του Νίκου Αποστολόπουλου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο 13ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Αυτή η ανατριχιαστική ιστορία είναι για ένα τρένο φάντασμα που εξαφανίστηκε με όλους τους επιβάτες του το καλοκαίρι του 1911. Δεν βρέθηκε ποτέ ξανά, και το που βρίσκονται οι επιβάτες εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο. Οι αρχές δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως ένα ολόκληρο τρένο θα μπορούσε να εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Η έρευνα για αυτή τη μυστηριώδη εξαφάνιση δεν μπόρεσε να καταλήξει σε κανένα συμπέρασμα. Στις 14 Ιουνίου 1911, μια ιταλική εταιρεία που πρωτοστάτησε στην κατασκευή τρένων με το όνομα Zanetti, αποφάσισε να ξεκινήσει ένα νέο τρένο σε μια πρόσφατα φορτωμένη γραμμή για να διευκολύνει τους πλούσιους επιβάτες να ταξιδέψουν στην γραφική ομορφιά της φύσης μέσω των βουνών της Λομβαρδίας. Το τρένο ήταν ολοκαίνουργιο, και κατασκευάστηκε με κάθε τελευταία τεχνολογία που ήταν διαθέσιμη εκείνη την εποχή. Η πολυτέλεια των επιβατών είχε πρωταρχική σημασία για την εταιρίας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού οι επιβάτες θα μπορούσαν να απολαύσουν τη γραφική ομορφιά της φύσης από το παράθυρο τους, αλλά και τα πλουσιοπάροχα γεύματα και ποτά τους. Η διαδρομή περνούσε το τρένο μέσα από την σήραγγα της Λομβαρδίας που είχε μήκος μισό χιλιόμετρο, και ήταν η μεγαλύτερη σήραγγα που κατασκευάστηκε εκείνη την περίοδο. Το τρένο ήταν έτοιμο με όλες τις ανέσεις του για τη δοκιμαστική λειτουργία του. Είχε τρία πολυτελή σχεδιασμένα βαγόνια και μία μηχανή. Για να γίνει η δοκιμή επιτυχημένη και μεγαλειώδης αλλά και για να προωθήσει και να διαφημίσει το τρένο της, η διοίκηση της Zanetti κατέληξε σε μια καινοτόμο ιδέα. Επέλεξαν και κάλεσαν εκατό άτομα για να είναι οι πρώτοι επιβάτες του τρένου τους που θα υποβληθεί σε δοκιμαστική λειτουργία με προορισμό ένα κοντινό λόφο και περιήγηση στα αξιοθέατα του. Θα ταξίδευαν ελεύθερα από τον σταθμό εκκίνησης στη Ρώμη στον τερματικό σταθμό και θα επέστρεφαν και πάλι στον σταθμό εκκίνησης.
Η ιδέα πίσω από αυτή την σκέψη ήταν να γίνει το τρένο δημοφιλές μεταξύ των πλουσίων, ώστε να μπορούν να απολαύσουν το ταξίδι τους και να μοιραστούν την εμπειρία τους με άλλους, με αποτέλεσμα να κερδίσουν περισσότερα έσοδα. Αυτό θα χρησίμευε επίσης ως μέσο διαφήμισης και προώθησης. Στις 14 Ιουλίου 1911, το τρένο αναχώρησε εγκαίρως από τον σταθμό εκκίνησης με εκατό προσκεκλημένους επιβάτες και έξι μέλη πληρώματος, φτάνοντας τους 106 συνολικά επιβάτες. Όλα έδειχναν να κυλούν φυσιολογικά στη διαδρομή. Οι επιβάτες απολάμβαναν τα γεύματα και τα ποτά τους, κάποιοι συζητούσαν μεταξύ τους, ενώ κάποιοι άλλοι κοίταζαν έξω από τα παράθυρα απολαμβάνοντας την γραφική ομορφιά των ορεινών προαστίων. Κανείς όμως δεν γνώριζε ότι αυτό θα ήταν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το τρένο περνούσε τον έναν σταθμό μετά τον άλλο, μέχρι που κάποια στιγμή έφτασε στη σήραγγα στο βουνό της Λομβαρδίας. Πολλοί άνθρωποι που στέκονταν δίπλα στην γραμμή είδαν το τρένο να κατευθύνεται προς την σήραγγα. Το τρένο μπήκε στο σκοτεινό τούνελ, αλλά δεν βγήκε ποτέ από την άλλη πλευρά. Οι άνθρωποι που βρίσκονταν στον σταθμό από την άλλη πλευρά του τούνελ, περίμεναν την άφιξη του τρένου, αλλά αυτή η άφιξη δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η διοίκηση της Zanetti Company ήταν μπερδεμένη, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο για αυτό που είχε συμβεί. Αμέσως ξεκίνησε έρευνα για τον εντοπισμό του αγνοούμενου τρένου και την διαπίστωση της κατάστασης των επιβατών.
Οι αστυνομικές δυνάμεις, οι
σιδηροδρομικοί υπάλληλοι και τα στελέχη της διοίκησης έψαξαν κάθε τετραγωνικό
μέτρο της σήραγγας, αλλά το τρένο δεν βρέθηκε πουθενά. Παρά τον εξονυχιστικό
έλεγχο, δεν κατάφεραν να βρουν ίχνος του τρένου και των επιβατών! Τα στοιχεία
της έρευνας αποκάλυψαν ότι το τρένο αναχώρησε κανονικά από το σταθμό πριν μπει
στην σήραγγα, αλλά κανένας δεν το είδε
να βγαίνει από την άλλη πλευρά. Η σήραγγα της Λομβαρδίας είχε μήκος μόλις μισό
χιλιόμετρο, και δεν υπήρχαν εκτροπές, παρά μόνο η άλλη πλευρά. Όμως ούτε τρένο
υπήρχε ούτε σημάδι ατυχήματος. Το τρένο απλά είχε εξαφανιστεί. Κατά την
διάρκεια της έρευνας συλλέχθηκαν όλα τα δεδομένα από τους ενδιάμεσους σταθμούς,
αλλά δεν κατάφεραν να δώσουν καμία εξήγηση. Δύο άτομα βγήκαν μπροστά και
ισχυρίστηκαν ότι ήταν μέρος των προσκεκλημένων επιβατών του τρένου. Την
παρουσία τους επιβεβαίωσε και η λίστα επιβατών. Αυτοί οι δύο επιβάτες είπαν
στον ιταλικό τύπο ότι το τρένο επιβράδυνε καθώς πλησίαζε στην είσοδο του τούνελ
καθώς μια πυκνή λευκή ομίχλη ήρθε από το πουθενά και άρχισε να περιβάλλει το
τρένο. Αυτοί οι δύο άντρες πανικοβλήθηκαν και πήδηξαν έξω από το τρένο πριν
αυτό μπει στο τούνελ. Ο ένας από τους δύο επιζώντες επιβάτες είπε στα ιταλικά
μέσα ενημέρωσης ότι άκουσε ένα βουητό καθώς το τρένο πλησίαζε στην σήραγγα και
μια λευκή πυκνή ομίχλη από σύννεφο τύλιξε το τρένο σαν κύμα. Το πρώτο βαγόνι
ήταν εξ ολοκλήρου μέσα στο τούνελ και το τρένο κινούνταν αργά. Φοβήθηκε και
πήδηξε έξω από το τρίτο βαγόνι. Καθώς πηδούσε έξω, είδε επίσης έναν άλλον
επιβάτη να πηδάει από το τρένο. Χτύπησαν και οι δύο δυνατά στο έδαφος και αυτό
ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμήθηκε. Αυτοί ήταν οι μόνοι δύο επιζώντες από το
τρένο. Και οι δύο αυτοί επιβάτες εξετάστηκαν από ψυχίατρο και διαπίστωσαν ότι
υπέφεραν από διαταραχές άγχους. Οι πληροφορίες και από τους δύο αυτούς επιβάτες
δεν παρείχαν κανένα στοιχείο για το που βρίσκεται το τρένο. Οι αξιωματούχοι
αποφάσισαν να κλείσουν τη σήραγγα για τη σιδηροδρομική κυκλοφορία. Κατά τον Β’ΠΠ, αυτή η σήραγγα
βομβαρδίστηκε κατά την διάρκεια αεροπορικής επίθεσης και έκλεισε για πάντα.
Το μυστήριο μεγαλώνει
Το μυστήριο όμως δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχουν αρχεία
μεσαιωνικών μοναχών από την Μόντενα που περιγράφουν ένα αντικείμενο με
ανθρώπους μέσα που ταιριάζουν με την περιγραφή ενός τρένου με τρία βαγόνια. Σημειώστε
τώρα, πως ένα άλογο ήταν το ταχύτερο μέσο μεταφοράς εκείνη τη στιγμή και ότι οι
σιδηρόδρομοι δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα! Τα περίεργα περιστατικά όμως έχουν και
συνέχεια. Κανείς δεν θα θυμόταν αυτό το ατύχημα αν ο συγγενής ενός από τους
επιβάτες που έψαχνε στα αρχεία το 1926 δεν είχε βρει ένα ενδιαφέρον στοιχείο. Το
1845, στα τοπικά αρχεία ενός νοσοκομείου του Μεξικού, αναφέρεται ότι 104 Ιταλοί
εισήχθησαν στο νοσοκομείο τους σε ψυχικά διαταραγμένη κατάσταση. Ο ψυχίατρος
που τους περιέθαλψε μέσα στα σημειώματα που άφησε έλεγε ότι οι 104 ασθενείς
ήταν ντυμένοι με περίεργα ρούχα. Αυτό που εξέπληξε τη νοσοκόμα και τους θεράποντες
γιατρούς το 1845 είναι ότι δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως όλοι οι εισαχθέντες
ισχυρίζονταν το ίδιο πράγμα. Ότι όλοι είχαν φτάσει από τη Ρώμη στο Μεξικό με
ένα τρένο. Όμως η απόσταση από τη Ρώμη στο Μεξικό είναι 10.234 χλμ και υπάρχει
ένας τεράστιος ωκεανός ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέρη. Τότε πώς μπορεί ένα τρένο
να διανύσει τόσο μεγάλο δρόμο μέσα στο νερό; Μερικά από τα άτομα που έγιναν
δεκτά είχαν κουτιά από τσιγάρα με γραμμένο το 1907 ως ημερομηνία κατασκευής.
Όλοι αυτοί οι ασθενείς συμπεριφέρονταν παράξενα, οπότε οι γιατροί και οι
νοσοκόμες δεν τους πήραν στα σοβαρά. Ένα τρένο που κατασκευάστηκε το 1911 και
μετέφερε 106 επιβάτες από τους οποίους δύο επιβάτες πήδηξαν φτάνοντας το
μέτρημα στο 104, προσγειώνεται σε ένα νοσοκομείο σε ψυχικά αποδιοργανωμένη
κατάσταση το 1840 ισχυριζόμενοι ότι είναι οι επιβάτες του Zanetti. Ο ψυχίατρος δεν μπόρεσε να βρει
κανένα πειστικό στοιχείο. Δεν υπήρχαν περαιτέρω αρχεία των ασθενών.
Το τρένο της Zanetti που διέσχιζε τις γραμμές εντοπίστηκε και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στη Γερμανία, την Ινδία, την Ρουμανία, και την Ιταλία. Οι αναφορές των μαρτύρων που είδαν το τρένο - φάντασμα ήταν όλες ίδιες˙ ένα παλαιό τρένο με 3 βαγόνια χωρίς οδηγό και με κλειστά παράθυρα με κουρτίνες. Στις 29 Οκτωβρίου 1955 ένα παλιομοδίτικο τρένο με τρία βαγόνια εμφανίστηκε κοντά στο Zavalichi, ένα μικρό χωριό στην Ουκρανία. Ο σηματοδότης, ο Πιότρ Ουστιμένκο, το είδε να κινείται αθόρυβα. Όσο για τη Ρωσία λένε ότι πρώτα φάνηκε στην Κριμαία (το τρένο πήγε από ανύπαρκτες ράγες και χτύπησε ακόμη και κοτόπουλα), ενώ το 1991 το είδαν στην Πολτάβα.
Από τότε, οι φήμες και οι θεωρίες συνομωσίας για την
εξαφάνιση του τρένου οργιάζουν και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για το συγγραφέα
Arnold Ridley στο ομότιτλο βιβλίο του «The Ghost Train» (1923). Η ιστορία αυτή
αποτελεί μέχρι και σήμερα αστικό μύθο της περιοχής!