Της Αγγελικής Παπανικήτα
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 11ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Νοέμβριος του 1944. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος του και η νύχτα είχε πέσει βαριά πάνω από την πληγωμένη Ευρώπη. Ωστόσο, οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν τελείωναν ούτε με την έλευση του σκοταδιού. Αρκετές δεκάδες πόδια πάνω από τα βόρεια περίχωρα του Στρασβούργου, πετούσε ένα αεροσκάφος τύπου Bristol Beaufighter, με πιλότο τον Edward Schlueter, και πλήρωμα τον παρατηρητή ραντάρ Donald J. Meiers και τον Fred Ringwald. Ήταν ένα ήρεμο βράδυ, χωρίς αναταράξεις ή εχθρικά αεροσκάφη να παραμονεύουν στο σκοτάδι. Ο πιλότος είχε τα μάτια του στυλωμένα στα όργανά του που τρεμόπαιζαν στο πιλοτήριο, ενώ οι συνεπιβάτες του παρατηρούσαν αφηρημένα το πηχτό σκοτάδι που κάλυπτε τη γη. Τότε ήταν που ο Fred Ringwald ανασηκώθηκε από τη θέση του και κάρφωσε με αυξανόμενη ανησυχία το βλέμμα του κάπου στο βάθος. Ρώτησε τους άλλους δύο άντρες τι ήταν αυτά τα φώτα που έβλεπε μπροστά του. Γρήγορα τώρα και εκείνοι με έκπληξη παρατηρούσαν αυτό που είχε μονοπωλήσει την προσοχή του Fred Ringwald.
Οκτώ με δέκα πορτοκαλί χρώματος φώτα είχαν εμφανιστεί από το πουθενά και τρυπούσαν το σκοτάδι πετώντας πάνω από τη γη σε μια ευθεία με μεγάλη ταχύτητα. Πριν ο πιλότος προλάβει να αντιδράσει, τα αλλόκοτα ζωηρά φώτα είχαν παραταχθεί δίπλα στο φτερό του Bristol. Ο Donald J. Meiers έσπευσε να ελέγξει τα όργανά του για να προσδιορίσει το αλλόκοτο, όπως πίστευαν, αεροσκάφος που πετούσε ανησυχητικά κοντά τους. Και ενώ οι φωνές δυνάμωναν στο πιλοτήριο και ο κόμπος στο στομάχι γινόταν όλο και εντονότερος, ο Donald J. Meiers αδυνατούσε να προσδιορίσει το αεροσκάφος που έπαιζε μαζί τους, τόσο με τα ραντάρ του αεροσκάφους τους όσο και με αυτά στο έδαφος. Ο πιλότος ήταν σχεδόν σίγουρος πως οι Ναζί στα κρυφά τους καταφύγια είχαν κάνει ένα τεχνολογικό θαύμα και είχαν καταφέρει να κατασκευάσουν αεροσκάφη που δεν εντοπίζονταν από ραντάρ. Ήταν όμως αποφασισμένος να πολεμήσει. Ενημέρωσε τους συνεπιβάτες του πως όδευαν προς τη μάχη και έστρεψε απότομα το πηδάλιο. Και τότε, τα φώτα χάθηκαν στο σκοτάδι όσο αναπάντεχα είχαν εμφανιστεί. Δεν πετούσε τίποτα δίπλα τους. Εκείνο το βράδυ προσγειώθηκα σώοι στη βάση τους αλλά βαθύτατα προβληματισμένοι από την περιπέτειά τους.
Ο Edward Schlueter και το πλήρωμά του όμως δεν ήταν οι μόνοι που είδαν αυτά τα αλλόκοτα φώτα να πετούν δεκάδες πόδια πάνω από τη γη. Ένα μήνα αργότερα, ο William D. Leet με το δικό του πλήρωμα βρίσκονταν σε μια πτήση πάνω από την Αδριατική όταν συνειδητοποίησαν ότι τους ακολουθούσαν. Δεν ήταν όμως κάποιο γνωστού είδους αεροσκάφος, εχθρικό ή μη, που εντοπιζόταν από ραντάρ, αλλά αντίθετα, σφαίρες τα χρώματα των οποίων εναλλάσσονταν μεταξύ πράσινου και κόκκινου, που πετούσαν σε σχηματισμό Τ. Ξανά, τα αλλόκοτα αντικείμενα που κινούνταν με εκπληκτική ταχύτητα έμοιαζαν να παραβγαίνουν το αεροσκάφος τους, πετώντας ξυστά δίπλα τους, μέχρι τελικά να χαθούν, σαν να βαρέθηκαν να παίζουν μαζί τους.
Ξαφνικά, δεκάδες πιλότοι μιλούσαν γι αυτά τα περίεργα αντικείμενα. Ο πιλότος της μοίρας 415 σε μια πτήση πάνω από τη Γερμανία ανέφερε τα πορτοκαλί φώτα σε υψόμετρο 10.000 πόδια που χάθηκαν απότομα. Ο Charles R. Bastien μίλησε για δύο αντικείμενα που θύμιζαν φώτα ομίχλης και μπορούσαν να αλλάζουν διεύθυνση με ασύλληπτη ταχύτητα σε μια πτήση του πάνω από το Βέλγιο. Ωστόσο, ό,τι και αν ήταν αυτά τα αλλόκοτα φώτα, δεν παραθέριζαν μόνο πάνω από την Ευρώπη. Το πλήρωμα του αμερικανικού αεροσκάφους της μοίρας B-29 τα παρακολούθησε με στόμα ανοιχτό πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό να τους «καταδιώκουν» για πάνω από οκτώ λεπτά, χωρίς όμως να επιχειρούν να τρυπήσουν το αεροσκάφος, αν και με την ταχύτητα που ανέπτυσσαν και το σφαιρικό σχήμα τους κάτι τέτοιο θα ήταν αστεία υπόθεση.
Σύντομα, οι σφαίρες αυτές έγιναν τόσο διάσημες μεταξύ των πιλότων που είχαν πια σταματήσει να τις φοβούνται, ώστε απέκτησαν όνομα. Ήταν οι foo fighters. Η έμπνευση ήρθε από το κόμιξ Smokey Stover του Bill Holman, στο οποίο εξιστορούνται οι κωμικές ιστορίες του ομώνυμου πυροσβέστη. Ο Smokey Stover με την χαρακτηριστική του ατάκα “Where there’s foo, there’s fire” συχνά απεικονιζόταν στα ρύγχη των αεροσκαφών, δίνοντας ένα χιουμοριστικό τόνο σε ένα μέσο που δεν ερχόταν για να σβήσει φωτιές και να σώσει τους ανθρώπους αλλά αντίθετα για να τις ανάψει και να σκορπίσει τον πανικό και το θάνατο. Ο Donald J. Meiers που ήταν στην πρώτη πτήση που συμπορεύτηκε με τις αλλόκοτες αυτές σφαίρες, ήταν λάτρης του κόμιξ του Holman, οπότε, δεδομένης της κοκκινωπής τους λάμψης άρχισε να τα αποκαλεί foo. Και κάπως έτσι, γεννήθηκε η ονομασία foo fighters, των UFO του Δευτέρου Παγκοσμίου.
Κάποιοι αμφισβήτησαν τα πληρώματα των αεροσκαφών, θεωρώντας πως η κούραση, η πίεση και το ανυπολόγιστο ψυχικό στρες τους έκανε να φαντάζονται ή να βλέπουν πράγματα που δεν υπήρχαν. Ήταν μια πολύ βολική λύση, αν δεν ληφθεί υπόψιν ότι υπήρχαν δεκάδες μαρτυρίες από άτομα που ποτέ δεν είχαν δώσει ίχνη ψυχικής κόπωσης ή ψυχικής ασθένειας. Άνθρωποι με κύρος, που ποτέ δεν είχαν «παραφυσικές» ανησυχίες αρνούνταν κατηγορηματικά πως ό,τι είδαν ήταν παιχνίδια του μυαλού τους. Εξάλλου, δεν θα μπορούσαν όλα τα άτομα του πληρώματος να βλέπουν το ίδιο «όραμα».
Φυσικά, πολλοί μίλησαν για εξαιρετικά ανεπτυγμένη Γερμανική τεχνολογία. Υπέθεταν ότι αυτά που τους καταδίωκαν ελέγχονταν ασύρματα από τους Γερμανούς σε κάποια από τις μυστικές τους βάσεις. Οι υπεύθυνοι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ουκ ολίγες φορές είχαν αποδείξει τις εκπληκτικές ικανότητές τους στη μηχανική. Διέθεταν ορισμένα από τα καλύτερα μυαλά του κόσμου και ορισμένες από τις συγχρονότερες εγκαταστάσεις της εποχής. Ωστόσο, υπήρχαν και πάλι πολλά ερωτήματα. Πράγματι, η τεχνολογία τους ήταν αξιοθαύμαστη αλλά όχι τόσο ώστε να έχει φτάσει σε σημείο να γεννά σφαίρες που δεν ανιχνεύονται από ραντάρ, κινούνται τηλεκατευθυνόμενα, πετούν εκατοντάδες πόδια πάνω από τη γη και αναπτύσσουν ασύλληπτες ταχύτητες. Κυριότερα όμως, ποτέ δεν δέχτηκε κανείς επίθεση από τους foo fighters. Δεν έδειχναν να έχουν την παραμικρή εχθρική διάθεση. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως τις ίδιες σφαίρες έβλεπαν και οι Γερμανοί πιλότοι που αναλογίζονταν πόσο εξελιγμένοι ήταν η τεχνολογία των Συμμάχων, που έκανε την ατομική βόμβα να μοιάζει με μια αστεία κατασκευή από τουβλάκια μπροστά στους foo fighters.
«Τίποτα στο πολεμικό οπλοστάσιο των Ναζί δεν μπορεί να εξηγήσει τις περιγραφές των foo fighters», είχε δηλώσει ο Nicholas Veronico, συγγραφέας και ειδικός στην πολεμική τεχνολογία, όταν ερωτήθηκε για το εάν θα μπορούσαν οι σφαίρες να είναι στην πραγματικότητα η φωτεινή άκρη ενός πυραύλου V-2. Ήταν προφανές ότι κανενός είδους πύραυλος δεν είναι ούτε τόσο φιλικός ούτε είναι ικανός να εκτελεί ταχύτατους ελιγμούς.
Υπήρξε η προσπάθεια να αποδώσουν μια λογική λύση στο μυστήριο αυτό με την αναφορά σε καιρικά φαινόμενα, και ειδικότερα σε αυτό που ονομάζεται φωτιές του Άγιου Έλμο. Σύμφωνα με το φαινόμενο αυτό που πρωτοπαρατηρήθηκε στα ιστιοφόρα και γι αυτό έλαβε και το όνομα του προστάτη των Ναυτικών, σε ένα έντονα ηλεκτρισμένο πεδίο σχηματισμένο γύρω από ένα αιχμηρό αντικείμενο, όπως τα κατάρτια των πλοίων, σχηματίζεται ένα φωτεινό πλάσμα λόγω ηλεκτρικής εκκένωσης. Ωστόσο, οι πιλότοι ήταν αρκετά έμπειροι ώστε να μπορούν να ξεχωρίζουν ένα τέτοιο φαινόμενο από αυτό που έβλεπαν. Εξάλλου, τα φώτα ήταν συχνά πράσινα και κόκκινα, ενώ, δεν έμοιαζαν να δημιουργούνται στις άκρες του αεροσκάφους αλλά να πετούν κοντά του και να αλλάζουν πορεία. Και εξάλλου, πόσοι πιλότοι θα μπορούσαν να μπερδεύουν τις φωτιές του Άγιου Έλμο με τους foo fighters;
Τα ερωτήματα ήταν πολλά και αναπάντητα. Τι ήταν αυτές οι σφαίρες; Ποιος τις έστελνε; Τις έστελνε στην πραγματικότητα κάποιος ή είχαν κάποιου είδους δική τους βούληση και κινούνταν μόνες τους; Κανείς δεν κατάφερε να δώσει μια λύση στο μυστήριο αυτό. Στην πραγματικότητα όμως, οι Ναζί είχαν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των ερευνητών καθώς πίστευαν πως εκείνοι κρύβονταν πίσω από αυτό. Εκδόθηκαν πολλά βιβλία συνωμοσιολογίας μετά τον πόλεμο που έφταναν σε βαθμό να μιλούν για μυστικές βάσεις στην Ανταρκτική που απελευθέρωναν ιπτάμενα αντικείμενα σα τους foo fighters, ακόμα και για συνομιλίες του Χίτλερ με τους Έλληνες Θεούς οι οποίοι για κάποιο λόγο που μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, όχι μόνο υποστήριζαν το όραμά του περί Άριας Φυλής, αλλά τον βοηθούσαν κιόλας να το επιτύχει στέλνοντας τους foo fighters να τρομοκρατήσουν τους Συμμάχους.
Το 1974, στις ελώδεις εκτάσεις της Φλόριντα, η οικογένεια Betz βρήκε μετά από μια φωτιά μια γυαλιστερή αγρατζούνιστη σφαίρα. Όταν την πήραν στο σπίτι τους, συνειδητοποίησαν ότι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από σφαίρα. Παλλόταν σε απόκριση της μουσικής, κινούταν αυτοβούλως ακολουθώντας τα μέλη της οικογένειας Betz, όταν την έσπρωχναν από το τραπέζι εκείνη έφτανε στη γωνιά, έκανε στροφή και γυρνούσε πίσω. Αυτή η σφαίρα την δομή και της ιδιότητες της οποίας κανείς δεν κατάφερε να εξηγήσει, θεωρήθηκε ότι θα μπορούσε να είναι ένας foo fighter που για κάποιο λόγο έχασε τις πτητικές του ικανότητες και την ομάδα του, και ναυάγησε στη Φλόριντα. Ωστόσο, με την τύχη της σφαίρας αυτής να αγνοείται σήμερα, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι υποθέσει.
Σήμερα, μας είναι ευκολότερο να αποδεχτούμε πως οι πιλότοι εκείνοι πράγματι δεν βρίσκονταν σε κάποιου είδους παραλήρημα όταν μιλούσαν για τους foo fighters καθώς έκτοτε έχουν γίνει χιλιάδες αναφορές για αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα. Τα στοιχεία μοιάζουν να στηρίζουν την υπόθεση πως δεν κρύβονταν οι Ναζί πίσω από τους foo fighters αλλά κάποιο πολύ πιο εξελιγμένο ον. Ίσως οι foo fighters να ήταν οι ίδιοι τα εξελιγμένα αυτά όντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως πολλά μυστήρια κρύβονται αρκετές δεκάδες πόδια πάνω από τη γη, εκεί που το ανθρώπινο είδος ακόμα δυσκολεύεται να προσεγγίσει…