Του Έρικ Σμυρναίου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 8ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Βαδίζουμε στον πυθμένα ενός αέρινου ωκεανού με βάθος που ξεπερνάει τα δέκα χιλιάδες μέτρα. Πάνω απ’ τα κεφάλια μας απλώνεται μια αεικίνητη απεραντοσύνη από πανίσχυρα ρεύματα και ροές ενέργειας που σχηματίζουν θυσάνους δίνες και πύργους από βαμβάκι οι οποίοι χρυσίζουν στο φως του δειλινού. Αυτή είναι η γήινη ατμόσφαιρα: Έχει πάχος μεγαλύτερο από τον πιο βαθύ υδάτινο ωκεανό και όγκο πολύ μεγαλύτερο απ’ όλες μαζί τις θάλασσες του γαλαζωπού πλανήτη μας.
Παρουσιάζει ωστόσο μια εντυπωσιακή ιδιαιτερότητα: Σε αντίθεση με την ξηρά και τη θάλασσα όπου έχουν αναπτυχθεί περίπλοκα και ακμάζοντα οικοσυστήματα, η γήινη ατμόσφαιρα, αν και φαίνεται να προστατεύει και να τρέφει τη ζωή, δεν φιλοξενεί κάποιο πλάσμα που να μπορεί να ζήσει αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Αυτό είναι λιγάκι παράξενο αν αναλογιστεί κανείς ότι τα βάθη των ωκεανών βρίθουν από οργανισμούς που επιβιώνουν σ’ ένα αμιγές θαλάσσιο περιβάλλον όπου δεν έχουν καμία αλληλεπίδραση με το φως του ήλιου ή με τον αέρα. Η ξηρά, βαθιά μέσα της, φιλοξενεί οργανισμούς που επίσης δεν χρειάζονται τον ατμοσφαιρικό αέρα ή το φως για να επιβιώσουν. Μέσα σε σπήλαια που είναι εντελώς απομονωμένα απ’ τον υπόλοιπο κόσμο, έχουν βρεθεί περίπλοκες αποικίες από βακτηρίδια που αποσπούν ενέργεια και θρεπτικές ουσίες απ’ το υπέδαφος και συνθέτουν νερό απ’ τα συστατικά αρχαίων πετρωμάτων που δεν έχουν νιώσει ποτέ το άγγιγμα του ήλιου. Η ατμόσφαιρα αντίθετα, εξαιρουμένων ενδεχομένως των φτερωτών εντόμων και των πουλιών που και αυτά προσγειώνονται στη Γη για να ξαποστάσουν ή να φροντίσουν τα μικρά τους, μοιάζει αλλόκοτα ακατοίκητη, μια επισκέψιμη ζώνη και όχι ένας τόπος που γεννάει τη δική του ζωή. Είναι όμως έτσι;Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που διαφωνούν με αυτή την ιδέα. Υποστηρικτές της «κρυπτοζωολογίας,» η οποία καταπιάνεται με τη συλλογή και τη μελέτη δεδομένων που αφορούν πλάσματα των οποίων η ύπαρξη δεν έχει γίνει ακόμα αποδεκτή από τη συμβατική επιστήμη, έχουν ήδη δώσει ένα όνομα στα φευγαλέα πλάσματα που υποψιάζονται ότι ευδοκιμούν στους ουρανούς μας: Τα ονομάζουν «Ατμοσφαιρικά ζώα» («atmospheric beasts»). Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς τους, τα παράξενα αυτά όντα μπορούν και πετάνε χωρίς την βοήθεια φτερών γιατί τα σώματά τους είναι ανάλαφρα, ημί-συμπαγή και αόρατα-ως επί το πλείστον- στα ανθρώπινα μάτια. Ενδέχεται να αποτελούν γηγενείς μορφές ζωής ή να γεννήθηκαν σε ατμόσφαιρες άλλων πλανητών ή και σε διαστρικά νεφελώματα και κάπως να κατάφεραν να μετοικήσουν στον δικό μας πλανήτη. Τα «ατμοσφαιρικά ζώα», αν υπάρχουν τελικά, μπορούν ν’ αλλάξουν πυκνότητά και μέγεθός κατά βούληση, να μεταμορφωθούν για λίγο σε σκληρές μάζες που έχουν μια μεταλλική απόχρωση ή να γίνουν πολύ μεγαλύτερα και να αποκτήσουν μια νεφελώδη υφή, σε σημείο τέτοιο ώστε να γίνονται εντελώς διάφανα ή να μοιάζουν με αθώα σύννεφα. Ενδέχεται επίσης να μοιάζουν με πελώριες νεφελώδεις φάλαινες που αρμενίζουν στους ουρανούς καταναλώνοντας θρεπτικά συστατικά, σαν σύννεφα που συμπεριφέρονται κατά τρόπο ασυνήθιστο, που κινούνται πολύ γρήγορα ή που δεν ακολουθούν τη φορά του ανέμου. Μπορεί επίσης να μοιάζουν με διάφανες μέδουσες που κινούνται ανάμεσα στα σύννεφα χωρίς ορατά μέσα προώθησης…Λέγεται επίσης ότι όταν κάποιο απ’ αυτά τα πελώρια όντα πεθάνει, διαλύεται και αφήνει πίσω του μια διάφανη ζελατινώδη μάζα που έχει χρώμα πράσινο, άλικο, γκρίζο ή που ιριδίζει και πέφτει στη γη όπου και εξατμίζεται ύστερα από λίγα λεπτά, ώρες ή μέρες το πολύ…
Το τελευταίο αυτό φαινόμενο είναι απόλυτα υπαρκτό: Στην Ουαλία για παράδειγμα, η συγκεκριμένη ουσία ονομάζεται "Pwdre ser» που σημαίνει «σαπίλα απ’ τα άστρα». Άλλες ονομασίες του συγκεκριμένου φαινόμενου που έχει παρατηρηθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου είναι «ζελατινώδεις μετεωρίτες» ή «αστρικό ζελέ». Η περίεργη εκείνη ουσία εντοπίζεται πολύ συχνά πάνω σε εκτάσεις με γρασίδι ή σε κλαδιά δέντρων. Σύμφωνα με σχετικές δοξασίες, καταλήγει εκεί κατά τη διάρκεια βροχών από μετεωρίτες. Οι επιστημονικές εξηγήσεις του φαινόμενου -που ωστόσο δεν έχουν επιβεβαιωθεί ακόμα πειραματικά- αποδίδουν την εμφάνισή του σε υπολείμματα σκουληκιών, βατράχων ή φρύνων ή ακόμα και στη δραστηριότητα κυανοβακτηριδίων. Σχετικές αναφορές υπάρχουν πάντως ήδη από τον 14ο αιώνα και συνεχίζονται με αμείωτη συχνότητα μέχρι τις μέρες μας.
Πέρα από όλα τα παραπάνω, τα «ατμοσφαιρικά ζώα» εμφανίζονται στις δοξασίες πολλών λαών του κόσμου. Στην Αγγλία για παράδειγμα ονομάζονται «Boneless» δηλαδή «χωρίς οστά» ή «Shapeless» (ελληνιστί «άμορφα») και μοιάζουν με μικρές αεικίνητες ομίχλες. Στα ανεμοδαρμένα νησιά Shetland τα ατμοσφαιρικά αυτά πλάσματα ονομάζονται «It» δηλαδή «Αυτό» και πιστεύεται ότι είναι κάποιου είδους οντοτήτων-νεφελωμάτων. Επίσης, στους μύθους των περισσοτέρων αρχαίων λαών υπάρχουν διάσπαρτες αναφορές για πνεύματα των ανέμων και για παράξενες σύλφες και «στοιχειά» που κατοικούν στους ουρανούς.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, περιγραφές και μαρτυρίες για πλάσματα που κατοικούν αποκλειστικά στους ουρανούς μας υπάρχουν πραγματικά και μάλιστα προέρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου. Στην περιοχή Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών για παράδειγμα, το 1891, υπήρξε μια σχετική θέαση από πολλούς μάρτυρες οι οποίοι περιέγραψαν ένα πελώριο πλάσμα που έμοιαζε με «δράκο» το οποίο εκδήλωσε ασυνήθιστη συμπεριφορά, φάνηκε δηλαδή να αντιδρά στο περιβάλλον του κατά τρόπο λογικό. Εντύπωση προκαλεί το ότι ο θρυλικός ερευνητής και συλλέκτης συμβάντων που αψηφούν τις εξηγήσεις της συμβατικής επιστήμης Charles Fort, αν και απέρριψε αρχικά την όλη ιστορία ως ψεύτικη, άλλαξε γνώμη ύστερα από μια ενδελεχή έρευνα των σχετικών στοιχείων και την χαρακτήρισε ως πραγματικό συμβάν. Από την Νέα Ζηλανδία, το Μεξικό, την Ιταλία και άλλα μέρη του κόσμου, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, υπήρξαν επίσης κάποιες αινιγματικές αναφορές που συνοδεύονται από κάποιες εξίσου εντυπωσιακές φωτογραφίες που μοιάζουν να απεικονίζουν ιπτάμενα όντα που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Ένα σύντομο σερφάρισμα στο διαδίκτυο με βάση τις λέξεις «atmospheric beasts” θα σας πείσει.
Ύστερά από όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς που διάφοροι συγγραφείς και ερευνητές παραφυσικών φαινόμενων γοητεύτηκαν από την προοπτική του να βρίθουν οι ουρανοί μας από μορφές ζωής που παραμένουν αόρατες στα δικά μας μάτια. Για παράδειγμα, ο συγγραφέας και ερευνητής παραφυσικών φαινόμενων Ivan T. Sanderson, βρήκε την όλη ιδέα τόσο συναρπαστική που την ανέφερε σε διάφορα βιβλία του. Υπέθεσε επίσης ότι πολλές αναφορές για ιπτάμενους δίσκους στην πραγματικότητα αναφέρονταν σε «όντα πολύ χαμηλής πυκνότητας που ζουν στα σύννεφα….»
Το 1975, ο πρωτοπόρος συγγραφέας και μελετητής του φαινόμενου των UFO Trevor James Constable στο βιβλίο του “The Cosmic Pulse of Life” υπέθεσε ότι πολλές θεάσεις «ιπτάμενων δίσκων» δεν αφορούν κάποια εξωγήινη τεχνολογία αλλά τεράστια αμοιβαδοειδή όντα που κατοικούν στην ατμόσφαιρα της Γης. Τα ονόμασε μάλιστα “critters.”Ο παραπάνω συγγραφέας υποψιάστηκε ότι αυτά τα όντα περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους σε μια κατάσταση χαμηλής πυκνότητας και μόνο όταν συμπυκνώνονται (ίσως όταν ψάχνουν για τροφή) γίνονται ορατά από εμάς. Πίστευε επίσης ότι η χρήση ραντάρ και άλλων μηχανημάτων εκπομπής ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα είχε κατά κάποιο τρόπο ενοχλήσει αυτά τα όντα και τα είχε υποχρεώσει να γίνουν περισσότερο ορατά, κάτι που εξηγεί τη ραγδαία αύξηση θεάσεων UFO τα τελευταία χρόνια. Υποψιάστηκε επίσης ότι είναι σαρκοφάγα και ότι ευθύνονται για τα πολλά και ανεξήγητα κρούσματα ακρωτηριασμού ζώων που εντοπίζονται σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο ή και για παράξενες εξαφανίσεις ανθρώπων.
Ακόμα και ο διάσημος και καταξιωμένος αστρονόμος και ερευνητής Carl Sagan, κατά πάσα πιθανότητα άθελα του, έδωσε τροφή σ’ αυτές τις θεωρίες καθώς στο βιβλίο του “Cosmos,” στο οποίο βασίστηκε η πολύ επιτυχημένη ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, πρότεινε την πιθανότητα ύπαρξης στις πυκνές ατμόσφαιρες αέριων πλανητών όπως είναι ο Δίας, πλασμάτων που μοιάζουν με κολοσσιαία μπαλόνια. Ο ίδιος βέβαια δεν εξέφρασε ποτέ την πεποίθηση ότι τέτοιες μορφές ζωής θα μπορούσαν να βρουν κάποιο τρόπο να μετοικίσουν ή να επιβιώσουν στη Γη.
Για όσους από τους αναγνώστες αυτού του άρθρου αγαπούν τον φανταστικό κινηματογράφο, υπάρχουν και κάποιες κινηματογραφικές παραγωγές που αγγίζουν, ακροθιγώς έστω, το συγκεκριμένο ζήτημα. Δύο απ’ αυτές μας έρχονται από την Ιαπωνία: Το Dogora (έτος παραγωγής 1964) αναφέρεται σ’ ένα πλοκαμοειδές ατμοσφαιρικό ζώο, δημιούργημα της ατομικής βόμβας, το οποίο καταναλώνει άνθρακα για να επιβιώσει και απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Το Space Amoeba (1970) απεικονίζει ένα αμοιβαδοειδές έλλογο ον που ζει στον Δία, καταλαμβάνει ένα μη επανδρωμένο διαστημόπλοιο και αφού πέσει στον Ειρηνικό Ωκεανό, μετατρέπει τα πλάσματα μέσα στα οποία εισχωρεί σε πελώρια τέρατα.. Σχετική με το θέμα μας είναι και η Αμερικανική ταινία The Blob που αντλεί έμπνευση απ’ την παράδοση των ζελατινοειδών μαζών που υποτίθεται ότι πέφτουν από τ’ αστέρια, ενώ στην τηλεοπτική σειρά Star Trek: The Next Generation εμφανίζονται πότε-πότε κάποια ατμοσφαιρικά-αμοιβαδοειδή πλάσματα που ζουν στο αστρικό κενό.
Που καταλήγουμε επομένως ύστερα από όλα τα παραπάνω; Είναι γεγονός ότι κάποιες πολύ πρόσφατες επιστημονικές ανακαλύψεις ανατρέπουν την συμβατική εικόνα της γήινης ατμόσφαιρας ως ενός χώρου άδειου από ζωή: Στα ανώτερα στρώματα της έχουν εντοπιστεί μικροοργανισμοί σε εκπληκτικά μεγάλους αριθμούς που τρέφονται και αναπαράγονται χωρίς να έρχονται ποτέ σε επαφή με την θάλασσα ή τη στεριά. Η συμβολή τους στη διαμόρφωση του κλίματος φαίνεται ότι είναι καίρια αν και ανεξακρίβωτη ακόμα. Μετερεωλογικά αερόστατα που φτάνουν σε ύψος πολλών χιλιομέτρων, στα όρια του διαστημικού κενού, ανακάλυψαν μορφές ζωής που ευδοκιμούν σ’ ένα φαινομενικά εντελώς εχθρικό περιβάλλον. Στην επιφάνεια του διεθνούς διαστημικού σταθμού εντοπίστηκαν ζωντανά και ακμάζοντα βακτηρίδια που ταξιδεύουν γύρω από τον πλανήτη μας εκμεταλλευόμενα τα ρεύματα της μακρινής ιονόσφαιρας. Φαίνεται λοιπόν πως εκεί πάνω υπάρχει ένα ολόκληρο οικοσύστημα για το οποίο μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε απολύτως τίποτα.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει λοιπόν το ότι πολλοί επιστήμονες υποψιάζονται πλέον πως πέρα από την ταραγμένη στρατόσφαιρα με τα σύννεφα τις καταιγίδες και τις θύελλες της, υπάρχει ένα μυστικό βασίλειο από λεπτοφυή και αλλόκοτα πλάσματα που οι μηχανές μας δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εντοπίσουν. Διάφανα ανάλαφρα και αεριώδη όντα που πλέουν στο κενό, λουσμένα στο χρυσαφένιο φως του ήλιου, αραχνοΰφαντες μέδουσες και οργανικά οικοδομήματα τόσο ξένα προς εμάς όσο και ένας υποθετικός επισκέπτης από τον πλανήτη Άρη. Βασίζουν τις εικασίες τους στις παράξενες μάζες οργανικής προέλευσης που πέφτουν πότε-πότε απ’ τον ουρανό και που κανείς δεν έχει καταφέρει να δώσει μια ικανοποιητική εξήγηση για την προέλευσή τους, σε μαρτυρίες ανθρώπων που μιλάνε για αλλόκοτα σύννεφα και σε βιντεοσκοπήσεις της ΝΑSΑ όπου οι ουρανοί εμφανίζονται να βρίθουν από μια δική τους μυστική ζωή.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθείτε στην ύπαιθρο και θα ατενίσετε έναν ανοιχτό ουρανό που δεν θα περιορίζεται από τους καταπιεστικούς όγκους πανύψηλων κτιρίων, παρατηρείστε τα σύννεφα. Προσπαθήστε να οραματιστείτε τα θαυμαστά πλάσματα που ενδέχεται να ζουν εκεί πάνω, χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Και σκεφτείτε ότι για εκείνους τους υποθετικούς κατοίκους του μακρινού αιθέρα, εμείς δεν είμαστε παρά ασήμαντα και παράξενα πλάσματα που σέρνονται στον πυθμένα ενός μακρινού ωκεανού, κάτω από τόνους ασφυκτικών πιέσεων, εγκλωβισμένοι σ’ ένα συντριπτικό και ταραγμένο περιβάλλον. Στα μάτια τους, αν έχουν μάτια, είμαστε οι κάτοικοι μιας απεχθέστατης Αβύσσου, τα έρποντα γεννήματα μιας γης αρχαίας και μακρινής που γι’ αυτούς ισοδυναμεί με μια τρομερή και απερίγραπτη κόλαση.