Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ
ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Πολιτισμολόγος - Ερευνητής Συγγραφέας της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 4ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πόσο σημαντικές πληροφορίες μπορεί να βρει ακόμα και σήμερα, ένας ερευνητής που θα θελήσει να ασχοληθεί με την αρχαία ελληνική γραμματεία, με σκοπό να προσεγγίσει τις επιστημονικές γνώσεις των προγόνων μας.
Σε πολλά αρχαία κείμενα, κρύβονται σημαντικές πληροφορίες για κάθε είδους θέματα, τα οποία πολύ λίγο έχουν απασχολήσει όλους εμάς τους νεώτερους αναγνώστες, όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τους ξένους ανά τον κόσμο, μια και ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, έχει μάλλον πολύ περισσότερους θαυμαστές και υποστηρικτές στο εξωτερικό από ότι στην πατρίδα του, την Ελλάδα.
Ένα βιβλίο που βρίθει επιστημονικών γνώσεων και αποκαλύψεων είναι χωρίς αμφιβολία το «Περί του Εμφαινομένου Προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», γραμμένο από έναν συγγραφέα, πραγματικό μύστη, τον Πλούταρχο, ο οποίος διετέλεσε επί 29 συναπτά έτη αρχιερέας του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών.
Το θέμα του βιβλίου ξαφνιάζει τον αναγνώστη από την πρώτη στιγμή, καθώς πρόκειται για την εξιστόρηση της διεξαγωγής ενός επιστημονικού συνεδρίου (και μάλιστα «παγκοσμίου») που πραγματοποιήθηκε στον ιερό χώρο των Δελφών, γύρω στο 80 -100 μ.Χ.
Το κείμενο του βιβλίου δεν μας σώζεται ολόκληρο, αλλά είναι εμφανές, τόσο από το κείμενο που έχουμε στην διάθεσή μας, όσο και από τον τίτλο του βιβλίου, ότι το θέμα που διαπραγματεύεται είναι το αν η Σελήνη αποτελεί φυσικό δορυφόρο της γης και κατά πόσον θα μπορούσε να υπάρχει και εκεί ζωή, όπως συμβαίνει στον πλανήτη μας.
Ο Πλούταρχος είναι αυτός, που κάτω από το πρόσωπο του Σύλλα, αναλαμβάνει να μας διαφωτίσει και να μας δώσει μία σειρά επιχειρημάτων που τις περισσότερες φορές βασίζονται σε νόμους της φυσικής και σε παρατηρήσεις για τις οποίες είναι απαραίτητη η γνώση ανώτερων μαθηματικών και αστρονομίας.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η θέση που διατυπώνει ο Πλούταρχος, ξεκάθαρα από την αρχή της αγόρευσής του, είναι ότι η Σελήνη δεν υπήρχε πάντοτε σε τροχιά γύρω από την Γη, επομένως, προφανώς δεν βρισκόταν στην συγκεκριμένη θέση που σήμερα γνωρίζουμε.
Τίθενται λοιπόν μία σειρά από ερωτήματα, που επειδή σχετίζονται με τον τρόπο που η Σελήνη επηρεάζει την ζωή επάνω στην Γη, παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον.
Κάποια από τα επιχειρήματα, μέσω των οποίων ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι κάποιοι «έφεραν» την Σελήνη μέσα από τα βάθη του σύμπαντος και την τοποθέτησαν στην συγκεκριμένη θέση είναι τα εξής:
Αν μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να φύγουμε από το γήινο περιβάλλον και να παρατηρήσουμε την περιοχή της Γης μέσα στο Ηλιακό σύστημα, από απόσταση ή από κάποιον άλλον πλανήτη, θα διαπίστωνε κάτι που σήμερα γνωρίζουμε με κάθε βεβαιότητα: Το μέγεθος του Ηλίου είναι τεράστιο σε σχέση με αυτό της Σελήνης και συγκεκριμένα είναι 395 μεγαλύτερο από αυτήν. Θα διαπιστώναμε δηλαδή ότι πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά ουράνια σώματα, ένα τεράστιο και αυτόφωτο και ένα μικροσκοπικό και ετερόφωτο. Παρόλα αυτά, η θέση της τροχιάς της Σελήνης βρίσκεται σε τέτοιο βάθος μέσα στον διαστρικό χώρο, που ο δίσκος της Πανσελήνου και ο δίσκος του Ηλίου να εμφανίζουν από την Γη ακριβώς το ίδιο φαινομενικό μέγεθος!
Το γεγονός αυτό δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί τυχαίο, διότι και η περιστροφής της Σελήνης γύρω από την Γη, βρίσκεται σε τέτοια γωνία κλίσης ως προς τον ουράνιο ισημερινό, που να μπορεί να συναντήσει την θέση που βρίσκεται ο Ήλιος έτσι ώστε να τον καλύψει πλήρως, εμφανίζοντας το φαινόμενο της έκλειψης.
Όμως ακόμα και το γεγονός ότι η Σελήνη, παρόλο που φυσικά περιστρέφεται περί τον άξονά της όπως συμβαίνει άλλωστε με όλα τα ουράνια σώματα, εκτελεί ένα τέτοιο είδος περιστροφικής κίνησης που διατηρεί πάντοτε στραμμένο προς την Γη το ίδιο της ημισφαίριο, μόνο τυχαίο δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί.
Ο άνθρωπος, για όσο παραμένει στην επιφάνεια της Γης, δεν θα καταστεί ποτέ ικανός να δει την «σκοτεινή πλευρά της Σελήνης», διότι λόγω αυτού του ιδιαίτερου τρόπου περιστροφής, αποτελεί μία θαυμάσια κρυψώνα, που αν και βρίσκεται τόσο κοντά μας, κρατάει μακριά από την οπτική μας δυνατότητα οτιδήποτε και αν περιέχει, οτιδήποτε και αν συμβαίνει εκεί.
Ο Πλούταρχος γνωρίζει θαυμάσια, τόσο τον νόμο της βαρύτητας όσο και τα αποτελέσματά του. Γνωρίζει την φυγόκεντρο και την κεντρομόλο δύναμη και εξηγεί τους λόγους που ενώ η Γη και η Σελήνη έλκονται, παρόλα αυτά διατηρούν τις θέσεις τους μέσα στο σύμπαν χωρίς να υπάρχει η περίπτωση να πέσει η μία επάνω στην άλλη. Γνωρίζει δηλαδή τον «Νόμο της παγκόσμιας έλξης» τον οποίο σήμερα θεωρούμε ότι ανακάλυψε ο Ισαάκ Νεύτων (1642-1727) ο οποίος του χάρισε μάλιστα τον τίτλο του «πατέρα της ουράνιας μηχανικής».
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν επίσης εκτενείς αναφορές για την θεωρία της «κούφιας γης» και η περιγραφή διαφόρων παραδόξων υποτιθέμενων εργασιών που αφορούν την διάνοιξη υπογείων σηράγγων που ξεπερνούν σε μήκος ακόμα και την ακτίνα της Γης. Οι περιγραφές αυτές, θα πρέπει να μας προβληματίσουν ως προς την δυνατότητα σχεδιασμού και εκτέλεσης πολύ μεγάλων τεχνικών έργων που πιθανότητα υπήρχαν την εποχή εκείνη, που ακόμα και σήμερα θα φάνταζαν απίθανα.
Ο Πλούταρχος διατυπώνει την άποψη ότι η Σελήνη δεν αποσπάστηκε κάποτε από την Γη, επομένως ούτε και η σύστασή της είναι γήινη. Σύμφωνα με την δική του θεωρία, αν κάτι τέτοιο είχε συμβεί, ο όγκος που υποτίθεται πως αποσπάστηκε από την Γη και διέφυγε της βαρύτητάς της, θα έπρεπε να ξαναγυρίσει και να ξαναπέσει και πάλι στην επιφάνειά της και να ξαναενωθεί με αυτήν. Βεβαίως αυτό είναι κάτι που αποκλείεται να συμβεί λόγω της εφαρμογής του νόμου της παγκόσμιας έλξης, στον οποίο έχει ήδη αναφερθεί.
Η Σελήνη λοιπόν «ήρθε» με κάποιον τρόπο μέσα από τα βάθη του σύμπαντος και τοποθετήθηκε στην συγκεκριμένη θέση για συγκεκριμένους σκοπούς.
Ποιοι την έφεραν και ποιοι είναι οι σκοποί που εξυπηρετεί αυτή η κίνηση;
Προς μεγάλη μας έκπληξη πληροφορούμαστε ότι την Σελήνη την έφεραν οι «Ολύμπιες δυνάμεις», δηλαδή οι Θεοί των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι μάλιστα και εξακολουθούν να κατοικούν εκεί, μιας και υπάρχει ο σαφής υπαινιγμός ότι η Σελήνη είναι ο περίφημος «Όλυμπος» η κατοικία των Θεών. Ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα και με την άποψη του Ομήρου στην Οδύσσεια ζ 41-47, ο Όλυμπος χαρακτηρίζεται πάντοτε ως μία ασφαλής έδρα, η οποία «ούτε από τους ανέμους τινάζεται, ούτε από την βροχή ποτίζεται, ούτε χιόνι πλησιάζει, αλλά μάλλον αίθρια μένει και ανέφελη και λευκή επικρατεί αίγλη, όπου τέρπονται οι μακάριοι θεοί πάντα».
Όμως και στο θέμα της «οπτικής» οι γνώσεις του Πλουτάρχου είναι εντυπωσιακές, καθώς γνωρίζει ότι το φως της Σελήνης διαφέρει από το φως του Ηλίου, το οποίο είναι διάχυτο, ενώ το φως της ημέρας της Πανσελήνου είναι πολωμένο. Η διαφορά είναι ότι το διάχυτο φως περιορίζεται στο να φωτίζει και να ζεσταίνει μια επιφάνεια, ενώ το πολωμένο φως, μπορεί να εισχωρεί στο εσωτερικό ενός σώματος όπως γνωρίζουμε ότι συμβαίνει σήμερα με τις ακτίνες λέιζερ.
Γνωρίζει ότι υπάρχουν τρία σημεία επάνω στις τροχιές των πλανητών, στα οποία βρίσκονται κάποιοι μετεωρίτες, οι οποίοι παρόλο που είναι περιορισμένου μεγέθους, συμβάλουν στις βαρυτικές έλξεις των πλανητών και έχουν το τεράστιο πλεονέκτημα ότι είναι αόρατοι από τον ίδιο τον πλανήτη στον οποίο ανήκουν και δεν μπορούν ποτέ να αποσπαστούν από αυτόν. Πρόκειται για ένα άκρως απόρρητο θέμα που ακόμα και σήμερα, παρόλο που γνωρίζουμε την ύπαρξη αυτών των μετεωριτών, (ως σημεία lagrange) οι πληροφορίες που έχουμε για αυτό το θέμα είναι ελάχιστες.
Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει επίσης μία εκτενή αναφορά στην «προϊστορία του σύμπαντος» καθώς μας περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούσαν ακόμα και πριν την δημιουργία του Ήλιου μας, δηλαδή όταν ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η ζωή στον πλανήτη μας.
Ο Πλούταρχος θεωρεί ότι το φαινόμενο της ζωής έχει περάσει από πολλά εξελικτικά στάδια με αποτέλεσμα ο σημερινός άνθρωπος να μην μοιάζει, ίσως και σε τίποτα, με τον άνθρωπο που ανήκε σε ένα από τα προηγούμενα γένη, όπως μας τα παραδίδει άλλωστε και ο Ησίοδος.
Μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις που περιέχει αυτό το βιβλίο είναι η πληροφορία πως όταν η Σελήνη τέθηκε σε τροχιά γύρω από την Γη, κάτι που όπως είδαμε πιστεύει ότι έγινε από τις Ολύμπιες δυνάμεις, το γεγονός αυτό ήταν απολύτως καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας, καθώς η παρουσία της Σελήνης ανέτρεψε μία σειρά από λειτουργίες που διέθετε ο άνθρωπος που ανήκε στα τρία πρώτα γένη του Ησιόδου.
Φαίνεται πως τα τρία πρώτα γένη, το Χρυσούν, το Αργυρούν και το Χάλκειον, ήταν ερμαφρόδιτα, (δηλαδή άνδρες και γυναίκες μαζί) όπως άλλωστε μας περιγράφει σε μεγάλη ανάλυση και ο Πλάτων στο «Συμπόσιόν» του.
Ο Πλούταρχος υποστηρίζει μία άκρως πρωτοποριακή θέση. Αφήνει να εννοηθεί ότι η άφιξη της Σελήνης ήταν η αιτία της διάσπασης του ερμαφρόδιτου γένους σε άνδρες και γυναίκες.
Το γεγονός αυτό μάλιστα συνδέεται με την βύθιση της Ατλαντίδας, αλλά και άλλες πολλές γεωμορφολογικές αλλαγές, οι οποίες σηματοδοτούν και το τέλος εποχής για το ερμαφρόδιτο γένος και την εμφάνιση πλέον των δύο φύλων, του άνδρα και της γυναίκας και κατά επέκταση της δυνατότητας της γέννησης αλλά και του θανάτου, ακριβώς όπως τα γνωρίζουμε σήμερα.
Αυτό συμβαίνει διότι η Σελήνη είναι ο τόπος στο οποίο κατοικούν οι ψυχές των ανθρώπων όταν δεν είναι ενσαρκωμένες στην Γη, δηλαδή πριν από την γέννησή τους και μετά τον θάνατό τους.
Σύμφωνα με το αρχαίο κείμενο, η Γη παρομοιάζεται με ένα άδειο στρατόπεδο και η Σελήνη είναι αυτή που έρχεται για να το εφοδιάσει με στρατιώτες. Υπάρχει λοιπόν ένα απολύτως συγκεκριμένο και καθορισμένο σχέδιο που αποσκοπεί στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους, μέσα από μία σειρά παρεμβάσεων που γίνεται από τους Ολύμπιους Θεούς όποτε και όταν χρειάζεται.
Ο Πλούταρχος μας αποκαλύπτει την βασική αρχή του σύμπαντος, σύμφωνα με την οποία «τίποτα δεν γίνεται άνευ λόγου και αιτίας» την οποία και αποκαλεί «κατά φύσιν». Ο άνθρωπος που γεννιέται επάνω στην Γη, αναλαμβάνει σε κάθε ενσάρκωσή του μία συγκεκριμένη αποστολή, η οποία συνοδεύεται βεβαίως και από την παροχή των κατάλληλων μέσων που θα έχει στην διάθεσή του, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει για την επίτευξή της. Επομένως καμμία ανθρώπινη ζωή δεν είναι άσκοπη, αλλά ούτε και κανενός άλλου έμβιου οργανισμού.
Υπάρχει μάλιστα και ένας μυστικός κοινός τρόπος λειτουργίας μεταξύ των ουρανίων και των ανθρωπίνων σωμάτων. Όπως ακριβώς το ανθρώπινο σώμα συγκροτείται από συγκεκριμένα όργανα, τα οποία είναι επιφορτισμένα με συγκεκριμένες λειτουργίες, οι οποίες δεν είναι δυνατόν να διαφοροποιηθούν, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το ουράνιο στερέωμα. Συγκρίνει την Σελήνη με το συκώτι, το οποίο παράγει τα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος. Το «μαλακό σπλάχνο» όπως το αναφέρει στο αρχαίο κείμενο, πιθανότατα με τον σπλήνα, ο οποίος παράγει τα λευκά αιμοσφαίρια, δηλαδή τα αντισώματα του ανοσοποιητικού μας συστήματος, ενώ το πολωμένο φως της Σελήνης είναι αυτό που με την σειρά του προκαλεί την ωορρηξία. Επομένως μέσα σε αυτά τα τρία κύτταρα θα πρέπει να βρίσκεται η σύσταση της ψυχής που έρχεται από την Σελήνη για να ενσαρκωθεί στην Γη.
Αυτός είναι ο λόγος που χωρίς την παρουσία της Σελήνης δεν θα μπορούσε να υπάρχει ζωή στην Γη, αφού δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν τα ωάρια, επομένως και η σύλληψη του ανθρώπου.
Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στο θέμα της σύστασης του εδάφους της Σελήνης, όπου οι πληροφορίες που μας δίνει είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που εμείς σήμερα γνωρίζουμε και παραδεχόμαστε. Η πλευρά της Σελήνης που είναι πάντοτε ορατή από την Γη είναι γεώδους σύστασης και διαθέτει ατμόσφαιρα, έστω και σε αραιή μορφή. Αντιθέτως η αόρατη πλευρά της Σελήνης είναι αιθερικής φύσεως και σαν αποτέλεσμα λειτουργεί με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Όσον αφορά την ορατή πλευρά, υποστηρίζει ότι διαθέτει τεράστιες ποσότητες νερού, οι οποίες μάλιστα σχηματίζουν ολόκληρες θάλασσες. Προκειμένου να μας πείσει για αυτό το τόσο παράδοξο για τα δικά μας δεδομένα γεγονός, χρησιμοποιεί μία πολύ έξυπνη εξήγηση. Μας λέει ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν βλέπουμε ποτέ σκιές επάνω στην επιφάνεια της Σελήνης, κάτι που σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να συμβαίνει, αφού και ο Ήλιος ανατέλλει και δύει και στην Σελήνη όπως ακριβώς και στην Γη και έτσι θα έπρεπε οι κορυφές των ορέων της να ρίχνουν την σκιά τους πότε από την μία πλευρά και πότε από την άλλη. Με μία απλή παρατήρηση όμως, δια γυμνού οφθαλμού, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού το «πρόσωπο» της Σελήνης παραμένει πάντοτε το ίδιο και αναλλοίωτο. Το γεγονός αυτό μπορεί να εξηγηθεί με έναν μόνο τρόπο: Αν δεχτούμε ότι η επιφάνεια της Σελήνης που βλέπουμε δεν είναι ξηρά, αλλά θάλασσα, διότι σε αυτήν την περίπτωση αυτό που βλέπουμε είναι οι υψομετρικές διαφορές του βυθού της, καθότι μέσα στην θάλασσα οι ακτίνες του Ηλίου διαθλώνται, έτσι που να είναι απολύτως φυσιολογικό να μην υπάρχει η δυνατότητα να εμφανιστούν σκιές. Υποστηρίζει επίσης ότι αν η Σελήνη δεν ήταν γεμάτη από νερό, δεν θα μπορούσε να ανακλά στην Γη αυτήν την μειωμένη ένταση του Ηλιακού φωτός.
Η συνέχεια της θεωρίας του Πλουτάρχου όμως γίνεται ακόμα περισσότερο εντυπωσιακή, αλλά ταυτοχρόνως και εξωφρενική για τα σημερινά δικά μας «επιστημονικά» δεδομένα, καθώς υποστηρίζει ότι όχι μόνο η Σελήνη είναι γεμάτη από νερό, αλλά το νερό αυτό δεν ακουμπάει, δεν εφάπτεται με την επιφάνεια του βυθού της, λόγω της μειωμένης βαρύτητας που διαθέτει. Δηλαδή ο όγκος του νερού των θαλασσών της Σελήνης βρίσκεται σε μία κατάσταση αιώρησης, αφήνοντας ένα κενό χώρο μεταξύ του εδάφους και της εσωτερικής επιφάνειας του νερού, όπου μέσα σε αυτόν τον τόσο παράδοξο χώρο βρίσκεται το μυστικό που δημιουργεί την πόλωση του φωτός, το οποίο στην συνέχεια εκπέμπεται από την Σελήνη στην Γη, μεταφέροντας ιδιότητες τελείως διαφορετικής ποιότητας σε σχέση με το φως του Ηλίου.
Σήμερα θεωρούμε ότι η Σελήνη αποτελεί ένα τελείως αφιλόξενο περιβάλλον για να υποστηρίξει την ανθρώπινη ζωή και ενδεχομένως μία επιχείρηση αποικισμού της. Είναι όμως έτσι; Υπάρχουν πράγματι ανυπέρβλητα εμπόδια που θα μας απαγόρευαν ακόμα και να σκεφτούμε μία τέτοια προοπτική ή μήπως η πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι διαφορετική;
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Πλουτάρχου, διαπιστώνουμε ότι οι συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στην Σελήνη είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που πιστεύουμε σήμερα. Ο Πλούταρχος μας εξηγεί τον τρόπο που αν θα ήθελαν οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, θα μπορούσαν να προχωρήσουν πολύ εύκολα σε ένα είδος «γεωποίησης» της Σελήνης, μεταφέροντας από την Γη τα κατάλληλα φυτά που μπορούν να αναπτυχθούν σε συνθήκες ξηρασίας αλλά και έλλειψης βαρύτητας. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να βοηθήσει σταδιακά στον εμπλουτισμό της ατμόσφαιρας της Σελήνης με οξυγόνο, αλλά και στην γενικότερη διαμόρφωση του εδάφους της, δημιουργώντας συνθήκες όπου ο άνθρωπος θα μπορούσε να κατοικήσει.
Υπάρχει όμως μία πολύ σημαντική παρατήρηση, η οποία είναι άξια μεγάλων προβληματισμών. Ο Πλούταρχος υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες προκειμένου να κατοικήσει και να εγκατασταθεί ακόμα και μόνιμα στην Σελήνη. Αυτό όμως που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει επάνω στην επιφάνεια της Σελήνης είναι το να γεννηθεί ένας άνθρωπος, διότι προκειμένου να πραγματοποιηθεί η διαδικασία της γέννησης, χρειάζεται η παρουσία του πλανήτη μας, έτσι ώστε η ψυχή που έρχεται από την Σελήνη, να ενσαρκωθεί σε ένα σώμα, το οποίο μπορεί να είναι αποκλειστικά και μόνο γήινο, επομένως να βρίσκεται στην Γη.