Το ερπετοειδές κεφάλι της Κρήτης (2012)

Έχουμε επισκεφτεί την Κρήτη για ερευνητικούς σκοπούς 3 φορές τα τελευταία 7 χρόνια, και παρά τον όγκο πληροφοριών που έχουμε συλλέξει στο αρχείο μας από την προσωπική μας έρευνα και τα εκατοντάδες βίντεο και φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει και αναλύσει, έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακόμα στην αρχή, καθώς το μέγεθος του νησιού, η απίστευτη ιστορία, αρχαία και νεότερη, οι μύθοι και οι παραδόσεις που τη συνοδεύουν, και τα ατέλειωτα σπήλαια απ΄τα Αστερούσια Όρη μέχρι και τον Ομαλό, έχουν δημιουργήσει μια τεράστια δεξαμενή πληροφοριών, που απαιτούν -ευτυχώς- αρκετά ακόμα ταξίδια. Στο τελευταίο ερευνητικό ταξίδι μας που πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του 2012 από την ομάδα της Ερ.Ε.Ν.Ζω, περιοριστήκαμε μόνο στην δυτική πλευρά του νησιού και αφού ερευνήσαμε αρκετά σπήλαια και περιοχές που είναι γνωστές για παράξενους θρύλους (δαίμονες που βγαίνουν από σπήλαια και κάνουν απαγωγές, νυχτερινά φώτα, περίεργα πτηνά όπου μοιάζουν με τεράστιες νυχτερίδες, ξωτικά που απαγάγουν ανθρώπους και νεράιδες που κάποια ασέληνα βράδια ακούγονται από τα σπήλαια οι μουσικές των χορών που στήνουν), αποφασίσαμε ότι το "κερασάκι στην τούρτα" είναι μια επίσκεψη στο ερπετοειδές κεφάλι της Γεωργιούπολης.

Παίρνοντας λοιπόν την εθνική οδό από Χανιά προς Ρέθυμνο και περίπου 20 λεπτά αργότερα φτάσαμε στον κόμβο της Γεωργιούπολης, και αφού βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο αρχίσαμε να ανεβαίνουμε ένα σχετικά μικρό λόφο στην βόρεια πλευρά. Το ερπετοειδές κεφάλι βρίσκετε στο ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου, ένα μικρό εκκλησάκι που είναι ζήτημα αν χωρούν μέσα περισσότερα από δέκα άτομα, και το οποίο είναι χτισμένο κάτω από τα βράχια ενός μικρού γκρεμού. Είναι αρκετά καλά κρυμμένο (δεν φαίνεται από καμιά πλευρά του δρόμου), και αν κάποιοι επιθυμείτε να το επισκεφτείτε θα πρέπει να ρωτήσετε κάποιον κάτοικο της περιοχής διαφορετικά θα δυσκολευτείτε αρκετά να το εντοπίσετε. Το ίδιο κάναμε και εμείς ρωτώντας έναν ευγενικό και χαμογελαστό κύριο που εργαζόταν σε ένα εργαστήριο ξυλείας το οποίο είναι και το πρώτο κτίριο που συναντήσαμε βγαίνοντας από την εθνική οδό. Αν και αρχικώς μας πέρασε για χρυσοθήρες, καθώς στην περιοχή κυκλοφορούν πολλοί θρύλοι για κρυμμένους θησαυρούς από τουρκοκρατίας, μας κατατόπισε και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε με το αυτοκίνητο το μικρό λόφο. Περίπου 500-600 μέτρα μετά στρίψαμε δεξιά μπαίνοντας σε ένα στενό χωματόδρομο που με δυσκολία χωρούσε να περάσει το όχημα. Διανύσαμε περίπου ένα χιλιόμετρο και βγήκαμε σε ένα μικρό ξέφωτο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια για ακόμα μισό χιλιόμετρο.

Το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου κτισμένο κάτω από τα βράχια. Ο ουρανός στο εσωτερικό εντυπωσιάζει!

Το ερπετοειδές κεφάλι βρίσκετε μερικά μέτρα από το εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον μεγάλο αναχωρητή της ερήμου τον Άγιο Αντώνιο ο οποίος έχει και το προσωνύμιο «Άγιος των Φαραγγιών». Είναι επιβεβαιωμένο ότι σχεδόν σ' όλη την Ελλάδα, όπου υπάρχουν ξωκκλήσια του Αγίου Αντωνίου και της Αγίας Μαρίνας, οι τόποι συνδέονται με ιστορίες, θρύλους και παραδόσεις, που αφορούν τους αγώνες των δύο αυτών αγίων με το Κακό και τον αντιπρόσωπό του, δηλαδή τον Σατανά. Μια παράδοση λέει ότι ο συγκεκριμένος χώρος υπήρξε το ερημητήριο ενός μοναχού ο οποίος θέλοντας να γεμίσει τις ατέλειωτες ώρες της μοναξιάς του σκάλισε ένα πλακέ βράχο για καθαρά χρηστικούς λόγους και τον έκανε πεζούλι να κάθεται, την δε άκρη του βράχου την έκανε με τη μορφή δράκου για λόγους διακόσμησης. Στην Χριστιανική παράδοση όσο κι αν αυτό ακούγεται σήμερα παράξενο, ο δράκος ήταν ένα πολύ κοινό σύμβολο διακόσμησης στην εκκλησιαστική τέχνη, ιδίως στα τέμπλα τα ξυλόγλυπτα των εκκλησιών. Για τη σχέση όμως δρακόντων και Χριστιανισμού, ο μελετητής Νικόλαος Βερνίκος αναφέρει: "Μια απλή επίσκεψη στις εκκλησίες της ελληνικής υπαίθρου θα μας δείξει ότι αυτές στολίζουν τα τέμπλα, τα εικονοστάσια και πολλά από τα ιερά σκεύη με ένα ολόκληρο πλήθος από φιδόμορφους δαίμονες. Και πράγματι η φιδολατρεία είναι αρκετά διαδεδομένη... Και διαισθανόμαστε ότι δεν είναι απλώς διακοσμητικοί οι σκαλιστοί δράκοι στις ρόκες και στις γκλίτσες". (Θανάσης Βέμπος, Οι Πύλες του Αλλόκοσμου, σελ. 99).

Επίσης οι δράκοντες και τα φίδια ήταν συνήθως φύλακες ιερών χώρων στην αρχαιότητα, ενώ το ερπετό ήταν σύμβολο του Χθόνιου Δία. Υπάρχει όμως μία παράδοση ακόμα που μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου είναι χτισμένο στην βάση ενός μικρού γκρεμού και κάτω από τα βράχια, ενώ δεξιά του υπάρχουν ανοίγματα σε μέγεθος που θα μπορούσε να περάσει άνθρωπος και δείχνουν να οδηγούν σε κάθετα σπήλαια. Ίδια ανοίγματα στα βράχια αλλά πρόχειρα κλεισμένα υπάρχουν και δίπλα από το ερπετοειδές κεφάλι. Η παράδοση λέει ότι η πρακτική της ανοικοδόμησης Χριστιανικών Ναών δίπλα ή μέσα σε σπήλαια ήταν πολύ διαδεδομένη καθώς σε παλαιότερες εποχές όταν υπήρχαν υπόνοιες υπερφυσικής δραστηριότητας ο τόπος σφραγιζόταν με κάποιο ναΐσκο. Πριν μερικά χρόνια, τον Δεκέμβριο του 2002, το περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 108, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο για τη συγκεκριμένη κατασκευή με τίτλο, «Το παράξενο ον της Κρήτης!». Εκεί διαβάσαμε επίσης ότι οι Ναοί της Αγ. Μαρίνας και του Αγ. Αντωνίου τοποθετούνται εκεί όπου παρουσιάζονται φαινόμενα ιδιόρρυθμων πλασμάτων που εκλαμβάνονται από τον Χριστιανισμό ως δαίμονες.

Φτάνοντας λοιπόν στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου εύκολα εντοπίσαμε το ερπετοειδές κεφάλι το οποίο βρίσκετε μόλις 5-6 μέτρα πιο δίπλα. Το πρώτο πράγμα που μας τράβηξε την προσοχή είναι η απίστευτη συμμετρία, απίστευτα ομοιόμορφο, και παρότι έχει υποστεί μια μικρή διάβρωση εξαιτίας της έκθεσης του στις καιρικές συνθήκες χειμώνα καλοκαίρι, διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Η ηλικία του είναι άγνωστη. Το μέγεθος του δεν είναι μικρό αφού έχει ύψος 50cm, πλάτος 45cm, και βάθος 50cm. Εύκολα διακρίνονται οπές για αυτιά ενώ τα δόντια είναι μεγάλα και φυσικά ερπετοειδές. Υπό συγκεκριμένες γωνίες θυμίζει κάτι μεταξύ ανθρώπου και πιθήκου, κυρίως το άνω μέρος, ενώ από διαφορετικές οπτικές γωνίες θυμίζει τις γνωστές αναφορές για μη ανθρώπινες οντότητες που συναντάμε στο διαδίκτυο και σε περιοδικά του χώρου.

Σήμερα κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό σκοπό της δημιουργίας του και πιθανόν δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Μπορεί να δημιουργήθηκε από αυτόν τον άγνωστο μοναχό που θέλησε να γεμίσει τις ατέλειωτες ώρες του όπως μας είπαν μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι της περιοχής, μπορεί να δημιουργήθηκε κάποτε προς τιμή αυτών των ιδιόρρυθμων πλασμάτων που ζούσαν στις σπηλιές και ήταν η αιτία να δημιουργηθεί ο ναΐσκος του Αγίου Αντωνίου για να σφραγιστεί η περιοχή όπως λέει η παράδοση ή μπορεί να δημιουργήθηκε για λόγους τους οποίους δεν μπορούμε να φανταστούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός ο "ερπετοειδής θεός" θα συνεχίσει να βρίσκετε εκεί, δίπλα στο ξωκλήσι του Αγίου Αντωνίου, με το βλέμμα του να αγναντεύει το βαθύ γαλάζιο του ορίζοντα, αγέρωχος, μοναχικός αλλά όχι μονόχνοτος, επιβλητικός και για κάποιους ίσως λίγο τρομακτικός.

Αριστερά του κεφαλιού υπάρχει άνοιγμα σε μέγεθος που θα μπορούσε να περάσει άνθρωπος και δείχνει να οδηγεί σε κάθετο σπήλαιο.

 

 Ας αφήσουμε όμως λίγο ελεύθερη την φαντασία μας..

Οι ερπετοειδής οντότητες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στις παραδόσεις, στη λαογραφία, στη "UFOλογία" ακόμα και τις θεωρίες συνωμοσίας. Χαρακτηριστικό τους είναι η ερπετόμορφη εξωτερική εμφάνιση, το σκληρό φολιδωτό δέρμα τους, τα γαμψόνυχα χέρια και πόδια, τα ερπετοειδή μάτια με κατακόρυφες σχισμές, και στόμα γεμάτο μυτερά δόντια. Για πολλούς ερευνητές οι ερπετοειδής βρίσκονται εδώ από τις απαρχές του ανθρώπου ή και πιο πριν, ενώ υπάρχουν πολλά αρχαία αντικείμενα που απεικονίζουν τέτοια όντα – θεούς, και μάλιστα ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ίσως να είναι οι μυθικοί θεοί των αρχαίων πολιτισμών μας. Ναοί και πυραμίδες σε όλο τον κόσμο είναι αφιερωμένοι σε αυτούς, που οι αρχαίοι κάτοικοι αναφέρουν ως «οι θεοί του ουρανού».

Οι Ατζέκοι λάτρευαν τη θεότητα Quetzalcoatl, το φτερωτό φίδι, με προφανή ερπετοειδή χαρακτηριστικά, ο οποίος καταβρόχθιζε ανθρώπους και διακοσμεί σήμερα αιματοβαμμένους ναούς στο αρχαίο Μεξικό. Άγαλμα του ερπετοειδούς κροκοδείλιου θεού Sobek καθισμένου στα δεξιά του θρόνου και δίπλα στο φαραώ Amenhotep III συναντάμε στο μουσείο Luxor στην Αίγυπτο. Τους Nagas τους συναντάμε στις παραδόσεις πολλών ασιατικών χωρών και η έννοια έχει συγχωνευτεί με τις τοπικές παραδόσεις των μεγάλων σοφών φιδιών ή δράκων. Naga είναι η λέξη για μια θεότητα ή ένα είδος όντων ή πλασμάτων που παίρνουν τη μορφή ενός μεγάλου ερπετού. Πήλινα ειδώλια με ερπετοειδή κεφάλια από την περίοδο Ubaid του πολιτισμού των Σουμερίων (5300-4100π.Χ), βρέθηκαν κοντά σε τάφους από τον Sir Leonard Woolley την δεκαετία του 1920. Ο σκοπός αυτών των αγαλματιδίων με τα χαρακτηριστικά ερπετών τα οποία παριστάνουν άνδρες, γυναίκες, και «μητέρες» που κρατάνε στην αγκαλιά τους ερπετοειδή μωρά, είναι άγνωστος.

Οι αναφορές από Νότια Αμερική, Ινδία, Κίνα Αίγυπτο είναι παρόμοιες, και τα ερπετά και οι βασιλιάδες συμβολίζονται με το σύμβολο του δράκου. Έτσι πρέπει να υπάρχει κάποιος τύπος παγκόσμιας επιρροής που πραγματοποιήθηκε από μια ερπετόμορφη πηγή.

Ίσως τελικά το ερπετοειδές κεφάλι της Γεωργιούπολης να μην είναι απλά μια τυχαία έμπνευση κάποιου καλλιτέχνη, αλλά να κρύβει κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Ίσως η δημιουργία του να κρύβει αρχαίες ερπετοειδείς θεότητες, ίσως μύθους και παραδόσεις, ίσως κάτι άλλο που δεν ξέρουμε και που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αρχαίοι ερπετοειδείς Θεοί

Οι ερπετοειδείς είναι από τα πιο αλλόκοτα είδη που εμφανίζονται στα φαινόμενα που σχετίζονται με εξωγήινους. Στο χώρο της συνωμοσιολογίας επικρατεί η άποψη ότι οι στρατιωτικοί συνεργάζονται μαζί τους. Πιστεύεται ότι είναι σε θέση να χειραγωγούν την διάσταση του χρόνου: είναι υπερδιαστασιακοί και μπορούν να επιλέξουν την εξελικτική πορεία τους.

Οι ερπετοειδείς ανήκουν σε πολλά υποείδη, αλλά δεν θα μπούμε στην διαδικασία να τα αναλύσουμε γιατί δεν είναι άλλωστε αυτός ο αντικειμενικός σκοπός του άρθρου. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η ερπετόμορφη εξωτερική εμφάνιση: σκληρό φολιδωτό δέρμα, γαμψώνυχα χέρια και πόδια, ερπετοειδή μάτια με κατακόρυφες σχισμές και στόμα γεμάτο μυτερά δόντια. Η συμπεριφορά τους φαίνεται να συμβαδίζει με την εξωτερική εμφάνιση τους. Έχουν συμπεριφορά και ψυχοσύνθεση αρπακτικού, αυστηρά ιεραρχικοί και ψυχρά υπολογιστικοί, μοχθηροί, κακόβουλοι, και νοσηροί. Επιπρόσθετα φαίνεται να διαθέτουν ισχυρότατες έμφυτες τηλεπαθητικές και παραψυχικές ικανότητες. Οι περισσότεροι από αυτούς φαίνεται να αντιμετωπίζουν το ανθρώπινο είδος με απέχθεια και περιφρόνηση, θεωρώντας το στην καλύτερη περίπτωση ως υποδεέστερη φυλή σκλάβων ή στην χειρότερη απλά ως τροφή ή φυσικό πόρο προς εκμετάλλευση. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων εξαναγκάστηκαν να έχουν επαφές μαζί τους, πολλά υποείδη ερπετοειδών μοιάζουν πραγματικά σαν να ξεπήδησαν από κάποιο φρικτό όνειρο. 

Αρχαία αντικείμενα από τον πολιτισμό Moche στο Περού. Χωρίς να αφήνουν πολλά για την φαντασία, απεικονίζουν άγριες ερπετοειδείς οντότητες με στόματα γεμάτα με μυτερά δόντια, που κρατούν μια λάμα στο ένα χέρι και ένα κομμένο ανθρώπινο κεφάλι στο άλλο.

Η θεότητα των Αζτέκων Quetzalcoatl, το Φτερωτό Φίδι με τα προφανή ερπετοειδή χαρακτηριστικά, που στην εικόνα πιο πάνω εμφανίζεται να καταβροχθίζει έναν άνθρωπο, διακοσμούσε τους αιματοβαμμένους ναούς/πυραμίδες τους στο αρχαίο Μεξικό, όπου τελούνταν φρικτές ανθρωποθυσίες με ανθρώπινα θύματα που έφταναν τις δεκάδες χιλιάδες σε κάποιες τελετές. 

Οι άγριοι ερπετοειδείς "θεοί" απαιτούσαν τεράστια πλήθη ανθρώπινων θυμάτων που τους παρείχαν πρόθυμα οι Αζτέκοι για να κατευνάσουν την ακόρεστη πείνα των "θεών" τους για ανθρώπινο πόνο, φρίκη,  φόβο και μαρτυρικό θάνατο. Στην εικόνα πάνω μια αποτρόπαια σκηνή τελετουργικού κανιβαλισμού: Αζτέκοι τρώνε τα ανθρώπινα μέλη των θυσιασμένων θυμάτων υπό το βλέμμα του αιμοσταγούς γαμψόνυχου ερπετόμορφου "θεού" τους.

Άγαλμα του ερπετοειδούς κροκοδείλιου θεού Sobek, καθισμένου στα δεξιά του θρόνου δίπλα στον Φαραώ Amenhotep III στο μουσείο του Luxor στην Αίγυπτο, που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για την επιρροή του "θεού" στον νεαρό ηγεμόνα.

       Nagas φυλάσσουν την κλίμακα που οδηγεί σε μια στούπα στην βόρεια Ταϋλάνδη.

Naga: λέξη για μια θεότητα ή ένα είδος όντων ή πλασμάτων, που παίρνουν τη μορφή ενός μεγάλου ερπετού. Σε πολλές ασιατικές χώρες, η έννοια naga έχει συγχωνευθεί με τις τοπικές παραδόσεις των μεγάλων και σοφών φιδιών ή δράκων. Στο μεγάλο ινδικό έπος Mahabharata, η απεικόνιση των Nagas τείνει προς το αρνητικό. Το έπος τις αποκαλεί «διώκτες όλων των πλασμάτων» και παρουσιάζει συχνά τις Nagas να εμφανίζουν ένα μίγμα ανθρώπινων και ερπετοειδών χαρακτηριστικών. Μερικές φορές παρουσιάζονται να εμφανίζουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά κάποια στιγμή, ενώ έχουν ερπετοειδή χαρακτηριστικά κάποια άλλη στιγμή (shape-shifting: αλλαγή της μορφής).

Nagas στα ανάκτορα στην Ανγκόρ Βατ στην Καμπότζη και Nagas στο Bhudda Park στην Ινδία

Η αρχαία Μεσοποταμία (Σουμερία) ήταν το λίκνο του παλαιότερου γνωστού πολιτισμού της ανθρωπότητας: των Σουμέριων. Ο πολιτισμός τους αναπτύχθηκε εκεί που βρίσκεται το σημερινό Ιράκ από το 5.000 π.Χ. Οι θρύλοι στα σφηνοειδή γραπτά αυτών των αρχαίων ανθρώπων μιλούν για μια φυλή γιγάντων που περιπλανήθηκε κάποτε στη γη. Οι Σουμέριοι πίστευαν ότι ήταν μια φυλή εξωγήινων από τον πλανήτη Nibiru και τους έδωσαν την ονομασία Anunnaki. (= "Εκείνοι που από τον ουρανό ήρθαν στη γη"). Οι Σουμέριοι θεωρούσαν ότι οι Anunaki ήταν πολύ ανώτερη, προηγμένη φυλή που χρησιμοποιώντας αυτό που σήμερα ονομάζουμε γενετική μηχανική δημιούργησαν - συνδυάζοντας το δικό τους DNA με το DNA του Homo erectus (του προϊστορικού ανθρώπου) - τον Homo sapiens, δηλαδή το ανθρώπινο είδος και εδραίωσαν τα πρώτα βήματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Η αρχική πρόθεση των Anunnaki ήταν να χρησιμοποιήσουν το ανθρώπινο είδος που δημιούργησαν σαν μια φυλή σκλάβων. Οι Anunnaki απεικονίζονται στις παρακάτω εικόνες από τοιχογραφίες σαν όντα με έντονα ερπετοειδή χαρακτηριστικά.

Σουμεριακά ειδώλια από την περίοδο Ubaid του πολιτισμού των Σουμερίων (5300 - 4100 π.Χ.): Αυτά τα πήλινα ειδώλια με τα ερπετοειδή κεφάλια βρέθηκαν σε μεγάλους αριθμούς κοντά σε τάφους από τον Sir Leonard Woolley που έκανε ανασκαφές τη δεκαετία του 1920 σε περιοχές του κάτω Ιράκ. Μυστήριο καλύπτει τον σκοπό αυτών των αγαλματιδίων με τα χαρακτηριστικά ερπετών, τα οποία παριστάνουν άνδρες, γυναίκες και "μητέρες" που κρατάνε στην αγκαλιά τους ερπετοειδή μωρά.

Αλλόκοτα αγαλματικά συμπλέγματα σε πάρκο στην πρωτεύουσα της Νορβηγίας Όσλο που απεικονίζουν παρασιτικά ερπετοειδή όντα να επιδίδονται σε θανάσιμο εναγκαλισμό ανθρώπινων μορφών.