Της Ματίνας Μαντά
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 9ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Απο τον 13ο έως τον 19ο αιώνα έδρασαν στην Ινδία, περίπου για εξακόσια χρόνια οι Θαγκς. Η λέξη δεν είναι τόσο γνωστή: Πρόκειται για την αγγλική λέξη "thug", που στο λεξικό ορίζεται ως "κακοποιός", "αγριάνθρωπος" και "αγροίκος". Αυτό ακριβώς ήταν οι Θαγκς. Η ίδια η ξενόγλωσση λέξη Thug προήλθε απ' τους λεγόμενους Thuggee: έτσι είναι ευρέως γνωστοί στ' αγγλικά οι αιρετικοί οπαδοί της θεάς Κάλι, που αποτέλεσαν μια από τις χειρότερες αιρέσεις παγκοσμίως. Τα θύματα τους υπολογίζονται συνολικά γύρω στo ένα εκατομμύριο, αν και σύμφωνα με το βιβλίο Guiness Records, τα θύματα ήταν περίπου δυο εκατομμύρια (!), δίνοντας στην αίρεση τον τίτλο της πιο φονικής οργάνωσης όλων των εποχών.
Πολλοί μάλιστα πιστεύουν πως η συγκεκριμένη οργάνωση εκτελεστών αποτέλεσε και την πρώτη Μαφία, λαμβάνοντας υπόψιν την παρανομία, την οργάνωση και τη μυστικότητα που τη χαρακτήριζε, όπως φυσικά και το ότι τα μέλη της χαρακτηρίζονται ως αδίστακτοι φονιάδες, με παντελή έλλειψη συναισθηματισμών και ηθικών φραγμών. Σαφής αριθμός θυτών και θυμάτων δεν είναι δυνατό να καταστεί γνωστός, λόγω της απουσίας κάποιας έγκυρης ιστορικής πηγής, που θα μπορούσε να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες για την απόκρυφη αυτή αίρεση.Ποιος όμως ήταν υπεύθυνος για το αίμα δυο εκατομμυρίων ανθρώπων; Μια απλή (και ίσως επιπόλαιη) απάντηση θα ήταν "η θεά Κάλι". Παρόλο που ο Ινδουισμός είναι ειρηνική θρησκεία, δεν παρουσιάζονται όλοι οι θεοί με ειρηνικές διαθέσεις. Στο πανθεον της ινδικής θρησκείας στριμώχνονται μυριάδες θεών και θεαινών. Σύμφωνα με τη θεολόγο Ελένη Βασσάλου, στο θρήσκευμα του Ινδουισμού πρωταγωνιστούν πάνω από τριακόσια εκατομμύρια θεοί, θεές και ημίθεοι, εκ των οποίων οι βασικοί είναι τρεις: ο Βισνού, ο Σίβα και ο Βράχμα. Και οι τρεις μαζί απαρτίζουν την Ινδουιστική Τριάδα, ή αλλιώς Τριμούρτι.
Και παρά τις πολυάριθμες θεότητες, οι ινδουιστές πιστεύουν σε μια υπέρτατη Αρχή, απ' την οποία πηγάζουν και στην οποία επιστρέφουν τα πάντα. Σύμφωνα με την ινδουιστική φιλοσοφία, τα πάντα μέσα στο σύμπαν και έξω απ’ αυτό αποτελούνται από μία ουσία, το Πνεύμα, που είναι συνειδητότητα, το Ανεκδήλωτο Απόλυτο.
Η Μαύρη Θεά:
Ποια ήταν όμως η Κάλι; Συχνά την αποκαλούν "Μαύρη Μητέρα". Τα μοναδικά ενδύματα με τα οποία εικονίζεται είναι μια ζώνη φτιαγμένη από ανθρώπινα χέρια κι ένα περιδέραιο κρανίων. Θεωρείται μοχθηρή και ανηλεής κι αποτελεί ενσάρκωση της καταστρεπτικής δύναμης του σύμπαντος - του Σάκτι - αλλά και της Durga, συζύγου του επίσης καταστροφικού Σίβα (άλλες ενσαρκώσεις της Durga είναι επίσης η Λακσμι και η Σαρασβάτι). Στα Σανσκριτικα, η λέξη Durga σημαίνει "απρόσιτη" και αποτελεί μια προστατευτική μορφή ενέργειας, μαχητική και πολεμική. Σε πολλές απεικονίσεις της, η Κάλι παρουσιάζεται με ματωμένα χείλη και στήθη, με φίδια στα μαλλιά , να κρατά όπλα και κομμένα κεφάλια, ενώ η λατρεία της περιλάμβανε αίμα, νεκροταφεία, κρανία και ανθρωποθυσίες. Πρώτη αναφορά στην Κάλι γίνεται στο Devi Mahatmya, ένα ιερό ινδουιστικό κείμενο, (Σανσκριτικά: devīmāhātmyam, देवीमाहात्म्यम्), ή "δόξα της θεάς"), όπου δημιουργείται απ΄τη θεά Durga, κατά τη διάρκεια μιας μάχης: Η πολεμίστρια θεά πάλευε με τον δαίμονα Mahishasura ή Mahisa, όταν απ' την οργή και την υπερένταση ξεπήδησε ένα μαύρο υγρό απ' το κεφάλι της, απ' το οποίο γεννήθηκε η Κάλι, μια απ' τις ενσαρκώσεις της Durga. Μια άλλη, παραπλήσια εκδοχή θέλει την θεά να γεννιέται απ' την Παρβάτι, τη σύζυγο του Σίβα. Σύμφωνα με την άλλη πλευρά του μύθου και την ινδική παράδοση, κάποτε εμφανίστηκε στην πλάση ένας τρομερός δαίμονας, ο Νταρούκα Ντανέβα, που σκορπούσε τον όλεθρο σε θεούς και ανθρώπους. Οι πιο ισχυροί θεοί του πολέμου και της ανδρείας προσπάθησαν να νικήσουν το δαίμονα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Τελικά, στράφηκαν προς τον Ναβαγιάνα Ντεβ, το πιο σοφό ον του σύμπαντος. Εκείνος απάντησε πως ο δαίμονας θα μπορούσε να νικηθεί μονάχα από μία γυναίκα! Υπήρχε όμως ένα σοβαρότατο πρόβλημα, επειδή ανάμεσα στους θεούς δεν υπήρχε ούτε μία γυναίκα πολεμίστρια. Ο Σίβα πήρε το θέμα τόσο κατάκαρδα, ώστε μια μεγάλη ποσότητα, μαύρου, φαρμακερού θυμού ανέβλυσε από το λαιμό του. Η θεά Παρβάτι, βλέποντας τη θλίψη του συζύγου της, αποφάσισε να κάνει κάτι για να τον βοηθήσει. Πήρε το μαύρο δηλητήριο από το λαιμό του κι έφτιαξε ένα καινούριο τρομερό σώμα. Η Κάλι, η θεά του θανάτου και της καταστροφής, είχε μόλις γεννηθεί. Με δυο λόγια, η Κάλι αντιπροσωπεύει το θάνατο και την καταστροφή κι απ' αυτό έχει πάρει το όνομα της (η λέξη "Κάλα" στα σανσκριτικά σημαίνει σκοτάδι, θάνατος). Παρά την μαυρίλα που ντύνει το όνομα της όμως, είναι συνδεδεμένη και με την αναδημιουργία, αφού φροντίζει για την αναγέννηση από τις στάχτες τους, όσων καταστράφηκαν απ' την καταστροφική δύναμη του σύμπαντος, το Σακτι. Γι' αυτό εξάλλου σε πολλά θρησκευτικά κείμενα παρουσιάζεται και ως μητρική φιγούρα. Και όπως φαίνεται, η θεά δεν έχει χορτάσει ακόμα αίμα: Το 2015 , σε μια απομακρυσμένη αγροτική περιοχή της Νότιας Ινδίας, στο Prakasam, ένας 35χρονος θυσίασε ένα τετράχρονο αγοράκι "προς τιμήν της Κάλι". Ελπίζοντας ότι με αυτήν την ανθρωποθυσία θα αποκτούσε πλούτη κι ευημερία, ο Τιρουμάλα Ράο έπνιξε και αποκεφάλισε το άμοιρο παιδάκι, γεμίζοντας στη συνέχεια ένα μπουκάλι με το αίμα του. Στη Νότια Ινδία, γενικά, η Κάλι ήταν πολύ δημοφιλής, όπως και στο Κασμίρ και στη δυτική Βεγγάλη. Στην Kolkata υπάρχει ένας εντυπωσιακότατος ναός αφιερωμένος σε κείνη, όπως και στην Kamakhya του Ασσαμ. Κι αν θέσει κανείς το εύλογο ερώτημα "γιατί να είναι δημοφιλής μια τέτοια αιμοδιψής και καταστροφική φιγούρα; Γιατί τόσοι άνθρωποι της δείχνουν λατρεία;", η απάντηση έχει να κάνει με τη δυαδικότητα, που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τον Ινδουισμό: Δίχως καταστροφή δεν υπάρχει αναγέννηση, δίχως θάνατο δεν υπάρχει ζωή. Εξάλλου, πόσοι και πόσοι από εμάς δεν παρουσιάζουμε λατρεία και προσκόλληση σε ανθρώπους / συνήθειες που λειτουργούν καταστροφικά για τους εαυτούς μας;
Και ποιοι ήταν οι Θαγκς;
Ποιοι ήταν όμως οι... "συμπαθέστατοι" κύριοι, που δολοφόνησαν έναν τόσο μεγάλο αριθμό ατόμων προς τιμήν της πολυαγαπημένης τους θεάς; Κάπου εδώ αξίζει ν' αναφερθεί ότι το μεγαλύτερο μέρος του έτους, οι φονιάδες ήταν (ή φαίνονταν έστω), απλοί άνθρωποι, που προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα με τις καθημερινές απαιτήσεις της ζωής ως αγρότες, μικροπωλητές ή ιερείς. Κανένας - μερικές φορές ούτε η ίδια τους η οικογένεια - δε γνώριζε το παραμικρό. Οι γυναίκες των δολοφόνων δεν είχαν ιδέα για τις μυαρές πράξεις τους, αν και πολλές φορές οι Thuggees έφερναν τα αγόρια τους στην οργάνωση, όταν έκριναν ότι είχε έρθει η ώρα. Γυναίκες δε γίνονταν δεκτές. Επίσης, τα θύματα των "Ιερών Τίγρεων" , όπως αυτοαποκαλούνταν, ήταν αποκλειστικά άντρες. Λόγω του φύλου της θεάς, το θεωρούσαν ιεροσυλία να σκοτώσουν γυναίκα. Οι "ιερές τίγρεις" έχουν σαφώς άμεση σχέση με τη θεά Κάλι. Σύμφωνα με την ινδική μυθολογία, η θεότητα δίδαξε σε εννέα τίγρεις την τέχνη του να σκοτώνεις χωρίς αιματοχυσία, με τον στραγγαλισμό, προκειμένου να τη βοηθήσουν στη δολοφονία των δαιμόνων που είχε εναντίων της. Πράγματι, οι τίγρεις στήθηκαν στα πισινά τους πόδια και χρησιμοποίησαν τα μπροστινά σαν χέρια, εξαφανίζοντας έτσι τους αντιπάλους της Κάλι απ' το προσκήνιο. Έτσι, οι εννέα αυτές τίγρεις ήταν οι πρώτοι Θαγκς. Όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή, οργανώνονταν και - ύστερα από ολόκληρα τελετουργικά - θυσίαζαν τα θύματα τους στην θεά της καταστροφής. "Θυσίαζαν" δεν είναι ακριβώς η σωστή λέξη: στις δολοφονίες των Thuggees δε χυνόταν σταγόνα αίμα, τουλάχιστον κατά την ώρα του φονικού.
Αντικείμενο του εγκλήματος δεν ήταν κάποιο μαχαίρι, αλλά το ruhmal, το μαντήλι στραγγαλισμού, που ήταν και το σήμα κατατεθέν των εγκληματικών ομάδων (ποτέ οι Thuggees δε δρούσαν μεμονωμένα - πάντα ανήκαν σε οργανωμένες ομάδες, στις οποίες μάλιστα υπήρχαν τίτλοι, βαθμοί και ιεραρχίες). Από μικροί είχαν μάθει να αναγνωρίζονται μεταξύ τους, βάσει ενός συστήματος σημείων μέσω του οποίου είχαν μάθει να αναγνωρίζουν τα μέλη της ίδιας αίρεσης, σ' όποιο σημείο της Ινδίας και να βρίσκονταν. Αξίζει δε ν' αναφερθεί ότι ήταν οργανωμένοι σε τέτοιο βαθμό, ώστε είχαν μέχρι και δική τους γλώσσα, ονόματι Ramasi. Βασική προϋπόθεση για να πραγματοποιηθούν οι φόνοι, ήταν να κερδίσουν πρωτίστως την εμπιστοσύνη των θυμάτων. Δεν επιτίθεντο αμέσως, αντιθέτως παρουσιάζονταν στα υποψήφια θύματα σαν συνοδοιπόροι, κι αφού εξασφάλιζαν τη φιλία τους, περίμεναν τους σωστούς οιωνούς για να δράσουν αναλόγως. Στη μαύρη λίστα των Thuggees υπήρχαν κυρίως ταξιδιώτες. Αυτοί ήταν συνήθη θύματα της οργάνωσης. Πηγές αναφέρουν ότι τα ανυποψίαστα θύματα προσεγγίζονταν κι από γυναίκες, που χρησίμευαν ως τέλεια δολώματα. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι σίγουρο αν είναι αληθές, αφού οι γυναίκες δεν είχαν καμία σχέση στις ομάδες των Thuggees. Παρατηρώντας προσεκτικά τους οιωνούς τριγύρω τους (θεωρώντας ότι τους έστελνε η Κάλι), περίμεναν το "σύνθημα" για να επιτεθούν με το μαντήλι στραγγαλισμού στα θύματα τους. Ήταν θέμα τιμής για τους ληστές αυτούς να μην αφήσουν κανένα ζωντανό. Μετά το φονικό (και μόνο μετά!) ήταν επιτρεπτό να λεηλατήσουν και τις περιουσίες των νεκρών. Γι' αυτόν τον λόγο εξάλλου επέλεγαν εξαρχής ευκατάστατους ταξιδιώτες. Με τα λάφυρά τους πέρναγαν το υπόλοιπο του έτους, αν και τα περισσότερα ξοδεύονταν προς συμφέρον της αίρεσης.
Οι νεκροί θάβονταν σε τάφους, με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην ξεθαφτούν από άγρια ζώα και προδώσουν έτσι την ύπαρξη της οργάνωσης. Όλοι οι τάφοι σκάβονταν απ' το ίδιο σκεπάρνι, που κι αυτό με τη σειρά του συνοδευόταν από τελετουργικές διαδικασίες: Αρχικά, προκειμένου να εξακριβωθεί αν ήταν ευλογημένο απ' το χέρι της Κάλι, έσπαζαν μ' αυτό μια... καρύδα. Αν η καρύδα έσπαζε αμέσως, όλα ήταν εντάξει και οι δολοφόνοι είχαν το ελεύθερο απ' τη θεά να συνεχίσουν. Αν δεν έσπαζε, το πετάγανε και κατασκεύαζαν άλλο. Πρακτικές που σήμερα θα τις χαρακτηρίζαμε το λιγότερο ηλίθιες, είχαν ύψιστη σημασία για τις φανατισμένες ομάδες των Thugs. Πολλή περισσότερη απ' όση είχαν οι ζωές 1-2 εκατομμυρίων ανθρώπων, δυστυχώς. Λόγω του ότι ήταν ομοίωμα του δοντιού της Κάλι, το εργαλείο αυτό απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή. Το κουβαλούσε μόνο ο πιο σεβάσμιος της ομάδας, καθώς αν του έπεφτε, αποτελούσε ιεροσυλία προς την Κάλι. Σ' αυτήν την περίπτωση, ο άντρας που το κρατούσε έπρεπε να θανατωθεί και η ομάδα να διαλυθεί κακήν κακώς. Τα θύματα, επίσης, πολλές φορές διαμελίζονταν σε κομμάτια (φαίνεται, το να χυθεί αίμα μετά τον στραγγαλισμό δεν ενοχλούσε ιδιαίτερα την Κάλι) για να χωρέσουν ευκολότερα στον τάφο τους. Υπάρχουν μερικές ανατριχιαστικές γκραβούρες που παρουσιάζουν Θαγκς να κόβουν τα κορμιά των θυμάτων τους πάνω από ανοιχτούς τάφους. Μερικοί Θαγκ περιέγραψαν σ' έναν ζωγράφο τις μεθόδους των εκτελεστών κι εκείνος τις ζωγράφισε για χάρη των βρετανικών αρχών. Οι εικόνες χρονολογούνται το 1836. Ακόμα πιο ανατριχιαστικό ίσως είναι ότι, αφότου είχαν τελειώσει με το θάνατο των ταξιδιωτών, έπαιρναν υπό την προστασία της συμμορίας τα ορφανά παιδιά, που είχαν την ατυχία να συνταξιδεύουν με τους γονείς τους. Ύστερα από κατάλληλη "εκπαίδευση" και πλύση εγκεφάλου, γίνονταν οι καταλληλότεροι για να συνεχίσουν το μαύρο έργο των δολοφόνων. Δεν ήταν λίγα τα ορφανά αγόρια που, δυστυχώς, έγιναν μια μέρα οι πιο άγριοι Θαγκς.
Το φεστιβάλ αίματος ολοκληρωνόταν μ' ένα περίεργο φαγοπότι που περιλάμβανε την κατανάλωση ενός είδους παραισθησιογόνας ζάχαρης. Κάποιος θα μπορούσε ίσως ν' αναρωτηθεί πώς στην οργή είναι δυνατό να συνέβαινε επι αιώνες μια τόσο οργανωμένη φρικαλεότητα και να μην μιλά κανένα στόμα στην Ινδία. Το προφανές είναι ότι σαφώς οι θηριωδίες των Thuggees ήταν γνωστές, αλλά κάτοικοι και Αρχές έδειχναν ανοχή - ή και φόβο απέναντι στην κατάσταση. Αξιοσημείωτο, ότι ακόμα και στην πρώτη αναφορά που βρέθηκε για τους Thuggees, στην "Ιστορία του Σάχη Φιρουζ", του Ziau din Barni το 1356, ο σουλτάνος άφησε ελεύθερους 1000 θαγκς, χωρίς να κρεμάσει κανένα! Το κείμενο αναφέρει: Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του σουλτάνου εκείνου, μερικοί Thuggees πιάστηκαν στο Δελχί και χάρη στην προδοσία ενός από αυτούς, άλλοι χίλιοι αιχμαλωτίστηκαν. Αλλά ο σουλτάνος δε σκότωσε κανέναν από αυτούς... Διέταξε να τους βάλουν σε πλοία και να τους μεταφέρουν νότια, στο Lakhnauti και εκεί να τους ελευθερώσουν (!). Φαίνεται ότι οι Thuggees ήταν υπολογίσιμη δύναμη στην εποχή τους, ακόμα και για βασιλείς, που προτιμούσαν να συγκαλύπτουν τα εγκλήματα τους, παρά να τα αντιμετωπίσουν δημόσια.
Το τέλος των δολοφόνων
Τα πάντα όμως - ωραία και μη - έχουν ένα τέλος. Η δράση των βάρβαρων ινδουιστών άρχισε να μετρά αντίστροφα όταν μπήκαν στο στόχαστρο κάποιου κύριου William Sleeman, ο οποίος έμαθε πολλά γι' αυτούς χάρη σ' ένα άρθρο που τυπώθηκε το 1816. Ήταν συνταγματάρχης και διοικητής της επαρχίας Τζουμπουλπόρ της κεντρικής Ινδίας και το 'βαλε σκοπό της ζωής του να ξεπαστρέψει τους Θαγκ... Ίδρυσε την υπηρεσία Central Criminal Intelligence Department και μέσα σε λίγα μόνο έτη είχε καταφέρει να ξεπαστρέψει εκατοντάδες από δαύτους. Σ' αυτό βοήθησαν πολύ και οι ίδιοι οι Θαγκ: Τρέμοντας ότι είχαν προκαλέσει άθελα τους την οργή της θεάς, αποδείχθηκαν εξαιρετικά συνεργάσιμοι, βλέποντας ότι οι οιωνοί δεν ήταν πια καλοί για αυτούς. Εξάλλου, πολλοί απ' αυτούς δεν είχαν κι επιλογή, αφού αναγκάστηκαν να προδώσουν την ομάδα, με αντίτιμο την ελευθερία τους. Οι δίκες ήταν σύντομες: Απ΄ τους 3.689 Θαγκ που συνελήφθησαν απ' τους Βρετανούς πριν το 1840 θανατώθηκαν με απαγχονισμό οι 500, αφού μάλιστα τους διέταξαν να περάσουν οι ίδιοι τις θηλιές στους λαιμούς τους. Οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ γύρω στους 50 που συνεργάστηκαν με τις αρχές, αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο τελευταίος Θαγκ κρεμάστηκε το 1882.
Πηγές: 1) Κώστας Μαυραγάνης: Θαγκς, οι δολοφόνοι - υπηρέτες της θεάς Κάλι (περιοδικό mystery, τεύχος 15)
2)Θωμάς Μαστακούρης: Θαγκς, οι ιεροί δολοφόνοι της θεάς Κάλι (www.brainchange.gr)
3) Tα μυστήρια του αγνώστου: Αρχαία σοφία και μυστικές λατρείες
4) Μηχανή του Χρόνου: Κάλι, η θεά της καταστροφής που αγαπούσε τις ανθρωποθυσίες
5) www.huffingtonpost.gr Iνδία: Σοκ απο την ανθρωποθυσία τετράχρονου αγοριού στη θεά Κάλι (2015)
6) Durga - η απρόσιτη πολεμίστρια θεά - Το Ρόδι - pomegranate4711.blogspot.com