Του Θανάση Βέμπου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο συλλεκτικό τεύχος Νο 1 του Unlocking the Truth Το Μυστήριο Φαινόμενο των UFO
Αυτός ο πλανήτης είναι πραγματικά στοιχειωμένος. Μυστηριώδη ιπτάμενα αντικείμενα πηγαινοέρχονται αδιάκοπα στους ουρανούς και στο κοντινό διάστημα, κι άλλα ακόμα πιο μυστηριώδη καταδύονται ή αποθαλασσώνονται απ’ τους ωκεανούς μας.
Τριχωτοί γίγαντες ή μικρά άσχημα πλάσματα που μοιάζουν με τους νάνους των παραμυθιών, κυκλοφορούν λίγο πιο πέρα απ’ τα σπίτια μας για να εξαφανιστούν με κάποιο ακατανόητο τρόπο μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Παράλληλα, άνθρωποι ντυμένοι στα μαύρα, με παράξενη συμπεριφορά, και φτερωτά πλάσματα με την παραδοσιακή μορφή του Σατανά μας απειλούν να μην πούμε τίποτα για όλα αυτά, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μιλήσουμε οπωσδήποτε…
Τι συμβαίνει επιτέλους; Ποιος ή τι μας παίζει αυτή την εφιαλτική κοσμική φάρσα τόσες δεκαετίες; Εξωγήινοι, υπεργήινοι, πλάσματα από άλλες διαστάσεις ή άλλες πραγματικότητες, Άτλαντες, όντα απ’ το εσωτερικό της Γης, θεοί, άγγελοι, δαίμονες, τέρατα; Ποιος μας στέλνει αυτά τα φαινόμενα που μας τρομοκρατούν, μας καταδιώκουν, μας σκοτώνουν, μας τραυματίζουν σωματικά και ψυχικά, αλλά και μας προσφέρουν μια μοναδική ευκαιρία για κάποια ανώτερη μύηση στις σφαίρες της γνώσης; Ίσως η απάντηση να είναι πάρα πολύ απλή, σαν το αυγό του Κολόμβου, παρόλο που εμείς προσπαθήσαμε σε όλα αυτά τα χρόνια της έρευνας να την κάνουμε όσο το δυνατόν πιο δύσκολη. Ίσως υπεύθυνος για όλα αυτά τα παράξενα φαινόμενα που στοιχειώνουν την γη μας να είναι αποκλειστικά ο άνθρωπος.
Θα γίνω πιο σαφής όσον αφορά αυτήν τη δήλωση.
Έχει παρατηρηθεί πως όσο κυλούν τα χρόνια το φαινόμενο των UFO (κυρίως) προσαρμόζεται στα πιστεύω της εποχής. Υπάρχουν πολλά καλά παραδείγματα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου ήταν πάμπολες οι αναφορές, ιδιαίτερα στα έτη 1897 και 1909 για μυστηριώδη «αερόπλοια» με κυλινδρικό σχήμα. Εκείνη ακριβώς η περίοδος ήταν αυτή που γνώρισε την ακμή των τεραστίων αεροπλοίων στην Ευρώπη και την Αμερική. Μόνο για το πρώτο 15νθήμερο του 1897 έχουμε 146 καλά ντοκουμενταρισμένες αναφορές για αερόπλοια στις Η.Π.Α..
Στις 19 του Απρίλη, ο γεωργός Τζ. Χάμιλτον, στο Γέητς Σέντερ του Τέξας, παρατήρησε κάτι το απίστευτο στο κτήμα του, στις 11 το βράδυ. Ένα μακρύ καλώδιο που κρεμόταν από ένα «αερόπλοιο» κυλινδρικού σχήματος, άρπαξε μια αγελάδα και την ανέβασε στο κύτος του, για να εξαφανιστεί κατόπιν… ποιος ξέρει που. Στις 26 Απρίλη πολλά άτομα στο Μάρκελ του Τέξας είδαν ένα μικρόσωμο πλάσμα να κρέμεται από την άκρη ενός καλωδίου, που ήταν δεμένο σ’ ένα «αερόπλοιο». Κάτι ακόμα πιο παράξενο έγινε στις 22 Απρίλη στο Ρόκλαντ του Τέξας. Ο Τζων Μπάρκλεϋ είδε ένα UFO ατρακτοειδούς σχήματος να προσγειώνεται στο κτήμα του. Ένα άτομο απ’ το πλήρωμα βγήκε έξω και του ζήτησε ορισμένα υλικά (;) Παρόμοιες συναντήσεις έχουμε την ίδια μέρα στο Τζόσεραντ και στις 25 του Μάη στο Χοτ Σπρινγκς της ίδιας πολιτείας. Παρόμοιο είναι και το Flap (κύμα) στην Αγγλία το 1909. Στις 24 Μάρτη 1909 ο αστυνομικός Π. Κεττλ είδε ένα ιπτάμενο «πούρο» στον ουρανό του Πήτερμπόρω. Ο Σ. Λέθμπριτζ είδε ένα άλλο στο Κέρφιλλυ της Ουαλλίας προσγειωμένο, με δύο όντα δίπλα του. Άλλο ένα UFO που έμοιαζε με τορπίλα κινήθηκε αθόρυβα τη νύχτα της 9ης Μαΐου στο Έσσεξ. Τέλος στις 15 Μαΐου ένα «αερόπλοιο» φάνηκε ακίνητο για λίγα λεπτά, με ισχυρό άνεμο στον ουρανό του Νιούπορτ.
Στην δεκαετία του 1930 έχουμε πάμπολλες αναφορές για μυστηριώδη αεροπλάνα. Ήταν η εποχή που ο άνθρωπος προσπαθούσε ν’ αναπτύξει την αεροπλοΐα χρησιμοποιώντας μέσα βαρύτερα του αέρα. Στις 24 Δεκεμβρίου 1933 ένα αεροπλάνο φάνηκε να πετά στις 6 το πρωί στο Κάλιξ της Σουηδίας. Η ταυτότητα του ποτέ δεν εξακριβώθηκε. Δύο μέρες αργότερα ένα άλλο, άγνωστης ταυτότητας αεροπλάνο, πέταξε για πέντε ώρες μέσα σε ισχυρή χιονοθύελλα πάνω από το Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Αμέσως μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ένα κύμα από «ρουκέτες» σάρωσε τη Σκανδιναβία. Χιλιάδες αναφορές έγιναν στις Αρχές για σμήνη αθόρυβων «πυραύλων» που πετούσαν πολύ ψηλά. Η προέλευση τους δεν έγινε ποτέ γνωστή και το φαινόμενο σταμάτησε γύρω στα 1947. Κατόπιν έχουμε την πλημμυρίδα των ιπτάμενων δίσκων που άρχισε απ’ την Αμερική με την περίπτωση του Κέννεθ Άρλοντ το 1947, για ν’ αρχίσουν να έρχονται πια κατά χιλιάδες οι αναφορές για μυστηριώδη ιπτάμενα αντικείμενα κάθε σχήματος μέχρι τις μέρες μας.
Τι σημαίνει άραγε αυτό; Μάλλον δύο πράγματα: είτε 1) πως τα UFO και γενικότερα όλα τ’ άγνωστα φαινόμενα, κατευθύνονται από «κάπου αλλού» - πιθανότατα πέρα απ’ αυτά τα γήινα σύνορα, προσπαθώντας να καμουφλαριστούν σύμφωνα με τις εκάστοτε αντιλήψεις, είτε 2) είναι δημιουργήματα του ίδιου του ανθρώπινου νου, του μαζικού νου όλης της ανθρωπότητας, με υλική υπόσταση, που φυσικά αλλάζουν κάθε εποχή σύμφωνα με το ιδεολογικό της περιεχόμενο. Η δεύτερη είναι μια συναρπαστική άποψη, που ίσως να βρίσκεται πολύ κοντά στην αλήθεια.
Υπάρχουν δύο θεμελιακά είδη συνειδήσεων. Η αντικειμενική αιτιακή συνείδηση των φυσικών διεργασιών και η υποκειμενική συνείδηση που υπάρχει μόνο σε σχέση με το άτομο που την υφίσταται. Ίσως να είναι κάπως δυσνόητο αυτό, αλλά φανταστείτε πως ο καθένας μας είναι «ηθοποιός» του δικού του «δράματος» και ταυτόχρονα «ηθοποιός» σε κάποιο ξένο δράμα. Φαίνεται να υπάρχουν δύο διαφορετικές τάσεις στη φύση, η διαφόριση κι η ολοκλήρωση (κάτι ανάλογο με τα μαθηματικά), που επιτρέπουν σε μια οντότητα να είναι ταυτόχρονα μέρος του συνόλου αλλά και να διατηρεί τον ατομικό της χαρακτήρα. Το ίδιο άτομο είναι αυτόνομο, αλλά είναι ταυτόχρονα μέλος της οικογένεια του και της φυλής του. Κάθε κοινωνική ομάδα πάλι έχει τα χαρακτηριστικά του συνόλου, διατηρώντας τα χαρακτηριστικά ενός ανεξάρτητου μέλους της κοινωνίας. Η αλληλένδετη ιεραρχία ισχύει σ΄όλο το γνωστό σύμπαν. Άτομο – οικογένεια – κοινωνία – ανθρωπότητα, κύτταρο – ιστός – όργανο – σύστημα – οργανισμός, μικροεπεξεργαστής – υπολογιστής – ON LINE SYSTEM, μυρμήγκι – μυρμηγκοφωλιά, κουώρκ – υποατομικό σωματίδιο – άτομο – μόριο – στοιχείο – χημική ένωση. Θα μπορούσαμε να βρούμε αμέτρητες τέτοιες δομές.
Ίσως όλα αυτά να φαίνονται άσχετα με την έρευνα μας, αλλά θα πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου πριν φτάσουμε στο τελικό συμπέρασμα. Ο Άρθουρ Κάισλερ ονομάζει αυτά τα ξεχωριστά υποσύνολα της κάθε δομής ολόνια (τμήματα δηλαδή του όλου), και είναι όλα τουςσαν τον αρχαίο Ρωμαϊκό θεό Ιανό, οντότητες δηλαδή με δύο πρόσωπα (ύλη – ενέργεια για κάθε ολόνιο της δομήςκουώρκ… χημική ένωση, ή νους και σώμα για κάθε ολόνιο της δομής άτομο… ανθρωπότητα). Επιδεικνύουν τις ανεξάρτητες ιδιότητες των συνόλων, ταυτόχρονα με τις εξαρτώμενες ιδιότητες των μερών. Έτσι δημιουργείται μια δυναμική ισορροπία όπου η σταθερότητα επιτυγχάνεται απ’ την ισορροπία αντίθετων δυνάμεων.
Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, θα προχωρήσουμε παρακάτω εξετάζοντας το Ασυνείδητο.
Σύμφωνα με τον ορισμό που μας δίνει η Ψυχολογία, το Ασυνείδητο είναι ένα σύνολο από ψυχικές καταστάσεις ασαφείς και συγκεχυμένες, που δεν είναι δυνατό να γίνουν αντιληπτές με συγκεκριμένο τρόπο. Πάνω σ’ αυτόν τον σκέτο ορισμό υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Σύμφωνα μ’ όσα αναφέραμε πιο πάνω, η ομαδική συνείδηση (όπως κι η ολονιακή ατομική) θα έχει το δικό της Ομαδικό Ασυνείδητο όπως τ’ ονόμασε ο μεγάλος ψυχολόγος Κ. Γιουνγκ. Σύμφωνα μ’ αυτή τη θέση – κλειδί του Γιούνγκ, το μόνο μέρος του εαυτού μας που βρίσκεται σε άμεση επαφή με την καταγωγή μας είναι το Ασυνείδητο, κι εκδηλώνεται σ’ αυτό που λέμε παραφυσικά φαινόμενα – όποια κι αν είναι αυτά. Βάσει της μαζικής ψυχολογίας λοιπόν, φτάνουμε στο σημείο να παραδεχτούμε πως σαν δομή διαμορφώνουμε ουσιαστικά το διανοητικό, αλλά και το ΥΛΙΚΟ μας περιβάλλον, κάθε φορά όπως μας βολεύει, ασυνείδητα φυσικά, και τέλος ν’ αναγνωρίσουμε πως η συνηθισμένη μας άποψη για την πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια υπόθεση που παραδεχτήκαμε τη μια στιγμή συμβατικά, και την άλλη στιγμή μπορούμε άνετα να την απορρίψουμε αφού, σύμφωνα με τον ορισμό, οι εξωτερικεύσεις του μαζικού Ασυνείδητου δε γίνονται αντιληπτές με σαφή τρόπο. Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν αρκετά τώρα.
Έστω ότι βλέπουμε ένα UFO να διασχίζει τον ουρανό (ή ένα φάντασμα, ή ένα ανεξακρίβωτο πλάσμα). Αυτό το UFO ίσως να μην είναι τίποτα περισσότερο από μία εξωτερίκευση, στην υλική πραγματικότητα, μιας ασυνείδητης λειτουργίας που ώθησε σε κάποιο μυστηριώδη τρόπο το UFO στο υλικό επίπεδο ύπαρξης. Να γιατί τα UFO φαίνεται να έρχονται από το πουθενά και να εξαφανίζονται με τον ίδιο μυστηριώδη τρόπο. Σε τελική ανάλυση, τα UFO και τ’ άλλα παραφυσικά φαινόμενα είναι ουσιαστικά παραισθήσεις. (Προσοχή, η λέξη παραίσθηση έχει χάσει εδώ τη συνηθισμένη της σημασία, γι’ αυτό και παρακαλούνται οι «εξηγητές» των UFO τύπου Μέντζελ και Κλαςς να κάνουν ησυχία. Σ’ αυτή την περίπτωση η παραίσθση έχει υλική υπόσταση). Μπορούμε ν’ αγγίξουμε ένα UFO, να αισθανθούμε τη θερμότητα που εκπέμπει, να μυρίσουμε τις χαρακτηριστικές «οσμές των UFO». Με την υπόθεση του Μαζικού Ασυνειδήτου λύνονται πολλά προβλήματα της ουφολογίας, που αφορούν το θέμα ανθρώπινος παράγοντας. Όπως στην περίπτωση που οι μάρτυρες φαίνεται να έχουν διαλεχτοί για να γίνουν μάρτυρες του φαινομένου, στην περίπτωση των «επαφικών» ή στην περίπτωση που ένα άτομο βλέπει το UFO, ενώ άλλοι που βρίσκονται κοντά του δεν το βλέπουν. Ή όταν το UFO εμφανίζεται στο ραντάρ, αλλά δεν γίνεται οπτικά αντιληπτό, ή το αντίθετο. Κλασική είναι η περίπτωση Πασκάγκουλα το 1973, όπου οι Χίκσον και Πάρκερ απάχθηκαν από το πλήρωμα ενός UFO για να επιστρέψουν μισή ώρα αργότερα. Παρόλα αυτά, μια κάμερα που φωτογράφιζε όλη νύχτα την περιοχή του συμβάντος δεν έδειξε τίποτα, αν και το περιστατικό έγινε μέσα στα χρονικά όρια της φωτογράφισης.
Η επιστημονική μεθοδολογία είναι αδύνατο να εφαρμοστεί στην προσπάθεια κατανόησης των παραφυσικών γεγονότων, γιατί είναι αυτονόητη η αντίληψη που τη χαρακτηρίζει, ότι δηλαδή πειραματιστές και παρατηρητές βρίσκονται έξω κι είναι ανεξάρτητοι απ’ τ’ αντικείμενο της παρατήρησης και του πειραματισμού. Αυτό είναι 100% λαθεμένο. Με τον διαχωρισμό, η γνώση δεν προχωρά σωστά, παραμένει στενά προσκολλημένη στα δόγματα (φυσικοί νόμοι). Ένας από τους λιγοστούς επιστήμονες που κατάλαβαν αυτήν την πλάνη της έρευνας εγκατέλειψε την παραδοσιακή της μορφή για να διευρύνει το φάσμα της αναζήτησης του στην παραφυσική και τον μυστικισμό. Για ν’ αποκτήσουμε γνώση, πραγματική γνώση, πρέπει να’ μαστε ανοιχτοί σ’ οτιδήποτε. Ν’ απορροφούμε σαν παθητικά σφουγγάρια, χωρίς να βγάζουμε συμπεράσματα τέτοια που να εμποδίζουν την περαιτέρω πορεία της έρευνας μας. Οι αισθήσεις μας είναι το χειρότερο μέσο που μπορούμε να διαλέξουμε για να πληροφορηθούμε κάτι από τον έξω κόσμο. Ακόμη κι από άποψη φυσιολογίας, ο άνθρωπος είναι τυφλός μέσα σε μια πανδαισία χρωμάτων κι αποχρώσεων, είναι κουφός μέσα σ’ ένα Σύμπαν ήχων, και συναχωμένος μέσα σ’ ένα κόσμο από άπειρες μυρωδιές. Η γνώση δεν είναι το ίδιο πράγμα με την αίσθηση. Είναι το προϊόν της ενσωμάτωσης της πληροφορίας που συλλαμβάνεται απ’ τις αισθήσεις σε σύγκριση με προηγούμενες εμπειρίες και τη λογική αξιολόγηση. Το Μαζικό Ασυνείδητο είναι ο παντοδύναμος παράγοντας που αλλάζει αδιάκοπα την όψη της επιφάνειας του κόσμου μας, και φτιάχνει την ιστορία. Το Μ.Α. ενεργεί υπακούοντας σε νόμους εντελώς διαφορετικούς απ’ αυτούς που υπακούει η συνείδηση μας.
Η διττή ύπαρξη ολόνιου και δομής είναι πάλι ολοφάνερη. Και πάλι όμως το πράγμα δεν είναι και τόσο απλό. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι εφόσον κάθε μορφή ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη δέχεται απ’ τη στιγμή που θα γεννηθεί μια θύελλα πληροφοριών, κάθε μορφή εξειδικεύεται αναγκαστικά με το δικό της τρόπο στη συλλογή και την αξιολόγηση των μηνυμάτων που παρέχουν τα αισθητήρια όργανα. Οι εμπειρίες απ’ την πραγματικότητα είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτές που επέλεξαν για τον εαυτό τους με υποκειμενικά κριτήρια. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να παρατηρούμε πως μερικές φορές οι εμπειρίες μας είναι αφύσικες και το χειρότερο, αντιφατικές. Το υποκειμενικό περιεχόμενο της εμπειρίας είναι τόσο παραλλαγμένο και διαφορετικό, ώστε καταντούμε να σχηματίσουμε στο νου μας διαφορετικές απεικονίσεις της ίδιας πραγματικότητας, που δημιούργησε το Μαζικό Ασυνείδητο. Θυμηθείτε ένα απλό παράδειγμα, την αχρωματοψία. Ένα βασικό σφάλμα-υποπροϊόν της διαφορετικής αξιολόγησης των πληροφοριών είναι οι Φυσικοί Νόμοι, που τους θεωρούμε λαθεμένα ίδιους για κάθε παρατηρητή κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες. Έτσι αν κάποιο ασυνήθιστο φαινόμενο υποπέσει στην αντίληψη μας, γίνεται αλαλούμ. Η διάνοια του καθενός το αξιολογεί διαφορετικά, χωρίς βέβαια να το παραλλάζει βασικά. Οι μάρτυρες δίνουν διαφορετικές περιγραφές για το ίδιο παραφυσικό φαινόμενο. Αλλιώς το είδε ο Α, αλλιώς ο Β, και αλλιώς το αποτύπωσε η φωτογραφική πλάκα.
Έτσι δεν υπάρχει απόλυτη πραγματικότητα ούτε απόλυτη αλήθεια, μια που ο καθένας βλέπει τα πράγματα όπως θέλει. Τα όντα του φυσικού κόσμου δεν διαθέτουν απόλυτα σωστές «λύσεις», και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ακόμα κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να νιώσουμε το ίδιο πράγμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δύο φορές. Σ’ αυτό το σημείο επαληθεύεται η αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ, μιας βασικής ιδιότητας της φύσης που συνίσταται στο γεγονός ότι υπάρχει ένα αξεπέραστο εμπόδιο στον ακριβή υπολογισμό της ορμής ή της θέσης ενός υλικού αντικειμένου. Μέσα σ’ ένα μικρό φάσμα τιμών, το αντικείμενο τις έχει όλες ταυτόχρονα. Όπως είπε και ο Λάυαλλ Ουάτσον, «δεν υπάρχει κανένας λόγος ν’ ανησυχούμε αν δούμε κάτι που δεν υπάρχει ή δεν είδαμε κάτι που βρίσκεται μπροστά μας». Πράγματι, παράξενο θα’ ταν αν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, μια που τα κριτήρια της πληροφοριακής αξιολόγησης ποικίλουν από ολόνιο σε ολόνιο για να επανέλθουμε.
Και τώρα μια επιστροφή στο θέμα του Μαζικού Ασυνειδήτου. Τον Δεκέμβρη του 1171 ένα παράξενο φαινόμενο έλαβε χώρα στο Άντοβερ Χάντς της Αγγλίας. Κατά την διάρκεια μιας καταιγίδας, ένας κεραυνός σκότωσε έναν ιερέα που βρισκόταν μέσα στην εκκλησία, κατά την διάρκεια της λειτουργίας. Ταυτόχρονα υλοποιήθηκε ένα χοιροειδές πλάσμα που τρομοκράτησε τους χωρικούς. Στις 4 Αυγούστου 1577 ένας κεραυνός έπεσε στο Σαφφολκ του Μπίλμπορω κι ένας μαύρος σκύλος, ή κάποιο απροσδιόριστο πλάσμα που έμοιαζε με σκύλο, σκότωσε τρία άτομα κι έκανε αρκετά άλλα να πεθάνουν απ’ το φόβο τους. Στις 24 Ιούλη 1205 τεράστια τερατώδη πατήματα εμφανίστηκαν στο Έσσεξ, μετά από μια ηλεκτρική καταιγίδα. Στις αρχές του 1800, ένας τεράστιος μαύρος σκύλος με πύρινα μάτια τρομοκρατούσε αρκετά άτομα στο Χάρτφορντ για να εξαφανιστεί «σαν σκιά» λιγό αργότερα. Σ’ αυτή ή κάποια άλλη περίπτωση ίσως να βασίζεται το βιβλίο του Κόναν Ντόυλ «Ο σκύλος του Μπάσκερβιλλ». Κάτι ανάλογο συνέβη τον Γενάρη του 1874 στην Ιρλανδία, όπου κάτι σαν τεράστιος σκύλος ήπιε το αίμα τριάντα προβάτων χωρίς να τα ξεσκίσει. Την ίδια εποχή έχουμε ένα κύμα βαμπιρισμού στην Αγγλία κι Ιρλανδία με δεκάδες περιπτώσεις. Όντα που έπιναν το αίμα ανθρώπων και ζώων τρομοκρατούσαν τον πληθυσμό. Ένας λυκάνθρωπος με πυκνό τρίχωμα και φριχτή εμφάνιση σκότωσε πολλούς ανθρώπους ξεριζώνοντας καρδιές και πίνοντας αίμα στο Λέ Γκεβουντάν της Γαλλίας στην περίοδο 1764-1767. Τέλος, το φθινόπωρο του 1967 ένας τεράστιος «πάνθηρας» προκάλεσε τον πανικό στο Κοννέκτικατ των ΗΠΑ. Δεν είχε ξεφύγει από κανένα ζωολογικό κήπο ή τσίρκο. Όταν αναφέρθηκε για τελευταία φορά σ’ ένα δασάκι στο Μπράντφορντ, η αστυνομία ανακάλυψε εκεί ένα σκίουρο κομμένο μ’ απόλυτη ακρίβεια στα δύο…
Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από εφιαλτικά τέρατα, γίγαντες, λυκάνθρωπους, σκύλους, φαντάσματα, τέρατα του Λοχ-Νες και κάθε λογής πλάσματα που αναδύονται απ’ τις αδιαπέραστες ομίχλες του νου. Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται το μαζικό ασυνείδητο, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά ίσως και κάθε ζωντανού πλάσματος του πλανήτη. Απ’ την πηγή αυτή ξεπηδούν αυτές οι φασματικές οντότητες που αλλάζουν συνεχώς σχήμα προκειμένου να προσαρμοστούν στις αντιλήψεις της εποχής. Το Μεσαίωνα είχαμε καλικάντζαρους, δαίμονες και λυκάνθρωπους, και τώρα έχουμε εξωγήινα πλάσματα που βγαίνουν από UFO. Η φύση διαθέτει την ικανότητα απ’ τη μία να είναι αυτό που είναι, κι απ’ την άλλη να γίνεται ότι θέλουμε εμείς. Έτσι όλες οι θεωρίες είναι ταυτόχρονα αληθινές όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο. Ισχύει ταυτόχρονα κι ο Νεύτωνας και ο Αϊνστάιν, το φως είναι ταυτόχρονα και κύμα και σωμάτιο. Οι Θιβετιανοί σοφοί αναρωτιούνται: «Η σημαία κυματίζει ή ο αέρας;» Ίσως να κυματίζει ο νους.
Όλες αυτές οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις ξεπηδούν απ’ το Μαζικό Ασυνείδητο, από μερικά Αρχέτυπα ή Ιδέες, κι υλοποιούνται όταν συνειδητοποιηθούν από ένα ορισμένο αριθμό ολονίων. Είναι το φαινόμενο του Εκατοστού Πιθήκου, όπως αναφέρει ο εξαίρετος Ουάτσον στην «Παλίρροια της Ζωής», όπου μια ορισμένη γνώση μεταδόθηκε σ’ όλη την κοινωνία των πιθήκων ενός νησιού, αλλά και των γειτονικών νησιών, όταν ξεπεράστηκε ένας αριθμός πιθήκων-ολονίων που κατείχε τη γνώση… Εδώ θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τις ομαδικές αυτοκτονίες των λέμμινγκς όταν ο πληθυσμός τους υπερβεί ένα όριο, ή ακόμη και την αλυσωτή αντίδραση στην Πυρηνική Φυσική, όταν η κρίσιμη μάζα του U-235 ξεπεραστεί. Όπως είπε και ο σερ. Τζ. Τζηνς, «το Σύμπαν μοιάζει περισσότερο με μια μεγάλη σκέψη παρά με μια μεγάλη μηχανή».
Να κι ένα ουφολογικό παράδειγμα. Θυμάστε το κύμα των «πυραύλων» στην Σκανδιναβία το 1945-46. Στο μαζικό ασυνείδητο του Δυτικού Κόσμου υπήρχε σφηνωμένη η ιδέα της Σοβιετικής απειλής, ένα αρχέτυπο που εκδηλώθηκε στην υλική πραγματικότητα με τη μορφή του φαλλικού συμβόλου, που «απειλούσε» την ελευθερία της Δύσης… Εφαρμόζοντας τη διαφόριση, εξετάζοντας δηλαδή χωριστά τα ολόνια μιας δομής, φτάνουμε σε συμπεράσματα που απέχουν πολύ απ’ τη βασική αλήθεια, όπως η ύπαρξη πιθηκοειδών «χαμένων κρίκων» στα δάση των ΒΔ ΗΠΑ. Όχι, δεν είναι τίποτα έτσι.
Οι δομές πρέπει να εξεταστούν σαν σύνολα για να φτάσουμε κάπου, κι όχι μόνο σαν ολόνια. Βλέποντας τα πράγματα σφαιρικά κι αμερόληπτα θα μπορέσουμε ίσως κάποτε να κατανοήσουμε, κι ακόμα ν’ ανακατασκευάζουμε κατά βούληση τον κόσμο μας, που σε τελική ανάλυση είναι ότι εμείς διαλέξαμε για να τον φτιάξουμε. Κι αυτό είναι το τελικό στάδιο της έρευνας του αγνώστου.