Ειρήνη Σπανοπούλου

Αν και τα ερωτήματα θα είναι πάντα παραπάνω από τις απαντήσεις που έχουμε να δώσουμε, ας προσπαθήσουμε να ερευνήσουμε τα άγνωστα μονοπάτια της πορείας του ανθρώπου προς την εξέλιξη.

Ο άνθρωπος, αυτός ο δεινός ταξιδιώτης στο χρονικό συνεχές της γης, είναι ένα μοναδικό πλάσμα, γεννημένο να διαφεντεύει τον κόσμο στον οποίο και δραστηριοποιείται. Σίγουρος για τον εαυτό του, δημιουργός και κτήτορας, διεκδικεί και εκμεταλλεύεται οτιδήποτε προς όφελος του, για ένα καλύτερο μέλλον. Με σίγουρα βήματα προχωράει στον δρόμο της γνώσης και της επιστημονικής έρευνας, που τον διευκολύνουν ανοίγοντας του μονοπάτια στρωμένα με αποδείξεις και εύλογα συμπεράσματα. Όσο όμως και αν παλεύει με το απαιτητικό τέρας της λογικής, όσο και αν επιθυμεί να εξηγήσει με μαθηματικούς τύπους το παρόν και με αλγοριθμικές εξισώσεις το μέλλον, εντούτοις αδυνατεί να κοιτάξει στο παρελθόν και να ξεδιαλύνει το μυστήριο που αιωνίως δημιουργεί δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα προκαλώντας αμηχανία. Πώς δημιουργήθηκε πραγματικά; Από ποια μήτρα ξεπήδησε για πρώτη φορά για να αντικρίσει το φως του ήλιου; Ποια πλάσματα ενώθηκαν για να του δώσουν πνοή ή μήπως ήταν απλά το αποτέλεσμα χημικών ενώσεων που σε βάθος χρόνου του έδωσαν μορφή και σχήμα;
 
 

Ίσως ακούγεται σαν τίτλος ταινίας κι όμως πρόκειται για πραγματικά γεγονότα, όλα συνταρακτικά και ιδιαίτερα. Ας δούμε τι συμβαίνει στον κόσμο όταν οι ψυχές αποφασίσουν να μας δείξουν ότι υπάρχουν ανάμεσα μας.
Δεν πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία μας αναζήτηση και όμως το παρελθόν μας καλεί ξανά κοντά του, διαισθανόμενο την ανικανοποίητη ανάγκη μας να ξεδιαλύνουμε τα νεφελώδη μυστήρια που το καθιστούν δυσδιάκριτο. Τα φαντάσματα του μας φωνάζουν, όχι μόνο για να ακουστούν για άλλη μια φορά οι ιστορίες τους πριν χαθούν στην λήθη, αλλά και για να ανακουφίσουν τις κουρασμένες ψυχές που ακόμα ταξιδεύουν στους αιώνες. Γιατί αν δεν ήταν αυτοί που ξαναγύρισαν για να μας εξηγήσουν ότι ο σαρκικός μας θάνατος δεν είναι το τέλος, πως θα παίρναμε κουράγιο για να συνεχίσουμε αυτόν τον ατέρμονο κύκλο; Η ουράνια ψυχή δεν θα μπορούσε να είναι απλά άλλη μια σκιά στον σκοτεινό Άδη.
 
 

Η τεχνολογία στα ινδικά έπη είναι μια επιστημονική παρένθεση στην πολιτισμική αλλά και πνευματική παράδοση του αρχαίου αυτού λαού. Ας είμαστε προσεκτικοί γιατί οι μνήμες εκείνων μπορεί να καλύψουν το κενό των χαμένων δικών μας.

Η τεχνολογία στα ινδικά έπη είναι ένα θέμα το οποίο απασχολεί συστηματικά τους επιστήμονες και τους ερευνητές παγκοσμίως. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πλέον ανατρεπτικά εφόσον η επιστημονική μας αντίληψη μας επιτρέπει να ξεχωρίσουμε την υπερβολική φαντασία από την περιγραφή υπερτεχνολογίας με ορολογία απλοϊκή εφόσον την εποχή εκείνη η ανθρωπότητα δεν είχε να επιδείξει αντίστοιχα επιτεύγματα. Η πολυπλοκότητα της τεχνολογίας που παρουσιάζεται στα Ινδικά έπη μας προκαλεί ίλιγγο καθώς λειτουργεί συνδυαστικά χρησιμοποιώντας την ενέργεια του πλάσματος που την χρησιμοποιεί, τον νου του με τον οποίο είναι συνδεδεμένη και την ίδια την επιστήμη με την βοήθεια της οποίας είχαν κατασκευαστεί αφθαρτα τεχνουργήματα υπέρμετρης ισχύος, ακατανόητα ακόμα για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Οπωσδήποτε όσοι έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο γνωρίζουν για τα εντυπωσιακά Βιμάνας.