του Νίκου Αποστολόπουλου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 8 τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Στις 29 Νοεμβρίου 1809, ο Μπέντζαμιν Μπάτχερστ, υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών, ήταν έτοιμος να ανεβεί σε μια άμαξα έξω από ένα πανδοχείο κοντά στο Βερολίνο. Πήγε να κοιτάξει μια τα άλογα και εξαφανίστηκε για πάντα. Τον Ιούνιο του 1900, ο Σέρμαν Τσέρτς μπήκε μέσα σ’ ένα εργοστάσιο μπαμπακιού κοντά στην λίμνη Μίσιγκαν των Η.Π.Α.. Δεν ξαναβγήκε ποτέ από εκεί μέσα και ούτε βρέθηκε πουθενά.
Μυστήρια και φαινομενικά τυχαία φαινόμενα, όπως αυτά, αποτέλεσαν το υλικό ενός βιβλίου του Αμερικανού Τσαρλς Χόυ Φορτ με τίτλο «Το Βιβλίο των Κολασμένων» (1919). Το περίφημο αυτό βιβλίο του είναι μια συλλογή από καλά επιβεβαιωμένες ιστορίες, με μερικούς υπαινιγμούς ότι ο φυσικός κόσμος δεν είναι παρά μια φάρσα που εκδηλώνεται με βροχές από βατράχια, αλλά και από ανθρώπους που εξαφανίζονται και ανθρώπους που έρχονται από το πουθενά. Ο Φορτ επινόησε τη λέξη «τηλεμεταφορά» για να περιγράψει τη βίαιη απόσπαση ενός ανθρώπου ή πράγματος από ένα μέρος – ή από ένα επίπεδο ύπαρξης – προς ένα άλλο από δυνάμεις άγνωστες και αόρατες. Ανάλογα με το γούστο του καθενός, οι δυνάμεις αυτές αποδόθηκαν στο Θεό, στο Διάβολο, σε πνεύματα, νεράιδες και φυσικά σε εξωγήινους.
Η εξαφάνιση του Ντέιβιντ Λάνγκ
Μία ιστορία για «μυστηριώδης εξαφανίσεις» που αναφέρετε συχνά είναι εκείνη του Ντέιβιντ Λάνγκ. Ο Ντέιβιντ Λανγκ εξαφανίστηκε στις 23/9/1880 μπροστά σε πέντε αυτόπτες μάρτυρες, όπως λέει η ιστορία. Πρόκειται ίσως για την πιο φημισμένη ιστορία εξαφάνισης που έχει γραφτεί από τόσους πολλούς συγγραφείς που ο κατάλογος των ονομάτων τους θα έμοιαζε με who is who συγγραφέων σε θέματα του παραφυσικού. Όπως φαίνεται ο Λανγκ περπατούσε μέσα στο λιβάδι, που αποτελούνταν από 16 εκτάρια, μπροστά στο μεγάλο, γεμάτο κληματαριές αγρόκτημα του στον Παλιό Δρόμο του Κόττονταουν κοντά στο Γκάλλατιν της κομητείας Σάμνερ του Τενεσί των ΗΠΑ, όταν ένα μόνιππο έστριψε μέσα στο μακρύ δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι. Μέσα ήταν ένας φίλος της οικογένειας, ο Δικαστής Αύγουστος Πεκ, και ο γαμπρός του, που λεγόταν Ουέιντ, από το Άκρον του Οχάιο. Ο Λανγκ κούνησε το χέρι του και άρχισε να βηματίζει προς το σπίτι. Δεν είχε προχωρήσει πολύ όταν ξαφνικά χάθηκε. Τη μια στιγμή ήταν εκεί, την άλλη δεν ήταν. Ο Λανγκ είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Και οι πέντε μάρτυρες έτρεξαν στο σημείο που είδαν τελευταία τον Λανγκ, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να κρυφτεί από πίσω ή από κάτω. Το χωράφι περιείχε μόνο κοντό γρασίδι.
Οι ενήλικες έψαξαν γρήγορα στην περιοχή για άλλες πιθανές ενδείξεις, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι το βράδυ όλοι οι γείτονες συμμετείχαν στην αναζήτηση του με φανάρια, ελέγχοντας κάθε σημείο του χωραφιού, χωρίς όμως να βρεθεί κανένα στοιχείο. Τις εβδομάδες μετά την παράξενη εξαφάνιση, η κυρία Λανγκ ήταν κλινήρης με σοκ. Ο επιθεωρητής της κομητείας επιβεβαίωσε ότι το έδαφος στο χωράφι ήταν απόλυτα συμπαγές, χωρίς σπηλιές. Κανείς δεν είχε απαντήσεις για αυτό που συνέβη. Μήνες μετά την εξαφάνιση, το 1881, τα παιδιά του Λανγκ παρατήρησαν ότι το γρασίδι στον τόπο εξαφάνισης του πατέρα τους είχε γίνει παράξενο και κίτρινο. Σχημάτισε έναν κύκλο με διάμετρο δεκαπέντε ποδιών. Η Σάρα κάλεσε τον πατέρα της και, φαινομενικά ως αποτέλεσμα, και τα δύο παιδιά τον άκουσαν αμυδρά να ζητά βοήθεια, ξανά και ξανά, έως ότου η φωνή του χάθηκε. Δεν υπήρξε ποτέ κηδεία ή μνημόσυνο για τον Λανγκ. Η κυρία Λανγκ δεν ανέκαμψε ποτέ πλήρως, και λίγα χρόνια αργότερα πέθανε. Το σπίτι πωλήθηκε και τα παιδιά πήγαν στη Βιρτζίνια για να ζήσουν με τους παππούδες τους.
Οι ιεραποστολικές πτήσεις της μοναχής Μαίρης
Πολλές φορές ο «τηλεμεταφερόμενος» φαίνεται να βρίσκεται σε δύο μέρη συγχρόνως – ένα φαινόμενο που θα μπορούσαμε να το πούμε «διπλή παρουσία». Μια τέτοια περίφημη περίπτωση συνέβη το 1620 όταν μια νεαρή μοναχή, η Αδελφή Μαίρη στην Αγκρέντα της Ισπανίας, έφερε σε αμηχανία τις μεγαλύτερες μοναχές με τις επίμονες ιστορίες της για ιεραποστολικές «πτήσεις» στους ινδιάνους του Τζουμάνο του Μεξικού˙ ισχυριζόταν ότι έκανε συχνά αυτό το ταξίδι των 3.200 χλμ.. Κανένας δεν την έπαιρνε στα σοβαρά, ιδιαίτερα γιατί δεν έλειπε από το μοναστήρι της Αγκρέντα και υποστήριζε την απίθανη άποψη ότι, κατά την διάρκεια της «πτήσης» της, πρόσεξε ότι η γη ήταν στρογγυλή… Κι όμως ο επίσημος ιεραπόστολος της παπικής εκκλησίας στο Τζουμάνο, ο Πατέρας Αλόντζο ντε Μπενεβίντες, παραπονέθηκε στον Πάπα το 1622 ότι οι ινδιάνοι είχαν ήδη δεχτεί την Καθολική πίστη από μια μυστηριώδη «γυναίκα ντυμένη στα μπλε» που τους είχε χαρίσει κομποσχοίνια, σταυρουδάκια, ακόμα κι ένα δισκοπότηρο – που έδειχνε ότι προερχόταν από το μοναστήρι της Αγκρέντα. Όταν ανακρίθηκε από τον Πατέρα Μπενεβίντες, η Αδελφή Μαίρη αποκάλυψε ότι γνώριζε καλά τον τρόπο ζωής των ινδιάνων καθώς και την γλώσσα τους και περιέγραψε ορισμένα άτομα της φυλής με μεγάλη ακρίβεια. Όπως οι περισσότερες ιστορίες τηλεμεταφοράς, η ιστορία της Αδελφής Μαίρης και της ιεραποστολικής δραστηριότητας της φαίνεται ότι δεν επιδέχονται κατάταξη ή ανάλυση. Το γεγονός ότι «είδε» ότι η γη είναι στρογγυλή δείχνει κάποιο είδος αστρικού ταξιδιού, το δισκοπότηρο όμως ήταν στερεό.
Η χαμένη αποικία
Η εντυπωσιακή ιστορία της «χαμένης αποικίας» είναι ένα άλλο μυστήριο. Ο μύθος έχει πολλές παραλλαγές, αλλά μια τυπική περιγραφή δίνει ο συγγραφέας Μάικελ Χάρρισον στο βιβλίο του «Εξαφανίσεις» (1981), που επαναλαμβάνει πολλούς δημοφιλείς μύθους για ανθρώπους που υποτίθεται ότι εξαφανίστηκαν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Σύμφωνα με τον Χάρρισον, το Μάρτιο του 1584 ο Σερ Γουώλτερ Ράλεϊ πήρε την εντολή από την Βασίλισσα Ελισάβετ να ιδρύσει την πρώτη Αγγλική αποικία στη νήσο Ρόανοκ, έξω από τις ακτές της σημερινής Βόρειας Καρολίνας. Ο ίδιος ο Ράλεϊ δεν πήγε ποτέ στην Βόρεια Αμερική αν και ηγήθηκε αποστολών το 1595 και το 1617 στον ποταμό Ορινόκο στην Νότια Αμερική, που αναζητούσαν την μυθική πόλη του Ελ Ντοράντο. Τον Απρίλιο του 1584 ο Ράλεϊ έστειλε μια αποστολή με αρχηγούς τον Φίλιπ Αμάντας και Άρθουρ Μπάρλοου, να εξερευνήσουν την ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής. Έφτασαν στο νησάκι του Ροανόκε στις 4 Ιουλίου και σύντομα συνήψαν σχέσεις με τους ιθαγενείς. Τους Σεκόταν και τους Κροατάνς.
O Ράλεϊ οργάνωσε μια δεύτερη αποστολή με αρχηγό τον Σερ Ρίτσαρντ Γκρένβιλ. Ο στόλος του Γκρένβιλ έφυγε από το Πλύμουθ στις 9 Απριλίου 1585 με πέντε μεγάλα πλοία. Κατά την διάρκεια των πρώτων εξερευνήσεων στην ενδοχώρα και των οικισμών των ιθαγενών, οι Άγγλοι κατηγόρησαν τους ιθαγενείς ενός χωριού για κλοπή ενός ασημένιου κυπέλου. Σε αντίποινα οι άποικοι κατέλαβαν και έκαψαν το χωριό των ιθαγενών. Παρά το γεγονός και την έλλειψη τροφίμων, ο Γκρένβιλ αποφάσισε να αφήσει τον Λέιν και 107 άνδρες να χτίσουν μια αποικία στο βόρειο άκρο του νησιού Ροανόκε, υποσχόμενος πως θα γύριζε τον Απρίλιο του 1586, με περισσότερους άνδρες και τρόφιμα. Ο Απρίλιος του 1586 πέρασε χωρίς ίχνος του Γκρένβιλ και του στόλου του με τα φρέσκα εφόδια και ενισχύσεις. Εντωμεταξύ ο Ιούνιος που ακολούθησε ήταν άσχημος καθώς οι ιθαγενείς ζητώντας εκδίκηση για την καταστροφή του χωριού επιτέθηκαν στο οχυρό. Οι άνδρες αντιμετώπισαν την επίθεση νικηφόρα. Λίγο μετά την επίθεση ο διαβόητος κουρσάρος Σερ Φράνσις Ντρέικ γυρίζοντας από μια επιδρομή πέρασε από το νησί του Ροανόκε και σταμάτησε για λίγο να ξεκουράσει το πλήρωμά του. Προσφέρθηκε να μεταφέρει όσους από τους αποίκους το επιθυμούσαν πίσω στην Αγγλία. Από ότι φαίνεται όλοι δέχτηκαν.
Ο στόλος του Γκρένβιλ με τα εφόδια έφτασε λίγο μετά την αναχώρηση του Ντρέϊκ. Βρήκε την αποικία όμως εγκαταλελειμμένη και επέστρεψε στην Αγγλία αφήνοντας πίσω μια μικρή ομάδα 15 αντρών. Το 1587 ο Ράλεϊ έστειλε νέα ομάδα από 115 αποίκους για να φτιάξουν μια αποικία στον κόλπο του Τσέζαπικ. Αρχηγός τους ήταν ο Τζον Γουάιτ, ένας καλλιτέχνης και φίλος του Ράλεϊ, που είχε συμμετάσχει και στις προηγούμενες αποστολές στο Ροανόκε και ο οποίος διορίσθηκε ως ηγέτης της αποικίας. Ο Γουάιτ αποκατέστησε τις σχέσεις με τους ιθαγενείς Κροατάν και άλλες φυλές με εξαίρεση εκείνη που της είχαν κάψει το χωριό. Λίγες ημέρες μετά ένας από τους αποίκους σκοτώθηκε από ιθαγενείς ενώ έψαχνε για καβούρια. Οι άποικοι έπεισαν τον κυβερνήτη Γουάιτ να επιστρέψει στην Αγγλία και να εξηγήσει την δύσκολη κατάσταση στην οποία βρισκόταν η αποικία ζητώντας βοήθεια. Ο Γουάιτ φεύγοντας άφησε πίσω του τους 115 αποίκους, άντρες και γυναίκες και την νεογέννητη εγγονή του, που ήταν το πρώτο παιδί Άγγλων που γεννήθηκε στην Αμερική. Λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου με την Ισπανία, ο Γουάιτ δεν μπόρεσε να οργανώσει άλλη αποστολή για τρία χρόνια. Τελικά κατάφερε να βρει θέση σε μια αποστολή κουρσάρων που είχε οργανώσει ο Τζον Γουάτς και ο Γουόλτερ Ράλεϊ. Συμφώνησαν να σταματήσουν στο Ροανόκε, στον δρόμο της επιστροφής. Ο Γουάιτ αποβιβάστηκε στο Ροανόκε στις 18 Αυγούστου 1590, που θα ήταν τα τρίτα γενέθλια της εγγονής του, αλλά βρήκε την αποικία εγκαταλελειμμένη. Τις πρώτες ώρες στο νησί, ο White συνειδητοποίησε πως το φρούριο της αποικίας είχε εγκαταλειφθεί. Αντίκρισε κατεστραμμένα έως και εντελώς εξαφανισμένα σπίτια, όπως και κανένα ίχνος των 90 αντρών και 17 γυναικών και 11 παιδιών. Το μόνο στοιχείο ήταν απλά μια λέξη «Κροατόαν» χαραγμένη στους κορμούς που αποτελούσαν το τείχος της αποικίας.
Ο Γουάιτ υπέθεσε τότε πως οι άποικοι μετακινήθηκαν στο νησί του Κροατόαν, αλλά δεν μπόρεσε να ερευνήσει καθώς μια τεράστια καταιγίδα ερχόταν και οι άντρες που τον συνόδευαν αρνήθηκαν να συνεχίσουν και την επόμενη μέρα έφυγαν. Μία τέτοια εξαφάνιση μπορεί, συνήθως, να αποδοθεί σε κάποιον πόλεμο ή ως αποτέλεσμα επιδημίας που έσπειρε θάνατο. Ο συνδυασμός αυτών είναι κάτι που μπορεί να θεωρηθεί λογικό και πιθανό μιας και εκτός από τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν τόσο κλιματικά όσο και γεωλογικά, οι Ινδιάνοι που ζούσαν σε κοντινές περιοχές ήταν ξεκάθαρα επιθετικοί εκτός από μία υποτιθέμενη φυλή… η φυλή των Croatoans. Όμως ο Γουάιτ και οι ναύτες του δεν βρήκαν κάποιο στοιχείο που να παραπέμπει σε τέτοια συμπεράσματα. Η επόμενη λογική εξήγηση είναι πως το νησί εκκενώθηκε από τους αποίκους. Διάφορες έρευνες που ξεκίνησαν το 2012, από ιστορικούς, σε γραπτά και χάρτες της εποχής, όπως και «τοπικές ιστορίες», παρουσιάζουν μία τέτοια κατάσταση. Διάσπαση της αποικίας σε μικρότερες ομάδες όπου κάθε ομάδα τράβηξε τον δρόμο της και κάποιες από αυτές επέζησαν. Αυτό που προβληματίζει τους ιστορικούς και τους αρχαιολόγους όμως είναι το γεγονός πως κάποια ευρήματα δεν αντιστοιχούν στην χρονική περίοδο της αποικίας και υπάρχει τεράστια απόκλιση σε ορισμένα δεδομένα. Πρακτικά δεν υπάρχουν αποδείξεις για τίποτα που να δίνει έστω την υπόνοια επιβίωσης αποίκων.
Το 5ο τάγμα Norfolk που εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Καλλίπολη
Κατά τη διάρκεια του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, μια στρατιωτική μονάδα που ήταν γνωστή ως το 5ο τάγμα του τάγματος Norfolk, «The Sandringhams», ή πιο γνωστά ως «The Norfolks», εξαφανίστηκε από το πρόσωπο της γης. Η εξαφάνιση έγινε στη χερσόνησο της Καλλίπολης, μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η εξαφάνισή τους δεν μπορούσε να υποστηριχθεί από καμία λογική θεωρία, και ως εκ τούτου, υιοθετήθηκαν οι παραφυσικές εξηγήσεις. Και όταν πρόκειται για παραφυσικό, το μυαλό των ανθρώπων μπορεί να γίνει πολύ δημιουργικό. Ο στόχος της συμμαχικής στην εκστρατείας Καλλίπολη ήταν η διασφάλιση των Δαρδανελίων, ενός φυσικού στενού που χωρίζει την Ευρωπαϊκή Τουρκία και την Ασιατική Τουρκία. Συνδέει τη Μεσόγειο με τον Εύξεινο Πόντο, παρέχοντας θαλάσσια διαδρομή προς τη Ρωσία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Βρετανία και η Γαλλία ήθελαν να την καταλάβουν, αλλά η αμφίβια και ναυτική τους επίθεση εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τελείωσε ανεπιτυχώς. Ωστόσο, ενώ υπήρχε ακόμα ελπίδα για τους συμμάχους, στο αποκορύφωμα της αιματηρής εκστρατείας, ιδρύθηκε μια νέα στρατιωτική μονάδα, η Norfolk.
Οι άντρες του συντάγματος είχαν «μεγαλώσει» μαζί και τώρα πήγαιναν μαζί στον πόλεμο. Το Σύνταγμα Norfolk αποτελούνταν από 16 αξιωματικούς και 250 άνδρες με επικεφαλής τον Sir Horace Proctor-Beauchamp. Στις 30 Ιουλίου 1915, το σύνταγμα ξεκίνησε για τη Χερσόνησο της Καλλίπολης, φτάνοντας στις 10 Αυγούστου. Μόνο δύο ημέρες μετά την άφιξή τους, το σύνταγμα έλαβε εντολή να ξεκινήσει επίθεση εναντίον των Τούρκων, η οποία αποδείχθηκε κακή απόφαση από κάθε άποψη. Πρώτα απ 'όλα, πολλοί από τους άνδρες ήταν σε κακή φυσική κατάσταση λόγω ναυτίας, έλλειψης ύπνου αλλά και της ξαφνικής βίαιης υψηλής θερμοκρασίας, όπως και του ξηρού κλίματος της περιοχής. Πολλοί από αυτούς ήταν άρρωστοι με δυσεντερία και γενικά το ηθικό ήταν χαμηλό. Πάνω απ 'όλα, οι προμήθειες ήταν ελλιπής, οι χάρτες ανακριβείς, υπήρχε έλλειψη νερού, αλλά παρ’ όλα αυτά επρόκειτο να επιτεθούν στους Τούρκους μαχητές στο φως της ημέρας και μέσα στο σπίτι τους. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι άντρες ήταν εντελώς μπερδεμένοι, με μερικούς από αυτούς να πιστεύουν ότι ο στόχος της αποστολής ήταν να επιτεθούν στο χωριό Anafarta Saga, ενώ άλλοι πίστευαν ότι έπρεπε απλώς να «καθαρίσουν» τον δρόμο. Οι άνδρες έκαναν αμέσως ένα λάθος και χωρίστηκαν από το υπόλοιπο τμήμα της 163ης Ταξιαρχίας, γυρίζοντας σε λάθος κατεύθυνση.
Αν και πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει το λάθος τους, οι άντρες συνέχισαν να προχωρούν προς το Κάβακ Τέπε χωρίς ενίσχυση ή υποστήριξη. Συναντήθηκαν με μια βροχή από πυροβόλα όπλα και πολλούς ελεύθερους σκοπευτές. Όμως το Σύνταγμα Norfolk, μαζί με τον συνταγματάρχη Beauchamp, κατάφεραν να ωθήσουν τους Τούρκους πίσω σε ένα δάσος με μια καταιγίδα πυροβολικού. Συνέχισαν στο καμένο δάσος - και αυτή ήταν η τελευταία που τους είδε κανείς. Το τάγμα δεν επέστρεψε ποτέ από το δάσος. Κανείς δεν επέστρεψε για να πει τι συνέβη, ούτε βρέθηκαν τα πτώματά τους. Απλώς εξαφανίστηκαν από το πρόσωπο της γης. Ο Βρετανός αρχηγός στην Καλλίπολη, στρατηγός Σερ Ίαν Χάμιλτον, ήταν εξίσου μπερδεμένος με όλους τους άλλους. Ήταν πράγματι πολύ περίεργο, ειδικά επειδή κανείς δεν φάνηκε να έχει μια πιθανή, λογική εξήγηση. Οι οικογένειες των ανδρών ήταν μπερδεμένες. Δεν είχαν τίποτα να παρηγορηθούν, απλώς φήμες και εικασίες. Η μόνη επίσημη δήλωση είναι ότι οι αγαπημένοι τους αναφέρθηκαν ως αγνοούμενοι.
Η βασίλισσα Αλεξάνδρα προσπάθησε να συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες από τον Αμερικανό πρεσβευτή που έδρευε στην Κωνσταντινούπολη, ρωτώντας εάν κάποιοι από τους αγνοούμενους βρέθηκαν ανάμεσα στους αιχμαλώτους των Τούρκων. Επίσης, επικοινώνησε με τον Ερυθρό Σταυρό, αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Μετά το τέλος του πολέμου, κανένα ίχνος των ανδρών δεν βρέθηκε ποτέ σε κανένα από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων. Είτε σκοτώθηκαν όλοι οι άντρες στη μάχη και δεν διασώθηκαν τα πτώματά τους, είτε σκοτώθηκαν σε στρατόπεδα αιχμαλωσίας, ή γνώρισαν κάποια άλλη περίεργη μοίρα, η πλήρης εξαφάνιση του τάγματος εξακολουθεί να θεωρείται μυστήριο.
Θρύλοι που πρέπει να εξετάζονται προσεχτικά
Βέβαια υπάρχουν και ορισμένες ιστορίες που ο αναγνώστης δεν χρειάζεται να είναι πολύ έξυπνος για να προσέξει ορισμένες ομοιότητες ανάμεσα τους. Ίσως όλες ή οι περισσότερες να προέρχονται από μια αρχική˙ ποια όμως είναι η αρχική - και είναι άραγε αληθινή;
Μια σκοτεινή νύχτα του Νοέμβρη του 1878, ο 16χρονος Τσαρλς Άσμορ από το Κουίνσεϋ του Ιλλινόις, πήγε να φέρει ένα κουβά νερό από το πηγάδι της αυλής του σπιτιού του. Όταν άργησε να γυρίσει η οικογένεια του άρχισε να ψάχνει γι’ αυτόν. Στο αμυδρό, τρεμουλιαστό φως των φαναριών τους είδαν πάνω στο χιόνι τα ίχνη των παπουτσιών του παιδιού, που ξαφνικά και μυστηριωδώς σταματούσαν στη μέση του δρόμου για το πηγάδι. Ακόμα πιο μυστηριώδεις ήταν οι κραυγές του παιδιού που ζητούσε βοήθεια και που άκουγε η μητέρα του για μέρες. Μη βιάζεστε όμως. Ίσως ήταν ο 11χρονος Όλιβερ Λερτς από τον ίδιο τόπο, που χάθηκε με τον ίδιο τρόπο την νύχτα των Χριστουγέννων του 1889 και χάθηκε αφήνοντας στο χιόνι καθαρά ίχνη από πατήματα που σταματούσαν απότομα. Ή μήπως ήταν ο Όλιβερ Τόμας από το Ράγιαντερ της Ουαλίας που πήγε να φέρει ένα κουβά νερό τη νύχτα των Χριστουγέννων του 1909 και δεν ξαναγύρισε; Κι αυτού τα ίχνη σταματούσαν στο χιόνι, στη μέση του δρόμου για το πηγάδι. Η Σαρλότ Άστον είχε την ίδια μοίρα τη νύχτα της 17 Οκτωβρίου του 1876. Επίσης ο Τζέημς Σεττλ δεν είχε καλύτερη τύχη αφού τα ίχνη του σταματούσαν απότομα στο χιόνι μέσα στην πόλη της Νέας Υόρκης.
Φαίνεται ότι ο Άσμορ ήταν μια εφεύρεση του συγγραφέα Άμπροζ Μπίερς σε μια από τις σύντομες ιστορίες του. Ο Όλιβερ Λερτς παρουσιάστηκε σε μια φανταστική ιστορία κάποιας παλιάς εφημερίδας και η ανακρίβεια της αποδείχτηκε πολλές φορές: για παράδειγμα την περίοδο των Χριστουγέννων του 1890 δεν έπεσε χιόνι στο νότιο Μπεντ της Ινδιάνας. Όσο για το παιδί της Ουαλίας, τον Όλιβερ Τόμας, η ιστορία φαίνεται να ξεκίνησε ένα συγγραφέα που είναι γνωστός για την μυθοποίηση των γεγονότων. Επίσης στα σχετικά αντίτυπα των Brecon County Times που κυκλοφορούσαν στην περιοχή του Ράγιαντερ, δεν ανέφεραν την εξαφάνιση κάποιου Όλιβερ Τόμας. Επίσης δεν υπάρχει καταγραφή γέννησης ή θανάτου στο Ράγιαντερ κατατεθειμένη στο ληξιαρχείο. Από αυτά μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι ο Όλιβερ Τόμας, σαν τον Άσμορ και τον Λερτς, είναι πλάσμα της φαντασίας κάποιου. Το ίδιο ισχύει για την Σάρλοτ Άστον και τον Τζέημς Σεττλ.
Παρόλο που αυτές οι εξαφανίσεις που είδαμε νωρίτερα εκτείνονται σε αιώνες, τοποθεσίες, ηλικίες και περιστάσεις, υπάρχει ένα κοινό νήμα που μοιράζεται μεταξύ τους: η έλλειψη πληροφοριών για το κλείσιμο των υποθέσεων. Υπάρχουν θεωρίες, εικασίες και έρευνες, αλλά ποτέ μια αποφασιστική απάντηση.