταν σεισμός, ή επρόκειτο για κάτι άλλο.
Όταν όμως εκείνο το μεσημέρι της Κυριακής 8 Ιανουαρίου του 2006 έγινε ο ισχυρός σεισμός μεγέθους 6.9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ στη θαλάσσια περιοχή των Κυθήρων, οι αμφιβολίες άρχισαν να διαλύονται. Μπορεί το δίκτυο του ΟΤΕ να ήταν υπερφορτωμένο από κλήσεις ανησυχίας καθώς η δόνηση έγινε αισθητή σε όλη την Ελλάδα, εμείς όμως οι γνωστοί της Ελένης Κικίδου που είχαμε δεχθεί από την ίδια τηλεφώνημα εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, επικοινωνούσαμε μεταξύ μας για να ανταλλάξουμε πληροφορίες σχετικά με την προειδοποίηση που είχαμε λάβει από την ίδια. Αναφέρομαι συχνά στο ρήμα «πιάνω», διότι το ίδιο χρησιμοποιούσε και εκείνη για να περιγράψει το φαινόμενο της διαίσθησης με όσο το δυνατόν πιο απλά, πιο καθημερινά λόγια. Όταν μια φορά προσπαθούσε να μου εξηγήσει πως «είδε», παρουσία και της στενής της φίλης της αείμνηστης ηθοποιού Ίλιας Λυβηκού τη δολοφονία του Τζον Κένεντυ, μου εξήγησε πως εκείνη τη στιγμή που η διαίσθησή της βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία περνούν μπροστά στα μάτια της σκηνές με γεγονότα που συμβαίνουν χιλιόμετρα μακριά, ή σκηνές από γεγονότα που συνέβησαν ή πρόκειται να συμβούν σε κάποιο άλλο χρόνο.
Η «ψυχική ντεντέκτιβ» της Ελληνικής Αστυνομίας
Η Ελένη Κικίδου «έβλεπε» αυτά που οι υπόλοιποι δεν μπορούσαμε να δούμε. Αυτός ήταν ο λόγος που τη χρησιμοποίησε η Ελληνική Αστυνομία στις αρχές της δεκαετίας του ’50 για τον εντοπισμό του περιβόητου «Δράκου» της Βουλιαγμένης. Ο «Τύπος » της εποχής ασχολήθηκε αναλυτικά με το θέμα. Άλλωστε η ιστορία είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν ένα ρεπορτάζ να πουλάει: Ένα παράνομο ζευγάρι δέχεται την επίθεση ενός «ανώμαλου» σε ένα ερημικό αλσύλλιο στη Βάρκιζα. Ο άντρας βρίσκεται νεκρός από τις σφαίρες του δράστη, ενώ η κοπέλα αναζητά βοήθεια. Η περιοχή αποκλείεται από αστυνομικές δυνάμεις. Είναι η αφορμή για να κάνει ο Θόδωρος Δράκος, γνωστός αστυνομικός συντάκτης των εφημερίδων Απογευματινή και Ακρόπολη, ένα …τολμηρό ρεπορτάζ. Φέρνει στον τόπο του εγκλήματος τη γνωστή στο πανελλήνιο από προηγούμενες επιτυχίες της Ελένη Κικίδου, για να συγκεντρωθεί και να «δει» τι ακριβώς συνέβη εκεί το μοιραίο βράδυ του φόνου… Τα όσα θα επακολουθήσουν είναι ένα από τα πιο παράξενα ρεπορτάζ που γράφτηκαν στον ελληνικό Τύπο. Το άστρο της Ελένης Κικίδου μιας πανέμορφης κοπέλας που θα μπορούσε άνετα να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού, μεσουρανεί στην αθηναϊκή κοινωνία για πολλές δεκαετίες.
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 όταν οι Έλληνες ανακουφισμένοι πλέον από το κατοχικό σύνδρομο, αναζητούν ευκαιρία για ανετότερη ζωή στα αστικά κέντρα η Ελένη Κικίδου κάνει για πρώτη φορά λόγο για «τη μάστιγα των ναρκωτικών που θα οδηγήσει χιλιάδες ελληνόπουλα στο θάνατο», «τους τσαρλατάνους και ψευτομάγους που εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες ορισμένων», αλλά κυρίως για «την επερχόμενη οικολογική καταστροφή του πλανήτη». Αυτή, η ανεξέλεγκτη πορεία καταστροφής που έχει πάρει ο πλανήτης μας , θα είναι το κύριο θέμα που την απασχολεί μέχρι το θάνατό της. «Μας δηλητηριάζουν καθημερινά. Θα έλθει η εποχή που θα τρεφόμαστε μόνο με χημικές ουσίες και χαπάκια» μου έλεγε. Προσπάθησε μάλιστα στις αρχές της δεκαετίας του 70 να δημιουργήσει στο μέτρο των δυνατοτήτων της μια «Κιβωτό», όπως την ονόμασε στο Καπανδρίτι. Σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν τις πρώτες καλλιέργειες βιολογικών προϊόντων στην Ελλάδα, η Ελένη Κικίδου ασχολήθηκε με τη βιολογική γεωργία και έπεισε μάλιστα πολλούς από τους κατοίκους της περιοχής να κάνουν το ίδιο. «Η γη είναι το μέλλον μας. Η γη και η φροντίδα της θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους» συμβούλευε σε κάθε ευκαιρία.
Η Ελληνίδα Μάτα Χάρι
Η Ελένη Κικίδου με την κωδική ονομασία Παβλόφσκα βοήθησε τους Αντάρτες στην περίοδο της Κατοχής. Με δικά της μέσα οργάνωνε –παρά τη νεαρή της ηλικία- συσσίτια στην Αθήνα, ενώ χρησιμοποίησε τις προσωπικές της σχέσεις με ιταλούς αξιωματικούς προκειμένου να απελευθερώσει δύο νεαρούς έλληνες αντάρτες. Η κόρη μάλιστα ενός απ αυτούς με συνάντησε στην Αθήνα ένα χρόνο πριν εκδοθεί το βιβλίο «Ελένη Κικίδου, Η διαισθητικός που άφησε εποχή» (εκδόσεις Αρχέτυπο), και της έδωσα αντίγραφο της ευχαριστήριας επιστολής που είχε στείλει η θεία της, στην Ελένη Κικίδου και στην οποία αναφέρονταν η συμβολή της διαισθητικού στην απελευθέρωση του αδελφού της…
Η έρευνα για την διαισθητικό Ελένη Κικίδου συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται και η αναζήτηση απαντήσεων γύρω από θέματα που ακόμη δεν έχουν εξηγηθεί από την Επιστήμη…