Στις 10 Μαρτίου 1970, η Nina Kulagina, μια νοικοκυρά και πρώην μέλος του συντάγματος αρμάτων μάχης του Κόκκινου Στρατού, σταμάτησε την καρδιά ενός βατράχου χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό της. Η Kulagina, η οποία ισχυριζόταν ότι είχε ψυχικές δυνάμεις, καθόταν σε μια αίθουσα παρατήρησης στο Στρατιωτικό Ινστιτούτο Ukhtomskii στο Λένινγκραντ της Ρωσίας.
Η καρδιά του φρεσκοαφαιρούμενου βατράχου βρισκόταν σε ένα διάλυμα που μπορούσε να τη κρατήσει να χτυπά για έως και μία ώρα, και οι επιστήμονες μετρούσαν τους παλμούς ανά λεπτό μέσω ηλεκτροδίων που είχαν συνδέσει. Σύμφωνα με τους Σοβιετικούς γιατρούς που την παρακολουθούσαν, ο καρδιακός ρυθμός της ίδιας της Kulagina αυξήθηκε δραματικά κατά τη διάρκεια των επτά λεπτών που της πήρε για να σταματήσει διανοητικά την καρδιά του βατράχου. Της είχε πάρει 20 λεπτά για να προετοιμαστεί για την άσκηση. Στη συνέχεια, προσπάθησε να ανεβάσει τον καρδιακό ρυθμό ενός γιατρού που ήταν δύσπιστος για τις δυνάμεις της. Μέσα σε λίγα λεπτά, οι αναλυτές παρατήρησαν ότι η καρδιά του γιατρού χτυπούσε με «επικίνδυνο» ρυθμό και το πείραμα τερματίστηκε. Αλλά το βίντεο έφτασε γρήγορα στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Είχε αληθινά ψυχικές δυνάμεις η Kulagina; Ή μήπως οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να ξεγελάσουν τους εχθρούς τους υπονοώντας ένα εξωαισθητικό οπλοστάσιο; Οι απόψεις των Αμερικανών διχάστηκαν, αλλά ένα ήταν σίγουρο: το σοβιετικό μέντιουμ και ο νεκρός βάτραχος είχαν σίγουρα τραβήξει την προσοχή τους.Η Ninel Kulagina γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου 1926 στο Λένινγκραντ (τώρα Αγία Πετρούπολη), όπου έζησε ολόκληρη τη ζωή της. Το πλήρες ονοματεπώνυμό της κατά τη γέννηση ήταν Ninel Sergeyevna Mikhailova. Το «Ninel» («Λένιν» γράφεται προς τα πίσω) ήταν ένα δημοφιλές όνομα για τα κορίτσια στο Λένινγκραντ την εποχή της γέννησής της. Στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκε ως Nelya Mikhailova. Στη Δύση ήταν γνωστή (λανθασμένα) ως Nina Kulagina. Η Κουλαγκίνα ήταν από τις πλέον σοβαρές περιπτώσεις ψυχοκίνησης την οποία ανακάλυψε και ανέδειξε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Λεονίντ Βασίλιεφ, που ήταν και ο κύριος εκπρόσωπος της παραψυχολογίας στη Σοβιετική Ένωση εκείνη την εποχή. Όλα όμως είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.
Η Kulagina συμμετείχε στην άμυνα του Κόκκινου Στρατού του Λένινγκραντ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής πολιορκίας μαζί με τον πατέρα, τον αδερφό και την αδερφή της, και έγινε ασυρματίστρια σε ένα σύνταγμα τανκς σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών τραυματίστηκε στην κοιλιά. Μετά τον πόλεμο παντρεύτηκε τον Viktor Vasilievich Kulagin, Ρώσο ναυτικό μηχανικό, και απέκτησε τρία παιδιά. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Kulagina νοσηλεύτηκε για νευρικό κλονισμό, πιθανώς ως αποτέλεσμα χρόνιου πόνου από την πληγή της ή από καθυστερημένη διαταραχή μετατραυματικού στρες. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1963, άκουσε ένα ραδιοφωνικό ρεπορτάζ για μια γυναίκα που μπορούσε να «βλέπει» τα χρώματα με τα δάχτυλά της, και δήλωσε: «Μπορώ να το κάνω αυτό!», υπενθυμίζοντας ότι ενώ ανάρρωνε στο νοσοκομείο είχε τη δυνατότητα να διαλέξει τα χρωματιστά νήματα που χρειαζόταν για το κέντημα της από μια αδιαφανή τσάντα χωρίς να τα κοιτάζει. Για να πείσει τον άπιστο σύζυγό της έδειξε αυτή την ικανότητα με δεμένα τα μάτια. Σε επαναλαμβανόμενα πειράματα έδειξε ότι εκτός από τον σωστό εντοπισμό κρυμμένων χρωμάτων μπορούσε να διαβάσει κείμενο, να διακρίνει τις ημερομηνίες στα νομίσματα και να αναπαράγει με ακρίβεια απλά σχέδια ενώ βρισκόταν σε ξεχωριστό δωμάτιο. Αυτά τα πειράματα ήρθαν στο φως μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν το ζευγάρι είπε σε έναν γιατρό για αυτά.
Την ίδια εποχή ο Λεονίντ Βασίλιεφ εξέταζε εθελοντές για να μελετήσει τη λεγόμενη «δερμοοπτική όραση», την ικανότητα που υποτίθεται ότι βασίζεται στην παραφυσική αντίληψη να γίνονται αισθητά συγκεκριμένα χρώματα με τις άκρες των δακτύλων (και κλειστά τα μάτια). Το σοβιετικό επιστημονικό κατεστημένο προφανώς ενδιαφερόταν για την προηγμένη χρήση του ανθρώπινου μυαλού και για το είδος των δυνάμεων που μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Ο Βασίλιεφ υποστήριξε ότι η Κουλαγκίνα συγκεντρωνόταν με ιδιαίτερη ένταση και κάποια μικροαντικείμενα στο τραπέζι κινούνταν μόνα τους όταν έβαζε τα χέρια της από πάνω τους. Αυτή η αναφορά οδήγησε σε εκτεταμένες έρευνες γύρω από τις υποτιθέμενες τηλεκινητικές δυνάμεις της Κουλαγκίνα, που βρέθηκε ότι εκτείνονταν από την «όραση δίχως μάτια» μέχρι την ικανότητα να προκαλεί απόκλιση στη βελόνα της πυξίδας και τη μετεώριση μικρών αντικειμένων. Με το θάνατο του Βασίλιεφ, το 1966, την περίπτωση της Κουλαγκίνα ανέλαβε ο Τσέχος ερευνητής Ζντένεκ Ρέτζακ, ο οποίος το 1968 κινηματογράφησε αρκετά από τα ελεγχόμενα πειράματα που διεξήγαγε. Ο Ρέτζακ ανέφερε – παρότι το φιλμ δεν το επαλήθευσε – ότι πρώτα έψαξαν την Κουλαγκίνα και την πέρασαν από ακτίνες για την ανακάλυψη κρυμμένων μαγνητών ή άλλων αντικειμένων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα. Μετά, μαζί με αρκετούς έμπειρους επιτηρητές καθισμένους γύρω από ένα τραπέζι, κατάφερε να επιδείξει ορισμένες από τις τηλεκινητικές ικανότητές της με μικρά αντικείμενα που της έδωσε ο Ρέτζακ, τα οποία ούτε είχε δει ούτε είχε αγγίξει πριν από την έναρξη του πειράματος.
Το πείραμα με τα σπίρτα
Μια εντυπωσιακή επίδειξη έγινε με μια δεσμίδα σπίρτων που έβαλε μπροστά στην Κουλαγκίνα ο Ρέτζακ. Της ζητήθηκε να κάνει τα σπίρτα να κινηθούν προς το μέρος της, αλλά και αντίθετα. Της ζητήθηκε ακόμη να κινήσει μόνο ένα σπίρτο που της υπέδειξε ανάμεσα στα υπόλοιπα. Η Κουλαγκίνα κατάφερε να φέρει εις πέρας όλες τις επιθυμίες του Ρέτζακ, ο οποίος αποδέχθηκε ότι «Η Κουλαγκίνα κατά τη στιγμή του πειράματος φαίνεται πως μπορεί να κατευθύνει με τη βούληση της την εξωτερικευμένη ενέργεια». Άλλοι ερευνητές περιέγραψαν με μεγαλύτερη πληρότητα τις τηλεκινητικές δυνάμεις της Κουλαγκίνα, υποστηρίζοντας ότι μπορούσε να επηρεάσει αντικείμενα από μέταλλο, πλαστικό, ξύλο και πανί, και όταν πειραματιζόταν με νέα υλικά, μπορούσε εύκολα να τα κάνει να κατευθυνθούν αντίθετα από το μέρος στο οποίο βρισκόταν, ενώ δυσκολευόταν να τα κινήσει προς το μέρος της. Τις ίδιες δυσκολίες αντιμετώπιζε όταν ένα αντικείμενο βρισκόταν μακριά της, οπότε φαινόταν να χρειάζεται ολοένα και περισσότερη ενέργεια για να το μετακινήσει. Οι επιστήμονες που πειραματίστηκαν μαζί της αναφέρουν πως, όταν τα αντικείμενα άρχιζαν να κινούνται, ο έλεγχός τους ήταν ασταθείς. Καθώς όμως αποκτούσε ψυχικό έλεγχο πάνω στα αντικείμενα, αυτά κινούνταν πιο ελεύθερα και με απόλυτο έλεγχο. Αυτό που εντυπωσίαζε όμως τους πειραματιστές ήταν ότι ορισμένες φορές από τα χέρια της Κουλαγκίνα πετάγονταν σπινθήρες κατά την διάρκεια φαινομένων ψυχοκίνησης και ότι η επίδραση της εξακολουθούσε να υπάρχει στην κίνηση των αντικειμένων ακόμη και όταν σταματούσε την προσπάθεια, λες και υπήρχε κάποιο υπόλοιπο ενέργειας επάνω στο αντικείμενο, που έπρεπε να εξαντληθεί!
Το πείραμα με την
καρδιά του βατράχου
Είναι γενικά αποδεκτό ότι η Κουλαγκίνα πρόσφερε στη μελέτη της τηλεκίνησης
πολύ περισσότερα από κάθε άλλο μέντιουμ. Κατάφερε, όπως λέγεται, με την
καθοδήγηση του καθηγητή Σεργκέι Σαρίτσεφ να σταματήσει ακόμη και την καρδιά
ενός βατράχου, γεγονός ιδιαίτερα δύσκολο, μιας και η καρδιά του συνεχίζει να
χτυπάει κανονικά αρκετές ώρες μετά την αφαίρεση της από το σώμα του. Η καρδιά
ενός βατράχου που εξακολουθούσε να χτυπάει είχε μόλις αφαιρεθεί και τοποθετηθεί
σε ένα γυάλινο δοχείο μισό μέτρο μακριά της. Αυτή έκανε την καρδιά να χτυπάει
πότε γρηγορότερα, πότε με πιο αργό ρυθμό, μέχρι που τη διέταξε να σταματήσει!
Ένας ψυχίατρος από το Λένινγκραντ που άκουσε για το πείραμα με την καρδιά του
βατράχου, άρχισε να κοροϊδεύει τους συναδέλφους του για υπερβολική ευπιστία και
προκάλεσε την Κουλαγκίνα να δοκιμάσει ένα πείραμα μαζί του, παρουσία και άλλων
επιστημόνων που γνώριζαν και αναγνώριζαν τις ικανότητές της. Σκοπός του
πειράματος αυτού ήταν να ρεζιλέψει την Κουλαγκίνα και να αποδείξει στους
συναδέλφους του πόσο αφελείς και εύπιστοι υπήρξαν. Το πείραμα άρχισε και είχε
μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί στη θέση της καρδιάς του βατράχου τώρα καθόταν ο
άπιστος ψυχολόγος από το Λένινγκραντ. Ήταν καθισμένοι και οι δύο στο ίδιο
δωμάτιο, σε απόσταση τριών μέτρων ο ένας από τον άλλον, ενώ μια ομάδα γιατρών
επιτηρούσε το πείραμα. Συνδέθηκαν και οι δύο τους με ηλεκτροκαρδιογράφους. Μέσα
σε δύο μόλις λεπτά οι παλμοί της καρδιάς του ψυχολόγου ανέβηκαν υπερβολικά. Και
οι παλμοί της Κουλαγκίνα ανέβηκαν, αλλά του ψυχιάτρου ανέβηκαν σε τέτοιο σημείο
που οι γιατροί φοβήθηκαν για την ζωή του και διέκοψαν το πείραμα, πέντε μόλις
λεπτά από την έναρξη του.
Για την Κουλαγκίνα υπάρχουν ένα σορό ιστορίες
Λένε ότι μπορούσε να καταφέρει απίθανα πράγματα, μπορούσε, για παράδειγμα, να προσδώσει στο συνηθισμένο νερό μια γεύση υπόξινη, περνώντας απλά και μόνο το χέρι της πάνω από το ποτήρι. Το φαινόμενο αυτό επιβεβαιώθηκε με ένα απλό τεστ με βάμμα ηλιοτροπίου, που απέδειξε την αλλαγή της σύστασης του νερού. Το 1978 η ιαπωνική τηλεόραση γύρισε ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τις ασυνήθιστες ικανότητες του ανθρωπίνου σώματος. Στο ντοκιμαντέρ περιέλαβαν και την Κουλαγκίνα, η οποία διάβασε ένα κείμενο με απόλυτη ακρίβεια, χωρίς να το βλέπει, χρησιμοποιώντας την «αιθερική όραση». Όταν τα συγκλονιστικά άρθρα και φιλμ για τις ικανότητες της Κουλαγκίνα άρχισαν να κυκλοφορούν στη Δύση, κάθε ερευνητής παραψυχολογικών φαινομένων ήθελε να δει από κοντά αυτές τις θαυμαστές ικανότητες. Βεβαίως, η Κουλαγκίνα, στην πραγματικότητα δεν γνώριζε την αξία των ικανοτήτων της από επιστημονικής πλευράς. Το μόνο που καταλάβαινε είναι ότι μετά από κάθε πείραμα στο εργαστήριο, έτεινε να χάνει έως και δύο κιλά βάρος κατά τη διάρκεια των συνεδριών – περισσότερο από ό,τι θα έχανε συνήθως σε μια παρόμοια περίοδο μέσω έντονης σωματικής άσκησης. Η εγκεφαλική δραστηριότητα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της καταγράφηκε ως τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την κανονική και επίσης σημειώθηκε ότι σχηματίστηκε ένα μαγνητικό πεδίο γύρω από το σώμα της. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που αναφέρθηκαν από αυτήν περιλάμβαναν υπερβολική εξάντληση, ζάλη, πόνο στον αυχένα, στο άνω μέρος της σπονδυλικής στήλης, και στα πόδια, και μια μεταλλική γεύση στο στόμα της.
Μερικές φορές απαιτούσε διαλείμματα μίας ή περισσότερων ημερών μεταξύ των συνεδριών. Όπως έδειξαν τα ηλεκτροκαρδιογραφήματα ο καρδιακός ρυθμός της Kulagina βρέθηκε να αυξάνει κατά τη διάρκεια των προσπαθειών έως και 200 παλμούς ανά λεπτό. Όλες αυτές οι δοκιμασίες μπορεί να ωφέλησαν την επιστήμη αλλά έφθειραν ανεπανόρθωτα την υγεία της. Έπαθε καρδιακή προσβολή και από τότε ήταν απολύτως απαγορευμένη κάθε τηλεκινητική διεργασία. Πρόσφερε για περισσότερα από δέκα χρόνια τις πολύτιμες υπηρεσίες της στην επιστήμη και αυτό της έδινε μεγάλη ευχαρίστηση. Παρ’ ότι η ρωσική κυβέρνηση εμπόδισε τη διεξαγωγή ελεγχόμενων πειραμάτων μεγάλης ακροαματικότητας για την Κουλιγκάνα, επέτρεπε άτυπες επιδείξεις στο διαμέρισμά της ή στο ξενοδοχείο που διέμεναν διάφοροι επιστήμονες από τη Δύση, οι οποίοι ζητούσαν να τη δουν. Όλοι, εκτός από ελάχιστους ερευνητές, έφευγαν πεπεισμένοι ότι παρατήρησαν αυθεντικά φαινόμενα τηλεκίνησης. Οι διάφοροι κριτικοί στη Δύση, και ιδιαίτερα στη Αμερική, αγνόησαν την Κουλαγκίνα θεωρώντας την τσαρλατάνο, λέγοντας ότι οι υποτιθέμενες τηλεκινητικές της ικανότητες οφείλονταν σε πολύ λεπτές κλωστές και επιτήδεια κρυμμένους μαγνήτες. Οι συνεχείς, ιδιαίτερα αρνητικές, κριτικές εξόργισαν κάποια στιγμή την Κουλαγκίνα, η οποία το 1988 εστράφη δικαστικά εναντίον του περιοδικού «Άνθρωπος και Νόμος». Το δικαστήριο έγινε, το κέρδισε η Κουλαγκίνα, και επέβαλαν στο περιοδικό να επανορθώσει με ξεχωριστό δημοσίευμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι την Κουλαγκίνα υπερασπίστηκαν εκτός των άλλων, και δύο μέλη της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών, που δήλωσαν χωρίς δισταγμό ότι οι ψυχικές της δυνάμεις είναι υπαρκτές και όχι προϊόν απάτης. Σε αντίθεση με πολλούς από τους δυτικούς συναδέλφους της στη βιομηχανία των παραφυσικών, η Nina Kulagina δεν ωφελήθηκε ποτέ οικονομικά από την ικανότητά της.