Του Έρικ Σμυρναίου
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο 14ο τεύχος του περιοδικού Unlocking the Truth
Αυτές τις μέρες, (τον Σεπτέμβριο του ταραγμένου 2022 δηλαδή) προβάλλεται στους κινηματογράφους μια ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας με τον τίτλο "Nope", μια λέξη που οι Έλληνες διανομείς αποφάσισαν να μεταφράσουν ως "Ούτε καν". Οι πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής αυτής παραγωγής έρχονται αντιμέτωποι με κάτι παράξενο που καραδοκεί στους ουρανούς και που έχει αρκετά κακές προθέσεις.
Σταδιακά ανακαλύπτουν ότι τα ανεξήγητα φαινόμενα που απειλούν την καθημερινότητα τους σε μια απόμερη φάρμα της Αμερικανικής επαρχίας, δεν οφείλονται στη δραστηριότητα κάποιου εξωγήινου διαστημόπλοιου όπως αρχικά υποθέτουν (και ελπίζουν), αλλά στην παρουσία ενός πελώριου και εντελώς άγνωστου πλάσματος που ζει στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας και κατεβαίνει πότε-πότε μέχρι την επιφάνεια του κόσμου μας για να τραφεί.Η παραπάνω ιδέα, αν και μοιάζει αρκετά ασυνήθιστη, δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στους κύκλους της εναλλακτικής έρευνας την δεκαετία του 1950. Τι υποτίθεται όμως ότι είναι αυτά τα μυστηριώδη πλάσματα που υποτίθεται ότι αιωρούνται διακριτικά πάνω από τα κεφάλια μας;
Σύμφωνα λοιπόν με τις θεωρίες που προσπαθούν να τα περιγράψουν, τα όντα αυτά έχουν τεράστιο μέγεθος και αποτελούνται από μια διάφανη ουσία ζελατινοειδούς υφής η οποία αφενός τα καθιστά αόρατα στα μάτια μας και αφετέρου, επειδή είναι πολύ ελαφριά, τους επιτρέπει να επιπλέουν στον αέρα σαν πελώρια αερόστατα. Ουσιαστικά μοιάζουν με κολοσσιαίες μέδουσες οι οποίες είναι εξοπλισμένες με αέρινες κεραίες και διάφανα πλοκάμια με τα οποία παγιδεύουν πουλιά ή άλλα ζώα της ξηράς, ενίοτε και ανθρώπους, ή απορροφούν την ενέργεια των κεραυνών από την οποία τρέφονται και την οποία χρησιμοποιούν και ως όπλο, όπως περίπου κάνουν και τα ηλεκτροφόρα χέλια. Υποτίθεται μάλιστα ότι στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας επιβιώνει ένα ολόκληρο οικοσύστημα τέτοιων αόρατων σε εμάς πλασμάτων που ποτέ δεν αγγίζουν την επιφάνεια του πλανήτη μας και που ευθύνονται για κάποιες μαρτυρίες UFOs, για ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και ζώων καθώς και για τις βροχές αίματος και άλλων οργανικών ουσιών που πότε-πότε καταγράφονται στα χρονικά των ανεξήγητων φαινόμενων.
Η ιδέα αυτή διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον Βρετανό ζωολόγο Dr. Zquijot ο οποίος πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του σε μια παραθαλάσσια πολίχνη του Ηνωμένου Βασιλείου. Έχοντας αναπτύξει ένα έντονο ενδιαφέρον για τη ζωή του φυτοπλαγκτού και των μεδουσών, αφού ολοκλήρωσε το διδακτορικό του, αφιερώθηκε στη μελέτη αυτών των μικρών πλασμάτων. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι μέδουσες και τα αερόστατα υπακούν στους ίδιους νόμους όσον αφορά την κίνησή τους στο χώρο και ότι εφόσον οι μέδουσες μπορούν και χρησιμοποιούν το νερό ως μέσο για να μετακινούνται στον ωκεανό, θα μπορούσαν να υπάρχουν ανάλογα όντα που χρησιμοποιούν τον αέρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Για παράδειγμα, ισχυρίστηκε, τα πουλιά κινούνται στον αέρα ακριβώς όπως τα ψάρια στη θάλασσα. Τα θαλάσσια οστρακόδερμα ουσιαστικά μετακινούνται όπως χερσαίοι αντίστοιχοι οργανισμοί, για παράδειγμα οι ακρίδες. Επομένως, σύμφωνα με τους νόμους της εξέλιξης των ειδών, θα πρέπει να υπάρχουν οργανισμοί που ζουν εξ’ ολοκλήρου στην ατμόσφαιρα όπως οι μέδουσες ζουν στην θάλασσα.
Μάλιστα, ένα από τα παλαιότερα λογοτεχνικά έργα που αφορούν τέτοια υποθετικά όντα έχει τον τίτλο The Horror of the Height-Ο Τρόμος του Ύψους. Είναι μια μικρή νουβέλα που γράφτηκε το 1913 από τον γνωστό Sir Arthur Conan Doyle και περιγράφει τις περιπέτειες ενός πιλότου του Joyce-Armstrong ο οποίος προσπαθεί με το μονοπλάνο του να σπάσει το ρεκόρ πτήσεων σε μεγάλο ύψος, μόνο και μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με ένα τεράστιο οικοσύστημα διάφανων γιγάντων που αιωρούνται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας.
Ως ιδέα η παραπάνω προοπτική είναι πολύ γοητευτική. Ο ουρανός που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας όντως αποτελείται από μια ατμόσφαιρα η οποία χωρίζεται σε διαφορετικά στρώματα: Από την επιφάνεια της γης μέχρι το ύψος των 17 χιλιομέτρων περίπου υπάρχει η τροπόσφαιρα και από εκεί και πάνω, μέχρι το ύψος των 50 χιλιομέτρων απλώνεται η στρατόσφαιρα. Από τα 50 μέχρι τα 80 χιλιόμετρα βρίσκουμε την λεγόμενη «μεσαία ζώνη», από τα 80 έως τα 500 χιλιόμετρα μεσολαβεί η λεγόμενη «ζεστή ζώνη» και μετά, από τα 500 μέχρι τα χίλια χιλιόμετρα συναντάμε το εξώτατο στρώμα της ατμόσφαιρας του πλανήτη μας. Σύμφωνα πάντα με τις σχετικές θεωρίες, υπάρχουν αεριώδη όντα που περιπλανιόνται στην απώτατη αυτή ατμόσφαιρα, απορροφούν τα ηλεκτρικά φορτία που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή και επομένως παγιδεύουν τεράστια ποσά ενέργειας μέσα στην διάφανη και ζελατινοειδή τους δομή. Πότε-πότε η εξωτερική επιδερμίδα τους αποκολλάται και πέφτει μέχρι τη γη ως υγρό που μοιάζει με βροχή και είναι υπεύθυνη για τις παράξενες εμφανίσεις παχύρρευστών ουσιών «εξ’ ουρανού» που καταγράφονται σποραδικά σε διάφορα μέρη του πλανήτη μας.
Ο γνωστός αστρονόμος Καρλ Σέιγκαν (Karl Sagan) εξάλλου, δεν δίστασε να προτείνει την ύπαρξη παρόμοιων πλασμάτων στην αεριώδη ατμόσφαιρα του πλανήτη Δια, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν το μέγεθος μικρών πόλεων και να τρέφονται από οργανικές ουσίες που ενδεχομένως κυκλοφορούν με τα ρεύματα του βασιλιά του ηλιακού μας συστήματος.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο, υπάρχουν κάποια αντικειμενικά δεδομένα που συνηγορούν υπέρ της εντυπωσιακής αυτής θεωρίας: Στις πέντε Σεπτεμβρίου του 1891 για παράδειγμα, στις δυο η ώρα το μεσημέρι, στην Ιντιάνα των ΗΠΑ, δυο ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής που ταξίδευαν με μια άμαξα, παρατήρησαν ένα παράξενο πλάσμα με πολλά πτερύγια που ήταν ορθογώνιο στο σχήμα και πετούσε σε ένα ύψος εκατό ποδιών πάνω από τα κεφάλια τους. Το αλλόκοτο πλάσμα δεν έμοιαζε να έχει κεφάλι, ήταν πολύ μεγάλο σε μέγεθος και κινούσε τα πτερύγια του κατά τρόπο τέτοιο ώστε να φαίνεται ότι κολυμπάει στον αέρα. Το ίδιο βράδυ, ένας ιερέας με την γυναίκα του παρατήρησαν το ίδιο ακριβώς πλάσμα να πετάει στον ουρανό. Το όλο γεγονός αναφέρθηκε στον τοπικό περιοδικό τύπο και θεωρείται ότι αποτελεί μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες θεάσεις «ατμοσφαιρικών πλασμάτων» όπως κατέληξαν να ονομάζονται αυτά τα φευγαλέα όντα.
Το 1939, ένα μεταγωγικό αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ που μετέφερε 12 στρατιώτες, εξέπεμψε SOS μια ώρα μετά την απογείωσή του από την στρατιωτική βάση του San Diego. Τελικά προσγειώθηκε επειγόντως σε ένα πολιτικό αεροδρόμιο μισή ώρα αργότερα, και όταν σταμάτησε να κινείται οι διασώστες που έτρεξαν να ανοίξουν την πόρτα του χώρου των επιβατών αντίκρισαν ένα ανατριχιαστικό θέαμα: Όλοι οι επιβάτες ήταν νεκροί και ο μοναδικός επιζώντας, ο πιλότος του αεροσκάφους, επίσης σταμάτησε να αναπνέει ύστερα από λίγα λεπτά της ώρας. Οι ειδικοί που πραγματοποίησαν την απαραίτητη νεκροψία στα πτώματα του άτυχου αεροσκάφους, εντόπισαν παράξενα εγκαύματα στο δέρμα τους αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να εξηγήσει τι προκάλεσε αυτά τα εγκαύματα και κυρίως τι ακριβώς ήταν αυτό που σκότωσε όλους εκείνους τους ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της αυτοψίας του αεροσκάφους πάντως βρέθηκαν σημάδια από σφαίρες στους τοίχους του λες και οι επιβάτες του, όλοι στρατιώτες όπως σας έχω ήδη πει, προσπαθούσαν να σκοτώσουν κάτι που κινούταν με μεγάλη ταχύτητα στο εσωτερικό του.
Το 1963, μια μεσίτρια στο Johannesburg κατάφερε να φωτογραφίσει ένα τέτοιο πλάσμα καθώς τραβούσε διαφημιστικές φωτογραφίες ενός σπιτιού που ήθελε να πουλήσει. Το πλάσμα που φωτογράφησε μοιάζει να έχει μια δομή που θυμίζει κυψέλη.
Στις 20 Δεκεμβρίου του 1987, ένα ferry boat στις Φιλιππίνες συγκρούστηκε με ένα πετρελαιοφόρο τάνκερ με αποτέλεσμα να πεθάνουν 1.600 άνθρωποι. Μετά το καταστροφικό αυτό συμβάν, το πετρέλαιο που απλώθηκε πάνω στη θάλασσα πήρε το σχήμα ενός πλάσματος που έμοιαζε με τεράστιο δράκο. Σύμφωνα με κάποια παράξενη φήμη που κυκλοφόρησε λίγο αργότερα, και το ferry και το tanker είχαν συγκρουστεί στην πραγματικότητα με ένα άγνωστο πλάσμα τεραστίων διαστάσεων που είχε πέσει στην επιφάνεια της θάλασσας. Υποτίθεται ότι ειδικοί από τις ΗΠΑ, την τότε Σοβιετική Ένωση, την Ιαπωνία, την Κίνα και από άλλες χώρες προσπάθησαν να εντοπίσουν το άγνωστο αυτό πλάσμα αλλά δυστυχώς η ζελατινοειδής ουσία που το αποτελούσε είχε ήδη διασκορπιστεί σε μια έκταση εκατοντάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων και έτσι η γιγαντιαία αυτή επιχείρηση κατέληξε σε πλήρη αποτυχία.
Τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από όλα αυτά; Υπάρχουν όντως άγνωστες μορφές ζωής που επιπλέουν στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας; Θα μπορούσαν οι μύθοι για δράκοντες, σύλφες και άλλα στοιχειακά του αέρα να βασίζονται σε σποραδικές συναντήσεις των προγόνων μας με τέτοιου είδους πλάσματα που στα έκθαμβα μάτια τους ήταν λογικό να περιβάλλονται από μια υπερφυσική αύρα; Θα μπορούσαν να είναι υπεύθυνα για κάποιες έστω από τις εμφανίσεις Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενων Αντικειμένων που έχουν καταγραφεί σε ολόκληρη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας; Μήπως τα τεράστια ηλεκτρικά φορτία που απορροφούν και αποθηκεύουν ευθύνονται για ορισμένα αέρια φαινόμενα που η επιστήμη της μετεωρολογίας αδυνατεί ακόμα να προβλέψει; Και πως σχετίζονται όλα αυτά με τις ανεξήγητες βροχές αίματος και άλλων οργανικών ουσιών που παρατηρούνται πότε-πότε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου μας;
Καθώς η παρουσία μας γίνεται όλο και πιο έντονη, αν όχι ασφυκτική, στο γήινο περιβάλλον, ίσως δεν αργήσει η μέρα που όλες αυτά τα ερωτήματα θα απαντηθούν. Και ίσως αυτές οι απαντήσεις να μας εκπλήξουν συθέμελα και να αλλάξουν μια για πάντα την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει…