Του Νίκου Αποστολόπουλου
Όλοι έχουν ακούσει για τα ιπτάμενα αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας, πόσοι όμως άκουσαν για τα υποβρύχια αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας;
Πρέπει να διευκρινίσουμε πως όταν κάνουμε λόγο για ΑΤΥΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Υποβρύχια Αντικείμενα), δεν αναφερόμαστε σε εξωγήινους όπως έχει συνδεθεί λανθασμένα. Αναφερόμαστε σε αντικείμενα που δεν μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε γνωστά ανθρώπινα κατασκευάσματα ή σε αντίστοιχες δημιουργίες της φύσης, και ο λόγος είναι, πως έχουν παράξενα σχήματα, ενώ κινούνται με ταχύτητες και εκτελούν ελιγμούς με τέτοιο θαυμαστό τρόπο, που η σημερινή τεχνολογία αδυνατεί να αναπαραγάγει ή και να εξηγήσει ακόμα. Χαρακτηριστικές είναι κάποιες περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί, χωρίς ποτέ να δοθεί μια ικανοποιητική εξήγηση.
Το βράδυ της 30 Ιουλίου 1967, ο Γιόργκε Μοντόγια ήταν αξιωματικός υπηρεσίας στο Αργεντινό πλοίο Naviero, ταξιδεύοντας στο Νότιο Ατλαντικό 190 χιλιόμετρα έξω από τη Βραζιλιάνικη ακτή. Κοιτάζοντας προς την δεξιά πλευρά του πλοίου, ο Μοντόγια ξαφνιάστηκε βλέποντας ένα παράξενο σκάφος σε σχήμα πούρου να γλιστράει σιωπηλά μέσα στο νερό κάπου 15 μέτρα μακριά. Το κοίταξε κατάπληκτος για μια στιγμή και αμέσως ειδοποίησε τον καπετάνιο με την ενδοσυνεννόηση. Όταν ο καπετάνιος Τούλιαν Αρντάνζα ανέβηκε στο κατάστρωμα, το μυστηριώδες σκάφος έτρεχε ακόμα δίπλα στο πλοίο. Οι δύο άντρες το μελέτησαν για δεκαπέντε περίπου λεπτά που έμεινε σε αυτή τη θέση. Το μυστηριώδες σκάφος έφεγγε με ένα ζωηρό μπλε-άσπρο φως και δεν άφηνε απόνερα. Υπολόγισαν ότι το μήκος του αντικειμένου ήταν περίπου 32 με 33 μέτρα. Μετά, χωρίς προειδοποίηση, το άγνωστο αντικείμενο γύρισε προς το εμπορικό πλοίο και λάμποντας ζωηρά καθώς επιταχυνόταν, καταδύθηκε περνώντας κάτω από το πλοίο και χάθηκε αμέσως στα βάθη του ωκεανού. Οι αξιωματικοί και το πλήρωμα μόλις είχαν συναντήσει ένα από τα αινιγματικά υποβρύχια αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας. Σε μια συνέντευξη που έδωσε αργότερα ο καπετάνιος είπε ότι, σίγουρα δεν ήταν ένα συμβατικό υποβρύχιο, ούτε φάλαινα, και στα 20 χρόνια της ζωής του στη θάλασσα δεν ξανάδε τίποτα σαν αυτό.
Ο αριθμός των εμφανίσεων ΑΤΙΑ που αναφέρθηκαν από το τέλος της δεκαετίας του 1940, φθάνει σε δεκάδες χιλιάδες και οι αναφορές που συγκεντρώθηκαν δείχνουν ότι και τα ΑΤΥΑ είναι το ίδιο πολλά στα νερά του πλανήτη μας, όσα και τα ΑΤΙΑ στους ουρανούς. Περισσότερο από 70% της επιφάνειας της Γης σκεπάζεται με νερό. Το μέσο βάθος των θαλασσών και των ωκεανών είναι 3 χιλιόμετρα και ο άνθρωπος μόλις άρχισε την εξερεύνηση της απέραντης περιοχής που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Εκεί, τεχνολογικά προηγμένα όντα, θα μπορούσαν να βρουν ένα ιδανικό χώρο για ν΄ αναπτύξουν τις δραστηριότητες τους μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων. Όπως κατάφεραν ερευνητές να ξεθάψουν αναφορές για ΑΤΙΑ με χρονολογίες πριν από τις εμφανίσεις του 1947, έτσι υπάρχουν αναφορές για ΑΤΥΑ από τον περασμένο αιώνα.
Την νύχτα της 24 Φεβρουαρίου 1885, στο Βόρειο Ειρηνικό, το πλήρωμα του πλοίου Innerwich είδε ένα μεγάλο αντικείμενο, που έλαμπε μ΄ ένα ζωηρό κόκκινο φως, να καταδύεται στη θάλασσα τινάζοντας ψηλά μία μεγάλη στήλη νερού καθώς βυθιζόταν κάτω από τα κύματα. Στις 12 Νοεμβρίου 1887, κοντά στο Ακρωτήριο Ρέης, στο Νιουφάουντλαντ, ο Καπετάνιος Μουρ του Βρετανικού πλοίου Siberian παρακολούθησε για πέντε λεπτά «μία μεγάλη πύρινη σφαίρα» που υψώθηκε από τον ωκεανό σε ύψος 15 μέτρων. Κινήθηκε προς το πλοίο του και αντίθετα στον δυνατό άνεμο, πριν αποχωρήσει. Μία από τις εντυπωσιακές περιπτώσεις από τα αρχεία των ΑΤΥΑ συνέβη στις ακτές της Βόρεια Αμερικής. Ο 19χρονος Γουέσλευ Γκρούμαν, που οδηγούσε προς το Όκ Μπλαφ της Μασαχουσέτης, το βράδυ της 27ης Μαρτίου 1979, πρόσεξε μια πράσινη ανταύγεια πάνω από την κορυφή μερικών αμμόλοφων και κοίταξε προς την θάλασσα μόλις ξεπέρασε τα εμπόδια αυτά. Περίπου 60 μέτρα μακριά από την ακτή, επέπλεε στο νερό ένας μακρύς, φωτεινός κύλινδρος 9 μέτρων. Ο Γκρούμαν σταμάτησε το αυτοκίνητο του ενώ το ΑΤΥΑ ανέβαινε σιωπηλά από την επιφάνεια και βγήκε έξω για να παρακολουθήσει την ανύψωση του. Αποφάσισε να πάρει από το αυτοκίνητο τον δυνατό φακό του, αλλά ανακάλυψε ότι μπορούσε να κουνήσει μονάχα το κεφάλι του. Η παράλυση κράτησε ώσπου το ΑΤΥΑ πέταξε μακριά και ο Γκρούμαν ανέφερε άλλες δύο παράξενες επιδράσεις που πρόσεξε. Η πρώτη ήταν ότι το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του εξέπεμπε ένα χαμηλής συχνότητας βόμβο όλη την ώρα της εμφάνισης και η δεύτερη ήταν η συμπεριφορά του ρολογιού του. Η ημερομηνία στο ρολόι του ήταν τρεις μέρες μπροστά από την ημερομηνία της εμπειρίας, αλλά την επόμενη έδειχνε τη σωστή ημερομηνία και από τότε δούλευε σωστά.
Στο Νιούπορτ του Ρον Άιλαντ, ο Τζων Γκάλαχερ πρόσεξε κατά τη διάρκεια της ημέρας κάτι άγνωστο να υψώνεται ή να προωθείται στη θάλασσα. Τον Απρίλιο του 1961 δούλευε σ’ ένα σπίτι κοντά στην ακτή και είδε μια κόκκινη σφαίρα να χοροπηδάει στα κύματα. Παραξενεμένος ανέβηκε στο δεύτερο πάτωμα για να δει καλύτερα και είδε ότι το αντικείμενο βρισκόταν 180 μέτρα από την ακτή και προχωρούσε προς τ’ ανοιχτά. Ξαφνικά υψώθηκε σταθερά σε ένα ύψος 18 μέτρων, σταμάτησε και μετά επιταχύνοντας στα 160 χιλιόμετρα ανά ώρα, περίπου, χάθηκε πετώντας προς την ανοιχτή θάλασσα.
Υποβρύχια αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας έχουν απλώσει τη δράση τους και σε στεριανά νερά. Αναφέρθηκε ότι φάνηκαν να μπαίνουν και να βγαίνουν από λίμνες και ποτάμια, λιμάνια, χαράδρες και φιόρδ. Μια μαζική εμφάνιση έγινε στον ποταμό Αραγκουάρι της Βραζιλίας, τον Νοέμβριο του 1980, όταν περισσότεροι από 70 άνθρωποι που περίμεναν το πορθμείο, είδαν ένα στερεό αντικείμενο με διάμετρο 5 μέτρα να βγαίνει από το νερό. Για τέσσερα λεπτά περίπου ταλαντευόταν σε ένα ύψος 200 μέτρων και μετά, αργά, ανοίχτηκε στη θάλασσα. Κάποια στιγμή πλησίασε την ακτή στα 30 μέτρα. Ο οδηγός και οι επιβάτες ενός λεωφορείου του Λονδίνου είδαν από κοντά ένα ασημόχρωμο ΑΤΥΑ σε σχήμα πούρου, να βυθίζεται στον ποταμό Λη, αφού έκοψε τα τηλεφωνικά σύρματα και χάραξε ένα σημάδι στην τσιμεντένια όχθη. Ο Μπομπ Φωλ οδηγούσε το 123 λεωφορείο προς το Τόττενχαμ, στις 13 Απριλίου 1964, όταν το ΑΤΥΑ έπεσε δίπλα στον δρόμο, μπροστά του και μέσα στο ποτάμι. Η αστυνομία που δεν βρήκε τίποτα αφού έψαξε το ποτάμι που είχε βάθος δύο μέτρα, συμπέρανε ότι οι μάρτυρες ίσως είδαν κάποιο σμήνος από πάπιες – αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα κομμένα σύρματα και το χαραγμένο τσιμέντο. Στις 23 Μαίου 1969 τρεις αυτόπτες μάρτυρες είδαν «ένα στρογγυλό γυαλιστερόαντικείμενο με κόκκινα φώτα που αναβόσβηναν» να πέφτει μέσα στον Σαιν Λώρενς. Η έρευνα της αστυνομίας «δεν βρήκε τίποτα».
Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας στις 10 Σεπτεμβρίου 1967, τρεις ψαράδες είδαν έναν «ιπτάμενο δίσκο» να πέφτει στη θάλασσα ενώ στη συνέχεια μάζεψαν τα συντρίμμια του. Μετά από χημικές αναλύσεις διαπιστώθηκε ότι αυτά τα κομμάτια ήταν από μαγνήσιο, καθαρότητας ανώτερης από αυτήν που επιτυγχάνεται με τις συνηθισμένες μεθόδους. Το 1972, το Νορβηγικό Ναυτικό ακολούθησε για δυο εβδομάδες ένα USO στο Sognefjiord, ένα από τα μακρύτερα και βαθύτερα φιόρδ παγκοσμίως. Στις 20 Νοεμβρίου, το αντικείμενο εξήλθε από το νερό. Σύμφωνα με τις περιγραφές, ήταν ένα συμπαγές, αθόρυβο, σκάφος, σε σχήμα πούρου. Όταν ένα από τα πλοία άνοιξε πυρ εναντίον του, το USO απλά καταδύθηκε ξανά και χάθηκε μέσα στα κύματα. Το 1969, οι θαλασσοπόροι του USS Cartaterra, διαπερνούσαν τα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής όταν ξαφνικά, ένα τεράστιο υποβρύχιο σκάφος έσπασε τον πάγο και εκτοξεύτηκε στον ουρανό, αφήνοντας πίσω του μια καλοσχηματισμένη τρύπα. Τον Αύγουστο του 1965 κατά την διάρκεια ταξιδιού στην Κόκκινη Θάλασσα το πλήρωμα του ατμόπλοιου Raduga παρατήρησε μια φλογερή σφαίρα να αναδύεται και να αιωρείται, φωτίζοντας την επιφάνεια του νερού. Η σφαίρα είχε διάμετρο 60 μέτρα. Το Shag Harbour είναι ένα μικρό ψαροχώρι στη Νέα Σκωτία, του Καναδά. Στις 4 Οκτωβρίου 1967, ένα άγνωστο αντικείμενο διαμέτρου 20 μέτρων περίπου εθεάθη να πέφτει από τον ουρανό στη θάλασσα και να προχωρεί κάτω από το νερό, αφήνοντας αφρό στην επιφάνεια. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι σημαντική όχι μόνο γιατί υπάρχουν πολλές μαρτυρίες αλλά και γιατί κυβερνητικά έγγραφα επικυρώνουν ότι πράγματι εκείνο το βραδύ κάτι παράξενο έπεσε στην θάλασσα.
Η δύναμη των αινιγματικών αυτών μηχανών, αν είναι μηχανές, φαίνεται τεράστια όπως δείχνει η ακόλουθη αναφορά από τα παγωμένα νερά της Σουηδίας. Στις 30 Απριλίου 1976, ανάμεσα στις 5:15 και 5:30 μ.μ. τρεις αυτόπτες μάρτυρες είδαν ένα σκούρο γκρι αντικείμενο με μήκος 9 μέτρα, να προχωρεί μέσα στη λίμνη Σιλγιάν της κεντρικής Σουηδίας, ανοίγοντας ένα κανάλι σε πάγο πάχους 20 εκατοστών. Το κανάλι είχε πλάτος από 3 μέχρι 3,6 μέτρα και κατευθυνόταν κάθετα στη λίμνη για πάνω από 800 μέτρα. Ενώ το ΑΤΥΑ έσκιζε τον πάγο με 95 χλμ/ώρα, κομμάτια πάγου και νερό πετάγονταν προς τα πλάγια. Για πολλά χρόνια οι Σκανδιναβοί ενοχλούνταν από αντικείμενα άγνωστης ταυτότητας που έπεφταν στις λίμνες τους από τον ουρανό. Πολλά απ’ αυτά έπεσαν το 1946 και αρχικά ονομάστηκαν μετεωρίτες από τον τύπο, αλλά όταν οι αναφορές άρχισαν να τα περιγράφουν σαν ασημόχρωμα βλήματα σε σχήμα τορπίλης, που άφηναν πίσω τους καπνό, άρχισαν να ονομάζονται «ρουκέτες φαντάσματα».
Η ελληνική διάσταση του φαινομένου
Με το πρώτο καταιγισμό αναφορών για άγνωστα ιπτάμενα αντικείμενα στον ελλαδικό ουρανό στη μέση της δεκαετίας του 1940, υπήρξαν παράλληλα και κάποιες καταγραφές που αναφέρονταν σε παράξενα αντικείμενα που «βουτούσαν» στην θάλασσα και χάνονταν, φώτα από το βυθό της θάλασσας που γίνονταν ορατά από πιλότους αεροσκαφών, συντριβές ιπτάμενων αντικειμένων σε θαλάσσιες περιοχές χωρίς ποτέ να βρεθούν συντρίμμια, αλλά και παράξενες λάμψεις και εκρήξεις χωρίς ποτέ να εντοπιστούν οι πηγές αυτών των εκδηλώσεων.
Μια από τις πρώτες αναφορές που έχουν καταγραφεί, αφορά σε μια έκρηξη – φάντασμα, που σημειώθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1947, στις 10.55μμ στον Αργοσαρωνικό. Πλήθος κόσμου από τον Πειραιά μέχρι και τη Βουλιαγμένη αντελήφθησαν μία εκθαμβωτική λάμψη στο βάθος του Σαρωνικού, και ανατολικά της Αίγινας και των Φλεβών. Ακολούθησε σφοδρότατη έκρηξη η οποία έγινε ιδιαίτερα αισθητή στη περιοχή του Πειραιά και των Λιπασμάτων. Κατόπιν εντολής του υπουργείου των Ναυτικών, απέπλευσαν άμεσα από το λιμάνι του Πειραιά, το σκάφος της ακτοφυλακής «Δίστρατον», και το ναρκαλιευτικό του πολεμικού ναυτικού «Μύκονος», και με τη βοήθεια ισχυρών προβολέων, καθ’ όλην τη νύχτα, κινήθηκαν στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Αίγινας και Φλεβών, χωρίς ωστόσο οι έρευνες να αποφέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Το επόμενο πρωί το λιμεναρχείο Πειραιώς, διέταξε την επιφυλακή όλων των αγκυροβολιμένων ναυαγοσωστικών. Η αστυνομική διεύθυνσή Πειραιώς, επικοινώνησε με τους παράκτιους σταθμούς χωροφυλακής οι οποίοι ανέφεραν οτι δεν γνωρίζουν τίποτα, δεν υπάρχει κάποιο ναυάγιο, ούτε φυσικά ναυαγοί. Ο κ. Π. Κανελλόπουλος, υπουργός Ναυτικών και δημοσίας Τάξεως, ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους ότι "..δεν υπάρχει ουδεμία συγκεκριμένη πληροφορία εν σχέσει με την σημειωθείσαν χθεν την νύκτα ισχυράν έκρηξιν..", και όπως ήταν αναμενόμενο η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
Παρόμοιο περιστατικό με έντονη λάμψη και έκρηξη, όχι όμως στη θάλασσα, αλλά πάνω από την θαλάσσια περιοχή «Νερόμυλος» της νήσου Καρπάθου, θα σημειωθεί στις 4 Φεβρουαρίου 1958. Ένα νησί που θα το συναντήσουμε και παρακάτω. Σύμφωνα με την αναφορά του αστυνομικού σταθμάρχου του νησιού: «..την 9ην πρωινήν χθές, διήλθεν άνωθεν του χωρίου εις μέγα ύψος τεράστιον φωτεινών σώμα, κινούμενον με ιλλιγιώδη ταχύτητα. Τούτο μόλις έφθασεν άνωθεν της παραθαλασσίας τοποθεσίας «Νερόμυλος» εξερράγη με εκτυφλωτικήν λάμψιν». Και όπως ήταν αναμενώμενο «Αί αρχαί διαξέγουν ερεύνας διά την ανεύρεσιν των τεμαχίων του εκραγέντος αντικειμένου».
Λάμψη και ισχυρός κρότος, θα σημειωθεί ένα χρόνο αργότερα και στην Κάλυμνο, στις 9 Δεκεμβρίου, όταν μία λάμψη κυανού χρώματος που θα διαρκέσει 30 περίπου δευτερόλεπτα, θα γίνει ορατή από τους κατοίκους του νησιού, ενώ ακολούθησε ισχυρός κρότος άνω του ενός λεπτού ο οποίος «εδόνησε την νήσον».
Τον Νοέμβριο του 1963, ένα φλεγόμενο σώμα μεγάλου μεγέθους και με έντονη λάμψη, εθεάθη να κινείται στον ουρανό και να πέφτει στη θάλασσα, στην περιοχή Σκαλοχώρι, 58 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης, μεταξύ 19.00 και 20.30μμ. Το γεγονός καταγράφηκε από δύο άτομα, τον δικηγόρο Αθηνών κ. Θ. Σαρίκα, και τον συνάδελφό του κ. Σαρλά. Και οι δύο αντελήφθησαν ένα ουράνιο σώμα να κινείται από νοτιοδυτικά προς βορειοδυτικά, αρκετά αργά σε σχέση με αυτή των μετεωριτών, να χάνετε πίσω από το όρος που βάδιζαν, και με καθοδική πορεία προς την θάλασσα.
Στην Μυτιλήνη και πάλι, πέντε χρόνια αργότερα, στις 18 Ιουλίου 1968, θα σημειωθεί μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις, όταν έντεκα συνολικά σκάφη, θα «χτενίσουν» επί δύο ώρες την θαλάσσια περιοχή Νεαπόλεως, για να ανεύρουν ένα αεροπλάνο το οποίο…δεν έπεσε ποτέ! Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, τα παιδιά και ο δάσκαλος μιας κατασκήνωσης της περιοχής, εντόπισαν τις πρωινές ώρες, ένα αεροσκάφος το οποίο αφού έχασε ύψος έπεσε στην θαλάσσια περιοχή Νεαπόλεως. Κανένα, όμως σήμα κινδύνου δεν έλαβε ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου, που βρισκόταν πλησίον της περιοχής, ενώ οι έρευνες υπήρξαν άκαρπες. Σύμφωνα με τις εικασίες, αφού επίσημο πόρισμα δεν υπήρξε, ο δάσκαλος με τα παιδιά υπήρξαν θύματα μαζικής οφθαλμαπάτης!
Τον Ιούλιο του 1972, το Αρχηγείο Ναυτικού θα ανακοινώσει ύστερα από αναφορές πολιτών, ότι «..στίς 16 Ιουλίου και ώραν 11.30 αναφέρθη ότι επέπλεεν αντικείμενο μήκους 2,5 μέτρων περίπου, που έμοιαζε με τορπίλλην στην θαλάσσια περιοχήν του Σαρωνικού Κόλπου δυτικά των βραχωνισήδων Πετροκάραβο..» Αφού αναφέρει το θαλάσσιο στίγμα του αντικειμένου, η ανακοίνωση κλείνει, εφιστώντας την προσοχή των ναυτιλλομένων. Καμία άλλη ανακοίνωση δεν θα ακολουθήσει τις επόμενες ημέρες από το Αρχηγείο, όπως και καμία απάντηση στο ερώτημα: Γιατί μία τορπίλη μπορεί να «κόβει» βόλτες στο Σαρωνικό Κόλπο;
Την δεκαετία του 1980, θα καταγραφεί η πιο γνωστή ίσως περίπτωση ΑΤΥΑ στην Ελλάδα, η οποία θα αναφερθεί σε αρκετές εφημερίδες, και θα αναδημοσιευτεί και σε πολλά περιοδικά και βιβλία του ανεξήγητου. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες πολιτών, το Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 1984, υπήρξαν ενδείξεις ότι μικρό αεροσκάφος έπεσε στη θάλασσα και βυθίστηκε, στα ανοιχτά του χωριού Μύρτος της Ιεράπετρας στην Κρήτη. Συγκεκριμένα, όπως έγραψε το φύλλο της εφημερίδας «Τόλμη» του Ηρακλείου, οι λιμενικές αρχές του Λασιθίου βρισκόντουσαν σε κινητοποίηση για να εξακριβώσουν εάν έχουν βάση οι ισχυρισμοί κατοίκων του χωριού Μύρτος Ιεράπετρας, κατά τους οποίους στις 4.20 το απόγευμα είδαν άγνωστο αντικείμενο να πέφτει φλεγόμενο στη θάλασσα, 4 μίλια νοτιοδυτικά του χωριού. Οι κάτοικοι ισχυρίζονται ότι είδαν το αντικείμενο να πέφτει με μεγάλη ταχύτητα και να δημιουργείται τεράστιος πίδακας νερού 50 μέτρων. Ειδοποιήθηκε ο Λιμενικός Σταθμός Ιεράπετρας και το Λιμεναρχείο Αγίου Νικολάου, ενώ καΐκι από την περιοχή προσπάθησε να πλησιάσει το σημείο όπου βυθίστηκε το άγνωστο αντικείμενο, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει λόγω της κακοκαιρίας που επικρατούσε στη θάλασσα. Στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου του Ηρακλείου δεν γνώριζαν τίποτα για πτήση εκείνη την ώρα, ενώ τίποτα δεν γνώριζε και ο Σταθμός Χωροφυλακής Μύρτου, πέρα από τις πληροφορίες που έδωσαν οι κάτοικοι.
Λίγες ημέρες αργότερα, στις 17 Ιανουαρίου 1985, θα υπάρξει νέα κινητοποίηση των Λιμενικών Αρχών και του υπουργείου Ναυτιλίας εξαιτίας μίας φωτιάς - μυστήριο, μεταξύ Νισύρου και Τήλου. Την φωτιά και την έκρηξη που ακολούθησε, αντελήφθη πρώτος ένας πιλότος αεροσκάφους της Ολυμπιακής Αεροπορίας που ειδοποίησε σχετικά το θάλαμο Ερεύνης και Διασώσεως του υπουργείου Ναυτιλίας. Ο θάλαμος με τη σειρά του ενημέρωσε τις Λιμενικές Αρχές όλων των Δωδεκανήσων, ενώ παράλληλα ειδοποιήθηκαν τα παραπλέοντα εμπορικά σκάφη και το Κέντρο Συντονισμού Έρευνας και Διάσωσης του Αρχηγείου της Αεροπορίας, το οποίο έστειλε αεροσκάφος κι έψαξε την περιοχή χωρίς αποτέλεσμα μέχρι τις 2.30 πρωινή, με τη βοήθεια φωτιστικών βολίδων. Η επιβεβαίωση του πιλότου ήρθε λίγο αργότερα, όταν δύο νεαροί που βρίσκονταν στην ακτή της Νισύρου, είδαν την φωτιά χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν την προέλευση της, όπως τουλάχιστον τηλεγράφησε στο υπουργείο Ναυτιλίας το Λιμεναρχείο της Ρόδου.
Μια άλλη περίπτωση, μάλλον ΑΤΥΑ, η οποία όμως δεν ερευνήθηκε πλήρως επειδή δεν ανευρέθηκαν οι μάρτυρες είναι η παρακάτω που προέρχεται από την εφημερίδα «Απογευματινή» με ημερομηνία 5/10/1989: «Άγνωστο αντικείμενο στη θάλασσα της Μήλου. Σε συναγερμό τέθηκαν το πρωί οι λιμενικές αρχές ύστερα από σήμα του πλοιάρχου με παναμαϊκή σημαία πλοίου «ΧΟΠ 2», με το οποίο ανέφερε πτώση αεροσκάφους στη θάλασσα. Ο πλοίαρχος του «ΧΟΠ 2» Ιωάννης Γάλαρης είπε ότι χθες το πρωί στις 9.30 είδε κάτι να πέφτει στη θάλασσα αλλά δεν μπόρεσε να διαπιστώσει αν ήταν αεροσκάφος, μετεωρολογικό φαινόμενο ή άγνωστης ταυτότητας αντικείμενο. Από εκτεταμένη έρευνα που έκανε σκάφος του λιμενικού στη θαλάσσια περιοχή νότια της νησίδας του Αγίου Γεωργίου δεν διαπιστώθηκε η πτώση αεροσκάφους. Ο Βʼ μηχανικός του πλοίου είπε ότι είδε κάτι να πέφτει στη θάλασσα μέσα από καταιγίδα και να αφήνει πίσω του δύο έντονες γραμμές οι οποίες παρέμειναν στον ουρανό για τριάντα περίπου λεπτά. Ο ασυρματιστής του πλοίου πάντως Ιωάννης Κοντογεωργάκης είπε ότι για δέκα λεπτά περίπου η θάλασσα έβραζε και ύστερα από 45 λεπτά περίπου είδε δύο αεροπλάνα της πολεμικής αεροπορίας να πετάνε με κατεύθυνση τη Κίμωλο».
Αναφορές όμως εξακολουθούν να καταφθάνουν μέχρι και σήμερα, σε οργανισμούς και ομάδες έρευνας, με πιο πρόσφατη τη θέαση ενός κατοίκου από τα Πηγάδια Καρπάθου, στις 21 Δεκεμβρίου του 2012, στις 20.55 το βράδυ. Η μαρτυρία έρχεται από το Διεθνή οργανισμό της NUFORC με τίτλο ''Big white shining thing crashed in the Aegean Sea between Karpathos and Rhodes''. Σύμφωνα με την μαρτυρία: «Κάποια στιγμή είδα κάτι λευκό και λαμπερό να πετά πάνω από τη πόλη του νησιού (τα Πηγάδια Κάρπαθου). Κινούταν χαμηλά και σιωπηλά, περίπου στα 1200 με 1500 μέτρα από το έδαφος και είχε το μέγεθος ενός αεροπλάνου. Ήρθε κατευθείαν από τα νοτιοδυτικά και είχε το κλασικό σχήμα ενός μετεωρίτη, αλλά δεν νομίζω ότι ήταν ένας μετεωρίτης. Ήταν λαμπερό λευκό, ταχύτατο και σε γωνία που πίστευα ότι θα συντριβεί στο ακρωτήριο ακριβώς βόρεια των Πηγαδιών. Όμως πέρασε πάνω από την κορυφή του ακρωτηρίου, και εκεί σε ύψος 500 μέτρων αποκολλήθηκε ένα λαμπερό κόκκινο φως που έπεσε στην ανατολική πλευρά του νησιού. Το κύριο σώμα συνέχισε τη πορεία του και πρέπει να συνετρίβη στη θάλασσα μεταξύ Κάρπαθου και Ρόδου. Περίμενα να ακούσω κάποιο θόρυβο την στιγμή της συντριβής στο νερό, αλλά δεν ακούστηκε τίποτα. Πάντως, λίγο πριν πέσει το κόκκινο μέρος, το κύριο σώμα φάνηκε να περιστρέφεται κατά 90 μοίρες και να πετάει καθοδικά προς τα πλάγια».