Στα βόρεια της Δαμασκού, στο δρόμο που πηγαίνει από τη Βηρυτό στο Χομς του Λιβάνου, σε ύψος 1150μ. βρίσκεται το Μπαάλμπεκ. Το 1ο και το 2ο αιώνα μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αύγουστος έχτισε πάνω στα ελληνικά ερείπια που υπήρχαν ήδη, μεγαλόπρεπους ναούς, που τα ερείπια τους τα θαυμάζουν σήμερα τουρίστες απ’ όλον το κόσμο.
Στην πραγματικότητα τα θαύματα και το μυστικό του Μπάαλμπεκ δεν έχουν ούτε ελληνική ούτε ρωμαϊκή προέλευση. Πριν από τους Ρωμαίους, όταν οι Έλληνες έφτιαξαν εδώ ναούς κι ονόμασαν την πόλη Ηλιούπολη, έχτισαν πάνω σε ερείπια που υπήρχαν από πριν! Το Μπαάλμπεκ αναφέρεται για πρώτη φορά με το όνομα Μπά’λι σε ασσυριακές επιγραφές του 804 π.Χ.. Όπως και το Τιαχουανάκο, έτσι και το αληθινό Μπαάλμπεκ ήταν μια τεχνική εγκατάσταση, ένας τεράστιος εξώστης συναρμολογημένος από ογκόλιθους από τους οποίους οι περισσότεροι έχουν πλευρικό μήκος πάνω από 20μ. και ζυγίζουν 2.000 τόνους. Αυτή η πλατφόρμα είναι πανάρχαια, χωρίς ιστορική χρονολόγηση. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι τη χρησιμοποίησαν για τους δικούς τους σκοπούς. Ακόμα και η τολμηρότερη φαντασία δεν μπορεί να διανοηθεί πως μπόρεσε να πραγματοποιηθεί η μεταφορά αυτών των ογκολίθων, σύμφωνα με τις παραδοσιακές εξηγήσεις. Ξύλινοι κύλινδροι; Ολισθητήρες; Κεκλιμένα επίπεδα; Διάδρομοι από άμμο; Με κανένα γνωστό σε εμάς τεχνικό μέσο της αρχαϊκής εποχής δεν μπορούσαν να μετακινηθούν οι ογκόλιθοι. Ίσως ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει γερανός με τη δύναμη που θα χρειαζόταν για τη μετακίνηση ενός ογκόλιθου 2000 τόνων. Το πανάρχαιο ιερό Μπάαλμπεκ ανάγεται στον θεό της δημιουργίας Βαάλ. Ο Βαάλ εξυμνείται στα επικά κείμενα του Ουγκαρίτ σαν «θεός τ’ ουρανού» ή σαν «θρονιασμένος στο βουνό». Ο Βαάλ ήταν η ίδια μορφή με τον Βελ στη Βαβυλώνα, κι ο Βελ ήταν ταυτόσημος με τους θεούς Μαρντούκ και Ενλίλ. Ο Ενλίλ ήταν ο «θεός των αιθέρων»˙ σύμφωνα με μια σφηνοειδή επιγραφή έχυσε το σπέρμα του στον κόλπο της γήινης κοπέλας Μεσλαμταία. Η μυθολογία κλείνει τον κύκλο.